Tekst do druku

Drodzy Diecezjanie!

Dzień Świętości Życia przeżywany w uroczystość Zwiastowania Pańskiego jest okazją do przypomnienia tej podstawowej prawdy, że każde ludzkie życie od momentu poczęcia aż do naturalnej śmierci pochodzi od dobrego Boga i jest ukierunkowane na wspólnotę z Bogiem. Dlatego w tym dniu w sposób szczególny otaczamy troską i opieką każde istnienie, a szczególnie najmniejszych i bezbronnych, którzy często nie otrzymują szansy zrealizowania swojego powołania. Dzień ten jest szczególnym świętem każdej matki. Chodzi jednak zwłaszcza o te matki, które na przekór czysto ludzkiej logice świata potrafią, wzorując się na Maryi, pokornie wypowiadać: „niech mi się stanie według słowa Twego” i pozwalają urodzić się dziecku, którego inni nieraz nie chcą. Nie jest to łatwe we współczesnym świecie, w którym imponujący rozwój technologiczny wynosi człowieka ponad dzieło natury. Fakt ten z jednej strony budzi nadzieję na stworzenie nowej, lepszej ludzkości, z drugiej zaś wnosi coraz większy niepokój o przyszłość. Jedni ludzie są przekonani, że życie jest coraz bardziej brutalne, pełne przemocy i niesprawiedliwości. Dlatego pytają: Czy warto żyć? Czy nie lepiej byłoby się w ogóle nie narodzić? Czy wolno powoływać do życia nowe istoty, które być może będą przeklinać dzień swego narodzenia i tych, którzy je poczęli? Drudzy z kolei opacznie pojmują władzę nad światem i prawem przekazywania życia. Przywłaszczają sobie prawo decydowania o tym, kto może żyć, a kto powinien umrzeć. Jeszcze inni są ofiarami mentalności używania. Żyją egoistycznie, aby doświadczyć jak najwięcej przyjemności. W konsekwencji szybko budzi się w nich mentalność przeciwna życiu. Nieraz dla własnej wygody świadomie rezygnują z urodzenia dziecka, odrzucając jednocześnie wszelkie duchowe bogactwo, które związane jest z przekazywaniem życia. Te coraz bardziej powszechne poglądy często idą w parze z postawami niszczącymi wartość małżeństwa i rodziny.
To wszystko sprawia, że życie jako takie przestaje być wartością nadrzędną. Zaś godność człowieka, stworzonego na obraz i podobieństwo Boga, traci na wartości. Tymczasem Bóg od początku objawia, że życie ludzkie, nawet chore, kalekie, niepełnosprawne, wątłe i cierpiące, zawsze jest Jego cudownym darem. Dlatego Kościół, w trosce o dobro człowieka, zawsze będzie bronić życia człowieka oraz jego godności w każdym stadium rozwoju i trwania; w imię dobra kolejnych pokoleń zawsze będzie się sprzeciwiał jakimkolwiek formom obrazy ludzkiej godności oraz niesprawiedliwym prawom ograniczającym wolność małżonków w podejmowaniu decyzji dotyczących przekazywania życia. Zadanie to jest także obowiązkiem każdego z nas. Chodzi o zwiastowanie i obronę Ewangelii Życia.
Jedną z jej form jest modlitwa duchowej adopcji. Stanowi skromny, ale niezwykle skuteczny sposób pomocy życiu dzieci jeszcze nienarodzonych, a już w swym istnieniu zagrożonych. Już wiele razy zaowocowała urodzeniem dzieci poczętych, a chwilowo niechcianych przez najbliższych. Ich rodziców chroni od bardzo bolesnych psychicznych powikłań wynikających z tzw. „poaborcyjnego syndromu”, który najczęściej przez całe życie obciąża ludzkie sumienie.
Innym sposobem głoszenia Ewangelii Życia są dobrze zorganizowane i systematycznie funkcjonujące parafialne poradnie rodzinne. Przy medialnej i reklamowej inwazji tzw. cywilizacji śmierci posiadają one szczególne znaczenie. Naucza się w nich naturalnych metod rozpoznawania płodności w kontekście wiary, odpowiedzialności za własne życie w łasce Bożej oraz za wieczne szczęście współmałżonka. Chodzi o pomoc każdej rodzinie w zrozumieniu i wypełnianiu jej misji, w sposób szczególny rodzinom niepełnym i wielodzietnym oraz osobom niepełnosprawnym, chorym czy też psychicznie zranionym. Brak takowej pomocy na odpowiednim poziomie prowadzi nieraz do zaniku praktyk religijnych małżonków, rozwodów, a nawet praktyk aborcyjnych.
W tym miejscu z całego serca dziękuję wszystkim doradczyniom życia rodzinnego oraz kapłanom wykazującym żywe zainteresowanie pracą osób świeckich na rzecz rodziny.
Bardzo dziękuję też księdzu arcybiskupowi Alfonsowi Nossolowi za powołanie do istnienia Diecezjalnej Fundacji Obrony Życia. Już 17 lat realizuje ona w naszym lokalnym Kościele założenia Ewangelii Życia. Dziękuję również Wam wszystkim drodzy Diecezjanie. Dzięki Waszym datkom na kolektę pasterkową, a także systematycznym ofiarom księży nasza diecezjalna Fundacja skutecznie włącza się w dzieło obrony życia. Ratuje życie dzieci nienarodzonych, pomaga społecznym sierotom, samotnym matkom, a także bezdzietnym małżeństwom.
Przychodzą stale na świat dzieci, którym z różnych powodów rodzice nie są w stanie zapewnić odpowiednich warunków życia i rozwoju. Najczęściej trafiają one do domów dziecka. Tymczasem wiele bezdzietnych małżeństw pragnie przyjąć takie dziecko jako własne w ramach prawnie przeprowadzonej adopcji. W tej ważnej sprawie pośredniczy nasz Katolicki Ośrodek Adopcyjno-Opiekuńczy. Dla innych opuszczonych dzieci jedyną szansą, by mogły zaznać ciepła życia w rodzinie, jest rozwój działalności wszelkich form rodzicielstwa zastępczego. Jest to jedna z najpiękniejszych misji, jaką może podjąć wiele rodzin. Na szczęście przybywa rodzin w naszej diecezji, które realizują to tak szlachetne powołanie. Przyjmują one do własnej rodziny nie swoje dziecko, ofiarowują mu swą miłość i troskę, dzielą jego radości i smutki, wprowadzają w dorosłe życie oraz ukazują wartość życia z Bogiem. To jeden z największych darów, który można ofiarować drugiemu człowiekowi, i którego można też samemu doświadczyć.
Jeszcze innym sposobem realizowania w naszej diecezji Ewangelii Życia jest działalność Domu Matki i Dziecka. Zdecydowana większość matek trafiających do tego Domu nigdy wcześniej nie zaznała ciepła rodzinnego, wiele z nich jest wychowankami domów dziecka, inne pochodzą z rodzin, gdzie przemoc, alkoholizm i kłótnie rodziców, często kończące się rozwodem, wyznaczały codzienność życia. Każdej matce trafiającej do tego Domu bardzo potrzebne jest więc wsparcie, poczucie bezpieczeństwa i czas na odbudowanie nadziei oraz przemianę życia. Akceptacji poczęcia i urodzenia dziecka przez samotną matkę sprzyja włączenie różnych form wsparcia ze strony ich krewnych, znajomych oraz przyjaciół. Wyznacznikami prawdziwie chrześcijańskiej postawy wobec nich nie jest bowiem krytyczne ocenianie i wytykanie palcem, ale okazanie życzliwości i zrozumienia, dodanie otuchy i wzbudzenie nadziei, poświęcenie czasu na rozmowę i załatwienie spraw urzędowych, pomoc materialna lub mieszkaniowa, a także pomoc w rozwiązywaniu zwykłych, codziennych kłopotów. Wskutek tego coraz mniej jest matek, którym w chwilach zwątpień, lęków i rozterek związanych z poczęciem dziecka „nikt nie podał ręki”, aby mogły się cieszyć tym, „że człowiek na świat przychodzi”.
Drodzy Diecezjanie!
Waszej modlitewnej pamięci polecam nowo powołane Centrum Służby Życiu i Rodzinie, które koordynuje wszystkie opisane powyżej sposoby realizacji Ewangelii Życia. Od miesiąca ma ono swoją siedzibę przy Placu Katedralnym w Opolu. Niech coraz lepiej pomaga w uświęcaniu rodzin oraz ratowaniu życia nienarodzonych, niech osobom pogubionym i poranionym pozwala odnajdywać drogę do Boga. Módlcie się też wiele za nas, kapłanów, by praca nad uświęcaniem rodzin stanowiła zasadniczą część naszego kapłańskiego posługiwania.
Przy okazji serdecznie dziękuję Władzom miasta Opola, Władzom wojewódzkim i Urzędowi Marszałkowskiemu za owocną współpracę i solidarne wspieranie działań i programów Diecezjalnej Fundacji Obrony Życia.
Gorąco zapraszam wiernych, delegacje parafialne, a przede wszystkim, Was, Droga Młodzieży, na dzień 25 marca do kościoła seminaryjnego w Opolu przy ul. Drzymały na godzinę 17.00. Wtedy podczas Mszy św. z okazji uroczystości Zwiastowania Pańskiego i Dnia Świętości Życia nastąpi uroczyste ślubowanie duchowej adopcji. Uczynią to ci, którzy ostatnio podjęli obowiązek modlitewnej odpowiedzialności za dzieci jeszcze nienarodzone. W tym dniu chciejmy się też licznie zgromadzić w naszych świątyniach, aby wspominając tajemnicę Wcielenia Syna Bożego, dziękować Panu Bogu za dar własnego życia, wynagradzać za wszystkie postawy i czyny skierowane przeciwko życiu oraz błagać o odpowiedzialne rodzicielstwo w małżeństwach, a także poszanowanie życia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci.
Na czas zbliżającego się Wielkiego Tygodnia i Wielkanocnej Oktawy z serca Wam błogosławię i życzę jak najbardziej owocnego przeżycia tego najważniejszego okresu w roku liturgicznym
Wasz biskup

† Andrzej Czaja

Opole, 14 marca 2010 r.
-------------------------------------
Czcigodnych Księży proszę o odczytanie niniejszego listu w niedzielę 21 marca br.