List Biskupa Opolskiego do wiernych parafii Miasta Opola
w sprawie Aktu wywyższenia Pana Jezusa w Opolu z okazji 800-lecia miasta
Jezusowi – całe nasze życie
 

Drodzy Wierni opolskich parafii, tegoroczny odpust ku czci Podwyższenia Krzyża Świętego w opolskiej katedrze został zaplanowany jako zasadniczy punkt kościelnego pro-gramu obchodów 800-lecia Miasta Opola. Chcemy w tym dniu pokłonić się Krzyżowi, na-bożnie ucałować relikwie Krzyża św. i dokonać aktu wywyższenia Pana Jezusa w naszym mieście. Istnieje bowiem wielka potrzeba w nas i pośród nas dokonania tego, o czym Pan Je-zus mówił w rozmowie z Nikodemem: „Potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego” (J 3,14). Bardzo tego potrzeba w mieście, które ma w swoim herbie krzyż i przez osiem wieków nie wyparło się wiary chrześcijańskiej, a dziś, niestety, coraz słabiej się do tej wiary przyznaje i nią żyje. Wystarczy wspomnieć, że w niedzielę uczestniczy w liturgii mniej niż 20% miesz-kańców. W tej sytuacji musimy obudzić w sobie zapał ewangelizacyjny, podjąć z zaangażo-waniem Chrystusowy nakaz: „Idźcie i głoście”. Najpierw jednak sami musimy szerzej otwo-rzyć Jezusowi drzwi i mocniej z Nim związać naszą codzienność.
Mam na myśli przyznanie Jezusowi bezwzględnie pierwszego miejsca w naszym życiu. „Trzeba bowiem, ażeby królował” (1 Kor 15,26) w nas i pośród nas. Albowiem z momentem Jego zmartwychwstania – czytamy w Księdze Apokalipsy św. Jana (12,10) – „nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca”. Zapewnia Apostoł Paweł: „Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię, ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych. I aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem – ku chwale Boga Ojca” (Flp 2,9-11). To znaczy, że nie musimy Jezusa wynosić na tron. Tego dokonał Bóg Ojciec. Naszym zadaniem jest uznać i przyjąć Jezusa za Króla i Pana!
Okolicznością, która nas do tego przynagla jest Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana proklamowany w listopadzie minionego roku w uroczystość Chry-stusa Króla Wszechświata w naszych świątyniach, a dzień wcześniej w sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach. Ślubowaliśmy wówczas Bogu: „Pokornie poddajemy się Twemu panowaniu i Twemu prawu. Zobowiązujemy się porządkować całe nasze życie osobiste, rodzinne i narodowe według Twego prawa”. W ten sposób zaciągnęliśmy przed Bo-giem wielką odpowiedzialność za naprawę i przemianę życia. Trzeba więc z całą gorliwością podjąć zadeklarowane dzieło, na którym musi nam bardzo zależeć. W przeciwnym razie, ist-nieje niebezpieczeństwo zmarnowania przez nas Chrystusowego zwycięstwa, zaprzepaszcze-nia oferowanego nam zbawienia i obietnicy nieba. O tym niebezpieczeństwie przypomniała Maryja 100 lat temu, objawiając się dzieciom w Fatimie. Nie przyszła straszyć piekłem, ale przestrzec przed jego niebezpieczeństwem i zmobilizować nas do życia godnego nieba.
Maryja jako Matka Dobrej Rady może nam być „gwiazdą przewodnią” w realizacji dzieła wywyższenia Jezusa w naszym życiu, w rodzinach i w całym mieście. Uznaniu tej możliwości służyła peregrynacja kopii obrazu Pani Opolskiej, pod hasłem: Z Maryją do Jezusa, która obecnie jest kontynuowana w kolejnych parafiach. Wpatrując się w opolski wizerunek Bożej Rodzicielki usłyszeliśmy na nowo Jej przynaglenie: „Weź mojego Syna w swoje życie, ma dla Ciebie słowo Prawdy i błogosławieństwo Boże, i cały daje Ci siebie… „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2,5). Niejako w odpowiedzi, 24 czerwca br. w katedrze opolskiej, zawierzyliśmy Jej nasze Miasto. Teraz czas podjąć wytężony wysiłek jego ewange-lizacji i naszego nawrócenia.
Myślą przewodnią czynię te proste słowa: Jezusowi – całe nasze życie. Maryja pod-powiada, że właśnie w ten sposób trzeba określić sens życia i kształtować codzienność. Z Jej objawień w Fatimie wyłania się bardzo konkretny program odnowy i duchowego rozwoju, zawierzenia i oddania Jezusowi życia. Po pierwsze, więcej pokuty! Po drugie, więcej modli-twy, zwłaszcza różańcowej. I po trzecie, krzewić nabożeństwo do Niepokalanego Serca Ma-ryi, celem wynagradzania Bogu wszelkich zniewag i grzechów. Są to wielkie zadania, które trzeba podjąć, aby dostąpić chwały nieba i aby świadectwem żywej wiary innych pociągać do Chrystusa, a przez to przyczyniać się do odnowy duchowej naszego miasta.
Mówiąc o pokucie mam na myśli zadanie usuwania z naszego życia tego wszystkiego, co nas oddziela od Boga. Równocześnie potrzeba naszego zaangażowania w rozwój cnotli-wego życia, aby coraz bardziej obfitować w piękne owoce Bożego Ducha i rozwijać życie pobożne, czyli żyć po Bożemu. Chodzi o właściwą postawę religijno-duchową chrześcijanina wobec Boga Trójjedynego, wobec drugiego człowieka, samego siebie i świata – postawę wy-nikającą z Chrystusowej Ewangelii. Tym właśnie jest pobożność, w której św. Paweł widzi wielki zysk naszej pracy nad sobą (por. 1Tm 6,6). Nie bójmy się zatem tak rozumianej po-bożności i wychowujmy do życia po Bożemu nasze dzieci i młodzież. Potrzeba dziś więcej pokuty i więcej pobożności. W realizacji zadania musimy podejmować trud stawania przed Bogiem w prawdzie. Stąd, konieczność codziennego rachunku sumienia, lektury słowa Boże-go, regularnej spowiedzi, udziału w rekolekcjach i kierownictwa duchowego.
Wielką wartością w naszych rodzinach i parafiach jest odmawianie modlitwy różań-cowej i wypraszanie w ten sposób wielu łask Bożych. Potencjał tej modlitwy jest jednak o wiele większy. Dlatego trzeba jej nie tylko więcej, ale potrzeba też głębszego wejścia w nią i zanurzenia się poprzez nią w tajemnicę Osoby Jezusa. Św. Jan Paweł II apelował, byśmy na modlitwie różańcowej, jakby razem z Maryją, podejmowali trud kontemplacji tajemnic z życia Jezusa. W kontemplacji oblicza Jezusa, zwłaszcza ukrzyżowanego, widział pierwszy akt chrześcijańskiej egzystencji, który otwiera człowieka na Jezusa, rozwija żywą więź z Nim i mobilizuje do lepszego życia, bo pozwala ciągle na nowo odkrywać i przeżywać, jak bardzo Jezus umiłował nas do końca, oddając za nas i nam swoje życie. Dobrze więc będzie zapro-wadzić w parafiach więcej chwil adoracji Najświętszego Sakramentu i kontemplacji Krzyża Jezusa. Pomocą może być przygotowywany przez Diecezjalne Centrum Duszpasterstwa Mło-dzieży program peregrynacji w mieście krzyża przekazanego młodzieży podczas Światowych Dni Młodzieży.
Dziełu wywyższenia Jezusa w naszym życiu i pośród nas będzie z pewnością sprzyjać ożywienie naszego udziału w pierwszopiątkowych nabożeństwach do Serca Jezusowego. Aby jednak nasze serca upodabniały się coraz bardziej do Serca Pana Jezusa, trzeba też zadbać o więcej zadośćuczynienia Bogu za nasze grzechy i stale upraszać łaskę miłosierdzia Bożego. Stąd potrzeba dalszego upowszechniania koronki do miłosierdzia Bożego i dalszego rozwoju nabożeństwa pierwszych sobót miesiąca do Niepokalanego Serca Maryi, jako aktu wynagra-dzającego za zniewagi wyrządzane Jezusowi i Jego Matce.
Oczywiście, potrzeba także dzieła zaprowadzania Królestwa Bożego pośród nas w formie posługi miłości ludziom będącym w różnorakiej potrzebie. Takowych w naszym mie-ście nie brakuje, a organizowana dla nich wigilia i inne dzieła charytatywne są kroplą w morzu potrzeb. Dlatego mój apel do Was wszystkich o jeszcze więcej wrażliwego i otwartego serca, o wielką wyobraźnię serca myślącego i rozumu miłującego każdego człowieka. Konkretną pomocą w podjęciu diakoni miłości na szeroką skalę może być wyrosły z apelu papieża Franciszka i przygotowany przez naszą młodzież z myślą o rozwoju dialogu i komunii miłości ze starszymi ludźmi projekt Syme.On.
Do realizacji tak zakrojonej wizji naszego nawrócenia i przemiany, odnowy życia ro-dzin i parafii oraz ewangelizacji miasta niech nas mobilizuje Krzyż Pana naszego Jezusa Chrystusa. To przecież znak Bożego błogosławieństwa i przemożnej Jego miłości, a tym sa-mym źródło niezawodnej nadziei dla nas. Jako taki został wpisany w herb naszego miasta po tym, jak w 1024 roku biskup wrocławski Klemens podarował do nowo zbudowanego kościoła w Opolu, dzisiejszej katedry, cząstkę drzewa Krzyża św., którą otrzymał od św. Emeryka, syna króla Węgier. To cząstka znalezionego w Jerozolimie przez św. Helenę drzewa Krzyża, na którym nasz Pan Jezus Chrystus przelał za nas swą Najdroższą Krew. W 2024 roku bę-dziemy przeżywać millenium otrzymania tej bezcennej relikwii.
W związku z tym mamy szczególne 7 lat do podjęcia z gorliwością nauki płynącej z krzyża. Podejmijmy trud odbudowania w mieście żywej wiary apostolskiej, którą Pan Jezus obudził w świecie i którą przyjęli i wyznawali nasi przodkowie. Trzeba zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby Jezus mógł bardziej królować w nas i pośród nas i by jak najwięcej ludzi zginało przed Nim kolana w naszym mieście.
Rzecz jasna bez Bożego wsparcia nasze wysiłki nie będą owocne. Dlatego od 1 paź-dziernika br. rozpoczniemy codzienną modlitwę za miasto. Proboszczowie podadzą Wam w jakich dniach, które wspólnoty parafialne czy zakonne, będą tej modlitwie przewodzić.
Inauguracją wszystkiego będzie liturgia odpustowa ku czci podwyższenia Krzyża św., poprzedzona nabożeństwem z proklamacją Aktu przyjęcia Jezusa za Króla i Pana. Zwracam się więc do Was wszystkich z gorącym apelem, aby w najbliższy czwartek przybyć do naszej opolskiej katedry. Najlepiej razem z całą rodziną. Chcemy bowiem wraz z Maryją, w jak naj-większej wspólnocie ludu Bożego Miasta Opola, wyznać Jezusa Panem, Królem i Zbawicie-lem, złożyć śluby poddania się Jego Prawu, woli i władzy, oddania i zawierzenia Mu swego życia, a także przywołać Ducha Świętego, by nas prowadził i wspierał w realizacji programu duchowej przemiany życia i odbudowania wiary w mieście. Uroczystości rozpoczną się w czwartek, 14 września, o godz. 17.30. Bardzo serdecznie Was wszystkich zapraszam. Nie może Was zabraknąć. Proszę Was, zmobilizujcie się jeszcze bardziej niż w czerwcu. Przed nami bardzo ważne dzieło i zadania.
Niech Boży Duch Was przyprowadzi, niech zstąpi na nasze miasto i odnowi jego obli-cze, niech nam stale towarzyszy i wspomaga we wszelkich poczynaniach. Opolska Pani niech oręduje za nami i nam przewodzi w dziele zaprowadzania Królestwa Bożego w naszym mie-ście. Wszystkim udzielam pasterskiego błogosławieństwa

                                Wasz biskup


Czcigodni kapłani, bardzo Was proszę o zaangażowanie się całym sercem w realizację naszego wspólnego przedsięwzięcia. Starajcie się zmobilizować swoich parafian do udziału w tym ważnym wydarzeniu i razem kreujmy dzieło odnowy naszej wiary i ewangelizacji miasta.