(Ks. R. Serafin, Mongu [Zambia] – 11 VII 1983 r.)(...) Muszę przyznać, że ks. bp Adrian Mungandu traktuje mnie i ks. Stanisława Siwca, z diecezji siedleckiej, nadzwyczaj życzliwie. Jestem przekonany, że to ze względu na ks. Stanisława, który jest doktorem nauk biblijnych i byłym profesorem Seminarium Duchownego. Obaj otrzymaliśmy parafię w Mongu, stolicy zachodniej prowincji Zambii. Miasto liczy 30 tys. mieszkańców. Są tu trzy parafie (...) „nasza”, Matki Bożej Lurdzkiej, jest w centrum. Do parafii należy jeszcze 15 stacji misyjnych na przestrzeni 100 km. Mieszkanie i kościół jest nowy, wybudowany w 1966 r. przez architekta z RFN (...). Ludzie, a zwłaszcza dzieci zambijskie, są wspaniałe. Jestem bardzo szczęśliwy i dziękuję za wy¬słanie mnie tutaj (...). Wciąż brakuje księży; gdyby z diecezji opolskiej mogło przyjechać tu jeszcze kilku księży, byłoby wspaniale (...).
(...) Dziękujemy Wam za pomoc modlitewną. Jest ona tu szczególnie potrzebna. Dobrze również, że organizujecie nabożeństwa i wystawy misyjne. Na pewno pozwolą one bardziej w poznaniu problemów misyjnych.
(...) Przygotowania do wyjazdu rozpoczęliśmy dwa lata temu, udziałem w kursie misjologicznym w Laskach, by w lipcu i sierpniu podjąć naukę języka francuskiego w Warszawie. 29. 08. 1982r. wyjechaliśmy do Brukseli, aby tam kontynuować naukę tego języka. Uczyliśmy się w szkole, do której uczęszczało około 300 słuchaczy z bardzo wielu krajów. Pozwoliło nam to nie tylko na zapoznanie się z językiem, ale również z kulturami innych krajów. Mieliśmy około 22 godz. tygodniowo. Soboty i niedziele były wolne i wtedy angażowaliśmy się w życie duszpasterskie naszych parafii, na ile pozwalała nam na to znajomość języka francuskiego. Mieszkaliśmy na plebaniach, co wydaje się być najlepszym rozwiązaniem. Oprócz nas dwóch, w tym czasie uczęszczał też z nami do szkoły ks. Józef Urban z naszej diecezji (był później pół roku w Afryce w celu zbierania materiałów do swojej pracy doktorskiej). Było również kilku księży z innych diecezji. Ze względu na pielgrzymkę papieża do Polski, zakończyliśmy kurs już 15. 06. 1983 r. W czasie pielgrzymki papieskiej byliśmy już w Polsce. W Niepokalanowie otrzymaliśmy krzyże misyjne. Czas do wyjazdu minął nam bardzo szybko. 7 września znów Okęcie, następnie 5 dni postoju w Brukseli na formalności wysyłkowowizowe i 12 września 1983 r. wystartowaliśmy z Amsterdamu do Lomé (stolica Togo). Po przylocie zostaliśmy znowu „studentami”, tym razem miejscowego języka ewé. Już siedem miesięcy mija nam na studiowaniu. Jesteśmy w Atakpame (stolica diecezji). Oczywiście oprócz nauki angażujemy się w pracę duszpasterską w naszej parafii. Oczekujemy na własną placówkę.
Dziękujemy wam za rzeczy, które kupiliście, są nam bardzo potrzebne. Serdecznie Was pozdrawiamy.
(...) Przygotowania do wyjazdu rozpoczęliśmy dwa lata temu, udziałem w kursie misjologicznym w Laskach, by w lipcu i sierpniu podjąć naukę języka francuskiego w Warszawie. 29. 08. 1982r. wyjechaliśmy do Brukseli, aby tam kontynuować naukę tego języka. Uczyliśmy się w szkole, do której uczęszczało około 300 słuchaczy z bardzo wielu krajów. Pozwoliło nam to nie tylko na zapoznanie się z językiem, ale również z kulturami innych krajów. Mieliśmy około 22 godz. tygodniowo. Soboty i niedziele były wolne i wtedy angażowaliśmy się w życie duszpasterskie naszych parafii, na ile pozwalała nam na to znajomość języka francuskiego. Mieszkaliśmy na plebaniach, co wydaje się być najlepszym rozwiązaniem. Oprócz nas dwóch, w tym czasie uczęszczał też z nami do szkoły ks. Józef Urban z naszej diecezji (był później pół roku w Afryce w celu zbierania materiałów do swojej pracy doktorskiej). Było również kilku księży z innych diecezji. Ze względu na pielgrzymkę papieża do Polski, zakończyliśmy kurs już 15. 06. 1983 r. W czasie pielgrzymki papieskiej byliśmy już w Polsce. W Niepokalanowie otrzymaliśmy krzyże misyjne. Czas do wyjazdu minął nam bardzo szybko. 7 września znów Okęcie, następnie 5 dni postoju w Brukseli na formalności wysyłkowowizowe i 12 września 1983 r. wystartowaliśmy z Amsterdamu do Lomé (stolica Togo). Po przylocie zostaliśmy znowu „studentami”, tym razem miejscowego języka ewé. Już siedem miesięcy mija nam na studiowaniu. Jesteśmy w Atakpame (stolica diecezji). Oczywiście oprócz nauki angażujemy się w pracę duszpasterską w naszej parafii. Oczekujemy na własną placówkę.
Dziękujemy wam za rzeczy, które kupiliście, są nam bardzo potrzebne. Serdecznie Was pozdrawiamy.
(Ks. S. Klein, ks. J. Górski, Atakpame [Togo] – 04. IV. 1984 r.)
Jestem kapłanem diecezji opolskiej. Wspólnie z kolegą pracujemy od trzech lat w Togo (diecezja Atakpame). Po rocznym kursie miejscowego języka zostaliśmy skierowani do parafii Tado. Dotąd była bez księdza. Wiele więc było i jest do zrobienia. Miejscowość Tado leży 70 km od głównej drogi, do której szczególnie w porze deszczowej prawie nie sposób dojechać. Terytorium naszej parafii liczy 2500 km2 i obejmuje kilkadziesiąt wiosek, z których dotychczas 15 zaledwie jest objętych ewangelizacją.
Jak wszyscy misjonarze spotykamy tu na każdym kroku ludzką niedolę i cierpienie. Każdego dnia odwiedza nas wielu chorych, wśród których nie brakuje trędowatych, prosząc o niezbędne lekarstwa. Dajemy, co mamy, i pomagamy, jak potrafimy. Najbliższy szpital znajduje się w Beninie (55 km). Na leczenie jednak może pozwolić sobie tylko niewielka grupa ludzi.
Raz w miesiącu starsi i chorzy zbierają się w naszym domu, gdzie mogą wspólnie rozmawiać i zjeść obiad. Chętnie pomaga nam w tym młodzież. Robią przygotowania i karmią tych, którzy sami już jeść nie potrafią. Na ostatnim spotkaniu był trędowaty bez rąk i nóg. Widziałem, że był szczęśliwy, iż mógł być razem z innymi, cierpiącymi w podobny sposób. Wiemy, że nie możemy pomóc wszystkim, ale musimy pomagać w miarę naszych możliwości.
Aby dotrzeć do wszystkich naszych parafian, trzeba pokonywać wiele kilometrów po czymś, czego nawet optymiści nie nazywają drogą. Trudno jest przyjechać i zaraz odjeżdżać, gdy tyle jest do zrobienia.
W jednej miejscowości, oddalonej o 40 km od Tado, znajduje się mały domek należący do Misji. Tam też w przyszłości chcemy się zatrzymywać na kilka dni, by w ten sposób ułatwić pracę duszpasterską i umożliwić ludziom bliższy kontakt z nami. Dom posiada mury, dach, łóżko i stół. Chcemy w jakiś sposób choćby najskromniej go zagospodarować.
Wszystko, co chcielibyśmy zrobić w celu ułatwienia pracy misyjnej oraz pomocy chorym, wymaga środków finansowych, na które bez pomocy ludzi dobrej woli nie możemy liczyć. Z tego względu zwracamy się do Was, do ludzi, którym sprawa misji nie jest obojętna, o pomoc. Z wiadomych względów nie możemy się zwrócić o pomoc do Polaków żyjących w Polsce. Tam szczególnie wspiera nas modlitwa wielu ludzi, oddanych misjom w Afryce (...).
Jak wszyscy misjonarze spotykamy tu na każdym kroku ludzką niedolę i cierpienie. Każdego dnia odwiedza nas wielu chorych, wśród których nie brakuje trędowatych, prosząc o niezbędne lekarstwa. Dajemy, co mamy, i pomagamy, jak potrafimy. Najbliższy szpital znajduje się w Beninie (55 km). Na leczenie jednak może pozwolić sobie tylko niewielka grupa ludzi.
Raz w miesiącu starsi i chorzy zbierają się w naszym domu, gdzie mogą wspólnie rozmawiać i zjeść obiad. Chętnie pomaga nam w tym młodzież. Robią przygotowania i karmią tych, którzy sami już jeść nie potrafią. Na ostatnim spotkaniu był trędowaty bez rąk i nóg. Widziałem, że był szczęśliwy, iż mógł być razem z innymi, cierpiącymi w podobny sposób. Wiemy, że nie możemy pomóc wszystkim, ale musimy pomagać w miarę naszych możliwości.
Aby dotrzeć do wszystkich naszych parafian, trzeba pokonywać wiele kilometrów po czymś, czego nawet optymiści nie nazywają drogą. Trudno jest przyjechać i zaraz odjeżdżać, gdy tyle jest do zrobienia.
W jednej miejscowości, oddalonej o 40 km od Tado, znajduje się mały domek należący do Misji. Tam też w przyszłości chcemy się zatrzymywać na kilka dni, by w ten sposób ułatwić pracę duszpasterską i umożliwić ludziom bliższy kontakt z nami. Dom posiada mury, dach, łóżko i stół. Chcemy w jakiś sposób choćby najskromniej go zagospodarować.
Wszystko, co chcielibyśmy zrobić w celu ułatwienia pracy misyjnej oraz pomocy chorym, wymaga środków finansowych, na które bez pomocy ludzi dobrej woli nie możemy liczyć. Z tego względu zwracamy się do Was, do ludzi, którym sprawa misji nie jest obojętna, o pomoc. Z wiadomych względów nie możemy się zwrócić o pomoc do Polaków żyjących w Polsce. Tam szczególnie wspiera nas modlitwa wielu ludzi, oddanych misjom w Afryce (...).
(Ks. S. Klein, Tado [Togo] – 14 IX 1985 r.)
* * *
U nas w Togo pełnia pory suchej. Od trzech miesięcy jestem sam, gdyż mój kolega jest na urlopie w Polsce. Wybieram się na urlop z końcem kwietnia. Obecnie cały czas wypełniony mam budową kościoła w jednej z wiosek. Choć z zakupem materiałów tu, w Togo, nie ma większych problemów, to jednak inne wyrastają jak grzyby po deszczu. Pierwszym z nich jest transport. Trzeba sprowadzać cement i inne materiały budowlane ze stolicy (Lomé), która jest oddalona od nas o 170 km. Dużym problemem również jest sprowadzanie wody, której teraz w porze suchej szczególnie brakuje. Ludzie jednak zdają sobie sprawę, że budowa kościoła leży w ich interesie, a zatem chętnie pomagają. Kobiety noszą wodę na głowach z pobliskiej rzeki oddalonej o 9 km od budowy. Częściowo w ten sam sposób sprowadzamy również piasek. Jest więc dużo roboty, ale też spora satysfakcja z każdego sukcesu.
Mam nadzieję, że przy pomocy ludzi dobrej woli, której często doświadczamy tu w Afryce, będziemy mogli odprawić pierwszą Mszę św. w nowym kościele już na Boże Narodzenie.
Chciałbym podtrzymać kontakt listowy z Wami, dzieląc się troskami i radościami pracy misyjnej. O ile to możliwe, kilka młodych osób w naszej parafii chętnie nawiązałoby kontakt z kimś z Waszych Czytelników w Kanadzie (w języku francuskim).
Korzystając z okazji składam Redakcji i Czytelnikom najserdeczniejsze życzenia wielkanocne.
Jezus Chrystus żyje! Jego zwycięstwo nad śmiercią przynosi nam wszystkim życie wieczne. Oby blask Chrystusowego uwielbienia rozjaśnił cienie i mroki naszych ziemskich dni, przekształcając je w pełną radość.
Mam nadzieję, że przy pomocy ludzi dobrej woli, której często doświadczamy tu w Afryce, będziemy mogli odprawić pierwszą Mszę św. w nowym kościele już na Boże Narodzenie.
Chciałbym podtrzymać kontakt listowy z Wami, dzieląc się troskami i radościami pracy misyjnej. O ile to możliwe, kilka młodych osób w naszej parafii chętnie nawiązałoby kontakt z kimś z Waszych Czytelników w Kanadzie (w języku francuskim).
Korzystając z okazji składam Redakcji i Czytelnikom najserdeczniejsze życzenia wielkanocne.
Jezus Chrystus żyje! Jego zwycięstwo nad śmiercią przynosi nam wszystkim życie wieczne. Oby blask Chrystusowego uwielbienia rozjaśnił cienie i mroki naszych ziemskich dni, przekształcając je w pełną radość.
(Ks. S. Klein, Tado [Togo] – 21 I 1986 r.)
Paroisse Catholique Tchamba – 17.10.2009 r.
St. Antoine de Padoue
St. Antoine de Padoue
B.P. 11 Tchamba/TOGO
Tel.: 00228/552 00 21
Tel.: 00228/552 00 21
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.
Święty Antoni w muzułmańskim mieście
Togo zamieszkuje ponad 5 mln ludzi, większość stanowią animiści ok. 51%. Drugim pod względem liczebności wyznaniem jest chrześcijaństwo – ok. 29%. Pozostali obywatele – 20%, to wyznawcy islamu.
Inaczej wygląda to w rejonie centralnym Togo w Tchambie, gdzie islam w latach czterdziestych dwudziestego wieku, czyli niespełna sześćdziesiąt lat temu, zdominował prawie całą populację.
Na terenie parafii, mieście powiatowym, mieszka prawie 40 000 osób z tego zaledwie 5% są to chrześcijanie. Wszyscy z tego plemienia są muzułmanami i mocno trwają w swojej wierze. Do dziś nie ma ludzi urodzonych w Tchambie, którzy by się nawrócili na chrześcijaństwo. Wspólnotę chrześcijańską tworzą jedynie ludzie, którzy w poszukiwaniu pracy, czy zajęcia służbowego osiedlili się na terenie parafii. Ludzie ci, ze względu na swoją pracę czy stanowisko bardzo często zmieniają miejsce zamieszkania i parafię.
Pierwszy chrześcijanin, który osiedlił się w Tchambie pochodził z Beninu z Porto Novo, a tam kult świętego Antoniego był bardzo rozpowszechniony, dzięki ewangelizacji pierwszych misjonarzy portugalskich z drugiej połowy XVI wieku.
Parafia pod wezwaniem św. Antoniego z Padwy w Tchambie została utworzona 15 sierpnia 1974 roku, jak podają niektórzy, w dniu w którym urodził się św. Antoni w Lizbonie w Portugalii.
Z tego też czasu zachowała się pierwsza figurka św. Antoniego, która była w pierwszej kaplicy - zadaszeniu pokrytym słomą. Kaplica ta spłonęła doszczętnie w 1945 roku, jednak figurka zachowała się, nienaruszona. Później przez wiele lat przechowywana była w kancelarii parafialnej, dopiero w roku 2006 w uroczystość odpustową i pielgrzymkę ku czci św. Antoniego, cudowna figura znalazła się w kościele. Niestety rok później wskutek gwałtownej burzy, runęła na ziemie i całkowicie się potłukła. Zastąpiona jest teraz przez nową, wysokości ok. 1 metra, wykonana z drzewa teckowego, sponsorowana przez młode małżeństwo z Polski z okazji narodzin ich pierwszego syna.
Już tradycyjnie każdy wtorek ludzie gromadzą się w kościele na wspólnej modlitwie. W każdy pierwszy wtorek miesiąca rozpoczyna się triduum ku czci św. Antoniego. A co drugi wtorek każdego miesiąca, przy wystawionych relikwiach Świętego, jedynych w całym kraju, odprawiana jest Msza święta ku czci świętego Antoniego z Padwy. Na początku są czytane intencje, prośby i podziękowania, których doznali wierni za wstawiennictwem świętego. Po Mszy wyrusza procesja wraz z relikwiami i zapalonymi świecami dookoła kościoła. Na koniec udziela się błogosławieństwa relikwiami św. Antoniego. Często można także spotkać wiernych z okolicznych wiosek czy nawet miast oddalonych sporo kilometrów od Tchamby.
Co roku uroczystości, poprzedzane są wielką nowenną ku czci Świętego. W sobotę po 13 czerwca, wierni z całej diecezji i nawet spoza jej granic gromadzą się w centrum miasta i procesyjnie z figurą św. Antoniego udają się do kościoła. Przed sumą odpustową odmawiany jest różaniec z medytacjami św. Antoniego, podczas którego wierni mogą skorzystać z sakramentu pojednania. Po uroczystej Mszy świętej następuje błogosławienie chleba dla ubogich i jest czas na świadectwa i łaski doznane za pośrednictwem Świętego. Po wspólnym obiedzie wierni gromadzą się ponownie w kościele na wspólnym nabożeństwie, na zakończenie, którego każdy indywidualnie może uczcić relikwie świętego Antoniego z Padwy.
Dzięki pomocy dobrodziejów z Polski, parafia otrzymuje regularnie miesięcznik „Posłaniec św. Antoniego” w języku francuskim. Pismo to stało się prawdziwą furtką na świat w kulcie naszego patrona.
Z okazji rozpoczęcia roku szkolnego Stowarzyszenie św. Antoniego organizuje zbiórkę używanej odzieży i przyborów szkolnych dla dzieci osieroconych i dzieci z ubogich rodzin w parafii. W kościele cały tydzień wystawiony jest wtedy kosz, do którego wierni mogą składać swe dary.
Jest to młoda parafia, bez większych tradycji, chcielibyśmy by kult świętego Antoniego cudotwórcy rozprzestrzeniał się w diecezji a nawet i poza jej granicami. By Tchamba stała się prawdziwym miejscem kultu ku czci świętego Antoniego z Padwy.
Z okazji Tygodnia Misyjnego chciałbym złożyć Wam, serdeczne Bóg zapłać za wszelkie ofiary złożone na „chleb świętego Antoniego” dla swoich ubogich. Niech Patron naszej Parafii, żarliwy głosiciel Ewangelii Chrystusa, wstawia się za całym Kościołem misyjnym, by Nauka Chrystusa była głoszona wszędzie i przynosiła owoce.
Z misyjnym pozdrowieniem i pamięcią w modlitwie – ks. Robert Dura
Przede wszystkim chciałem serdecznie podziękować za pomoc finansową, którą otrzymałem za pośrednictwem Funduszu na podstawowe zagospodarowanie. Jest ona ogromną pomocą dla mnie. Pieniądze wykorzystałem na zakup podstawowych rzeczy potrzebnych w parafii jak również podstawowy pakiet systemu słonecznego. Bardzo jestem wdzięczny. Cieszę się z powstania strony internetowej o misjonarzach z diecezji opolskiej. Spróbuję opisać moją dotychczasową pracę misjonarską.
Pochodzę z Zalesia Śl. koło Góry św. Anny i do Papui Nowej Gwinei przyjechałem 11 grudnia 2008 r. Miesiąc później, w styczniu zostałem wysłany przez arcybiskupa Wilhelma Kurtza na stację misyjną w Annaberg położonej malowniczo w środkowej części rzeki Ramu. Proboszczem tej placówki jest polski ksiądz diecezjalny, Michał Szulc. Zostałem tam wysłany na naukę języka pisin, który jest obok angielskiego obowiązującym językiem i zasadniczo można się nim porozumieć z większością ludzi. Aby dotrzeć do tej misji trzeba tłuc się samochodem przez dwa dni, by dojechać do rzeki Ramu aby potem przeładować wszystkie potrzebne rzeczy i bagaże na długie drewniane kanu z silnikiem motorowym. Następnie płynie się w górę rzeki przez 10 godzin. Nie jest to łatwa podróż, ale jest czas by się dobrze pomodlić i podziwiać otaczające uroki lasu tropikalnego. Wszystko trzeba dobrze zapakować, bo woda powoli wdziera się do kanu. Słońce piecze niemiłosiernie a po jakimś czasie ni stąd ni zowąd lunie tropikalny deszcz – wiec jest dobrze i ciekawie.
Ludzie są życzliwi i oczekują naszego przybycia. Misja jest położona malowniczo i była kiedyś bardzo dobrze zorganizowana, ale od lat 70-tych ubiegłego stulecia, kiedy miejscowi przejęli władzę, wszystko powoli poszło w rozsypkę. Zasadniczo tylko dzięki misjonarzom jakoś się to wszystko trzyma.
W Annabergu spędziłem cztery miesiące a potem zostałem wysłany na wyspę Karkar do misji Tabel gdzie proboszczem jest o. Jan Szweda, werbista pochodzący ze Zdzieszowic,. Ponieważ przed wstąpieniem do seminarium byłem elektrykiem wiec zostałem tam skierowany, aby wymienić i założyć całą nową instalację elektryczną na plebanii. Byłem tam przez dwa miesiące zakładając instalacje pod baterie słoneczne i pod zwykle napięcie na 240V czyli pod generator. Jednocześnie włączałem się w pracę duszpasterską, ucząc się języka pisin. Muszę przyznać, że za łaską bożą i przy pomocy najpierw ks. Michała a potem o. Jana, wiele się nauczyłem i to w dość w krótkim czasie. 3 lipca 2009 ks. biskup uznał, że jestem gotowy aby objąć samodzielnie misję w Banarze, która jest malowniczo położona nad brzegiem morza Bismarka z przepiękną wioską położoną na plaży.
Do Banary przybyłem w piątek nocą i następnego dnia byłem zmuszony pojechać w busz do miejscowości Yoro gdzie rozpoczynały się tygodniowe rekolekcje dla młodzieży z mojej parafii. Droga prowadząca do tej miejscowości jest w okropnym stanie. 9 km pokonuje się mniej więcej w 2 godz. przedzierając się przez błoto, strumyki, dziury i rozpadliny. Docieram jednak cały i zdrowy a mój "staruszek" (samochód – Toyota Land Cruiser 1988 r. z napędem na cztery koła) jeszcze jakoś się trzyma. Tak więc pierwszy tydzień w nowej misji spędzam w buszu, wygłaszając konferencje, spowiadając i sprawując Eucharystię dla 500 młodzieży z mojej parafii. Następnie przez dwie kolejne niedziele udzielam Pierwszej Komunii św. i przygotowuję wszystkich na przyjęcie krzyża młodzieżowego, który perygrynuje całą diecezję a do nas ma dotrzeć w sierpniu i pozostać przez 18 dni obchodząc główne wioski.
Parafia Banara liczy ok. 8,5 tys. ludzi, którzy mieszkają w 27. wioskach. 15 z nich jest położonych głęboko w buszu w gliniastych górach porośniętych tropikalną dżunglą, których wysokość dochodzi do 1000 m n.p.m. 12 zaś wiosek rozciąga się wzdłuż wybrzeża i dotarcie do nich jest nieco łatwiejsze. We wrześniu wybrałem się na wizytę duszpasterską w busz, aby lepiej poznać swoją parafię. Odwiedzenie 15 wiosek zajmuje mi 19 dni. W tym czasie przebywam pieszo dystans ok. 150 km. Po powrocie przygotowuję młodzież do bierzmowania. 1 listopada biskup przyjechał do Banary i udzielił bierzmowania 230 kandydatom. 16 listopada ponownie udałem się w busz tym razem po to, aby przygotować parafian do Świąt Bożego Narodzenia. Prawie codziennie przygotowuję wiernych do sakramentów, słucham spowiedzi, wsłuchuję się w troski i zmartwienia miejscowych ludzi, dzielę się lekarstwami i udzielam porad medycznych zasadniczo związanych z zachowaniem higieny. Śpię na ziemi pod moskitierą. Rano odprawiam mszę św. udzielając sakramentu małżeństwa, chrztu i pierwszej Komunii. Potem posiłek (najczęściej słodkie ziemniaki, gotowane banany, jakaś zielenina przypominająca nasz szpinak no i czasami kurczak albo szczur polny). Po posiłku wyruszam w dalszą drogę do następnej wioski.
Wróciłem 5 grudnia cały i zdrowy. Po dwóch dniach odpoczynku wyruszyłem w odwiedziny 12 wiosek położonych na wybrzeżu. Przygotowanie kończę 24 grudnia spowiedzią na stacji głównej. W sumie przez 6 miesięcy w Banarze ochrzciłem 313 dzieci.
Teraz zaczynam remonty bowiem od strony gospodarczej misja bardzo podupadła. Nie ma prądu, wody pitnej, jest tylko trochę w jednej cieknącej cysternie, nie ma sklepu, poczty. Szpital (bez prądu i wody) jest oddalony o 12 kilometrów. Remont zaczynam od plebanii: instalacja wodna i elektryczna no i malowanie. Musze się uwinąć przed lutym, bowiem biskup z początkiem lutego posyła do mnie miejscowego seminarzystę po filozofii na roczną praktykę pastoralną a na 22 lutego mam już zaplanowaną kolejną wizytę duszpasterską w buszu aby tym razem przygotować parafian do świąt wielkanocnych. Tak to pokrótce przedstawia się moja dotychczasowa działalność misyjna w diecezji Madang, w Papui Nowej Gwinei.
Pamiętajcie o mnie w modlitwie.
Pamiętajcie o mnie w modlitwie.
Z misjonarskim błogosławieństwem,
ks. Adrian M. Adamik, misjonarz Fideum Donum, Banara, Madang PNG, 15 stycznia 2010
DRODZY PRZYJACIELE I DOBROCZYŃCY MISJI
Paroisse Catholique
St. Antoine de Padoue
B.P. 11 Tchamba/TOGO
Tel.: 00228/552 00 21
Tchamba – 8 października 2011
DRODZY PRZYJACIELE I DOBROCZYŃCY MISJI
Na tegoroczne orędzie z okazji Niedzieli Misyjnej, papież Benedykt XVI powtarza po raz kolejny i nas uświadamia, że nie możemy być spokojni na samą myśl, że po dwóch tysiącach lat ciągle istnieją ludzie, którzy nie znają jeszcze Chrystusa i nigdy nie usłyszeli jego zbawczego posłania.
Na jednej z wiosek w buszu ludzie już od ponad dwóch lat przygotowują się do chrztu. Najpierw porzucili swoje dawne idole, fetysze, które ich chroniły, porzucili wiarę w przodków, którzy kierują ich ziemskim życiem. A teraz przed ostatecznym wyborem Chrystusa, nieustannie są poddawani różnym próbom niepewności i powrotu do dawnych praktyk. Małżeństwo, które utraciło już kolejne dziecko zaraz po urodzeniu jest wręcz prześladowane przez starszyznę plemienną by złożyli ofiarę przodkom, gdyż pradziadek dzieci nowo narodzonych tego się domaga i zabiera dzieci do siebie. Kobieta poraz kolejny spodziewa się dziecka i już nie wiedzą co robić. Ludzi tych trzeba przekonywać i utwierdzać w wierze. Po wspólnej modlitwie i błogosławieństwie przyszłej matki trzeba było ukazać bogactwo modlitwy wstawienniczej jak i powierzenia się Opatrzności bez reszty. W każdą pierwszą sobotę miesiąca w kaplicy Matki Bożej na jednej z wiosek jest odprawiana Msza św. połączona z błogosławieństwem matek oczekujących potomstwa. Jakże w takich momentach jest ważna modlitwa całego Kościoła Powszechnego.
Parafia liczy ponad dwadzieścia stacji dojazdowych, w których co niedzielę ludzie gromadzą się na wspólnej celebracji Słowa Bożego pod nieobecność księdza. Msza św. jest sprawowana na każdej wiosce zaledwie kilka razy w roku. Od dwóch miesięcy jestem sam, gdyż wikary został przeniesiony na większą parafię. Ciągle brakuje w diecezji księży a przyszłe święcenia będą dopiero za kilka miesięcy.
W sierpniu cała wspólnota w żałobie przeżywała stratę głównego katechisty z parafii. Prawie 30 lat posługiwał w kościele, kancelarii, na katechezie czy we wioskach. Niemalże od początku kształtowania się parafii. Ciągle brakuje ludzi kompetentnych i zaangażowanych, którzy by przewodzili małym i młodym wspólnotom w buszu.
4 października rozpoczęliśmy w Togo nowy rok szkolny 2011-2012, który był trochę opóźniony z powodu wielu złożonych problemów w szkolnictwie, a przede wszystkim tego, że nauczyciele w szkołach publicznych nie otrzymują odpowiedniego wynagrodzenia i nawet ostatnio przez jakiś czas nie byli płaceni.
13 września zeszłego roku utworzyliśmy pierwszą klasę gimnazjum przy parafii w Tchambie. 40 dzieci rozpoczęło naukę w pomieszczeniach zastępczych w budynku sali parafialnej. W początkowych założeniach planowaliśmy wybudować parterowy budynek czteroklasowy. Widząc jednak potrzeby jak i oczekiwania środowiska (w całym mieście, tylko dwa gimnazja powszechne, w jednej klasie 80 - 100 uczniów), zadecydowaliśmy, że musi powstać budynek piętrowy, gdzie w 8 klasach, ponad 300 młodych ludzi znajdzie miejsce by kontynuować naukę i przygotowywać się do dojrzałego i odpowiedzialnego życia.
Obecnie ukończyliśmy prawie w całosci parter - 4 klasy, by 168 gimnazjalistów mogło już rozpocząć rok szkolny 2011-2012 w nowych pomieszczeniach. A w przyszłym roku jeżeli znajdziemy wystarczające środki, planujemy kontunuację piętra i wykończenie całego budynku.
Myślimy także o ciągłej rozbudowie terenu by w przyszłości powstał tutaj prawdziwy kompleks szkolny imienia Jana Pawła II.
Niech ten Tydzień Misyjny będzie dla nas wszystkich okazją do odnowienia naszego zaangażowania, by zanieść wszystkim ludziom przesłanie Ewangelii z takim samym entuzjazmem jak chrześcijanie w pierwszych wiekach. Chciałbym również podziękować za wszystkie modlitwy jak i wsparcie materialne, zwłaszcza przy budowie nowej szkoły, jako podziękowanie za wyniesienie papieża Jana Pawła II na ołtarze i jako prośba o szybką kanonizację.
Ks. Robert Dura FD - Tchamba/TOGO
www.misja-togo.com Szczęść Boże,
Gorące pozdrowienia z południowoamerykańskiej ziemi.
Po trzech dniach w Limie, stolicy Peru i załatwieniu stosownych dokumentów, w Niedzielę Misyjną dotarłem do parafii w której będę żył i pełnił posługę duszpasterską przez najbliższe lata (taką mam nadzieję). Parafia położona jest w rozległej dolinie w centralnych Andach na wysokości 3 276 mnpm.
Kilka danych na temat mojego miejsca posługi. Parafia San Pedro w Pampas jest bardzo rozległą terytorialnie i liczy sobie ok 50 tys. mieszkańców (60 wiosek z kaplicami). Obsługujemy też drugą parafię Virgen de Rosario w Salcabambie, oddaloną od Pampas o ok. 2 godzin jazdy samochodem (wszystko zależy od warunków atmosferycznych), która to liczy sobie 20 tys. mieszkańców (40 wiosek z kaplicami). Na terenie naszych parafii nie ma dróg asfaltowych a jedynie szutrowe, typowo górskie drogi, miejscami już bardzo zniszczone - bez dobrego samochodu z napędem na 4 koła jest problem z docieraniem do odległych krańców parafii.
Do tej pory przez ostatni rok pracował tu jedynie ks. Robert Zając z diecezji tarnowskiej, któremu pomagał ks. Krzysztof Pawłowski (diec. sosnowiecka), który obecnie pracuje w sąsiedniej parafii Surcubambie oddalonej od Pampas o 8 godzin jazdy samochodem (ciężko w to uwierzyć ale wcześniej również tę parafię obsługiwali księża z Pampas. Z chwilą, kiedy pewne było, że przyjadę do Pampas ks. Krzysztof zdecydował się pracować w tej właśnie najbardziej oddalonej parafii). Obecnie zatem w Pampas jest nas dwóch i z utęsknieniem czekamy na ks. Dariusza Flaka, który przygotowuje sie w CFM w Warszawie oraz na innych chętnych do pracy misyjnej w Peru - pracy z pewnością nie zabraknie. Tyle narazie pierwszych wiadomości z Pampas.
Do tej pory przez ostatni rok pracował tu jedynie ks. Robert Zając z diecezji tarnowskiej, któremu pomagał ks. Krzysztof Pawłowski (diec. sosnowiecka), który obecnie pracuje w sąsiedniej parafii Surcubambie oddalonej od Pampas o 8 godzin jazdy samochodem (ciężko w to uwierzyć ale wcześniej również tę parafię obsługiwali księża z Pampas. Z chwilą, kiedy pewne było, że przyjadę do Pampas ks. Krzysztof zdecydował się pracować w tej właśnie najbardziej oddalonej parafii). Obecnie zatem w Pampas jest nas dwóch i z utęsknieniem czekamy na ks. Dariusza Flaka, który przygotowuje sie w CFM w Warszawie oraz na innych chętnych do pracy misyjnej w Peru - pracy z pewnością nie zabraknie. Tyle narazie pierwszych wiadomości z Pampas.
Pozdrawiam serdecznie i proszę o modlitwę, będzie potrzebna, bym mógł tu ogarnąć wszystko, co dane mi będzie doświadczyć.