W piątek 16 września 2022 w kościele seminaryjno-akademickim w Opolu przy ul. Drzymały 1a Biskup Opolski Andrzej Czaja przewodniczył Mszy świętej na rozpoczęcie roku szkolno-katechetycznego. W spotkaniu wzięli udział księża, siostry zakonne i katecheci świeccy.

Homilię w czasie Eucharystii wygłosił bp Rudolf Pierskała. Podkreślił, że podstawowym zadaniem katechety jest być z Jezusem i iść za Nim, żeby potem móc dawać świadectwo o Nim i o Jego zmartwychwstaniu. Powołując się na słowa papieża Franciszka zwrócił uwagę, że katecheza nie może być zwykłą lekcją, ale musi być żywym doświadczeniem wiary. Zachęcił równocześnie, żeby katechizujący nie zniechęcali się tym, że zdarzają się sytuacje, kiedy uczniowie wypisują się z religii, gdyż warto prowadzić katechezę nawet dla jednego ucznia, który został na lekcji. W realizacji misji nauczania chodzi pozytywne spojrzenie na rzeczywistość. W katechezie nie chodzi bowiem o ilość, ale o jakość naszej wiary w zmartwychwstanie Jezusa. Ponieważ przez swoje zmartwychwstanie Jezus zostawił w naszych sercach ślad, dlatego zadaniem katechetów jest doprowadzenie uczniów do osobistego spotkania z Jezusem i zostawienie w ich sercach śladu dobra i piękna. I podobnie jak Jezus szukał uczniów, tak i on powinien szukać uczniów, także tych, którzy z katechezy już odeszli. Katecheta winien być świadkiem, nauczycielem i towarzyszem w drodze. Na zakończenie – powołując się na słowa Franciszka zawarte w Evangelii gaudium – przypomniał, że „Kościół rośnie przez przyciąganie” i zachęcił obecne w świątyni katechetki, by były takimi „matkami Kościoła”, które przyciągają i zostawiają trwały ślad w sercu i duszy swoich uczniów.

Przed końcowym błogosławieństwem krótkie słowo do katechetów skierował także Biskup Ordynariusz. Podziękował katechetom za ich wieloletnią pracę i zaangażowanie na rzecz katechizacji w szkole i poza nią w kontekście przeżywanego w tym roku jubileuszu 50-lecia diecezji.

Zachęcił obecnych, by spoglądali na swoją posługę i niełatwą rzeczywistość, z jaką się stykają, oczami wiary. Prosił również katechetów o przygotowanie raportu o stanie korzystania z katechizacji, by poznać prawdę o tym, ilu uczniów szkolna katecheza jeszcze obejmuje, a ilu już nie obejmuje.

Apelował, by nie nastawiać się na masy, ale żeby być otwartym na tego człowieka który przychodzi i jest tu i teraz. Zachęcał do wchodzenia w relacje z uczniami, słuchanie tych, którzy często są pogubieni i szukają sensu życia. Przywołując przykład św. Franciszka z Asyżu Biskup Ordynariusz zwrócił uwagę na ważny element, jakim jest umiejętność słuchania „uchem serca”. Spotkanie wydaje owoc wówczas, gdy katecheta umie słuchać sercem. Przypomniał jednocześnie, że „charyzmat budującego spotkania osób wierzących” jest dla każdego powszechnie dostępny i zachęcił, by z niego korzystać. Na zakończenie wyjaśniał z czym wiąże się i jak należy rozumieć hasło obecnego roku duszpasterskiego „Wierzę w Kościół Chrystusowy”.

Po Eucharystii komunikaty Wydziału Katechetycznego przedstawił ks. Jerzy Kostorz.

Celem pierwszego spotkania Katechetów w tym roku szkolnym, nie była tylko konferencja czy też wykład, ale nade wszystko spotkanie, szczególnie takie w duchu synodalności. Dlatego w drugiej części tego wydarzenia, Katecheci i Nauczyciele przy kawie, herbacie i słodkościach, mogli wymienić się doświadczeniami, porozmawiać z Księżmi Biskupami, czy też podzielić się nowymi wyzwaniami i zadaniami. Wielu Uczestników tego spotkania podkreślało, jak ważne jest to, że „możemy popatrzeć na siebie, uścisnąć sobie dłonie i wzajemnie obdarzyć się dobrym słowem”.

Zmiany w duszpasterstwie parafialnym

► Proboszczowie i administratorzy:

Ks. Paweł Adamus – mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem parafii Narodzenia NMP w Centawie i odwołany z urzędu proboszcza parafii Św. Szymona i Judy Tadeusza w Jędrzejowie.

Ks. Franciszek Bieniek MI – odwołany z dniem 22 sierpnia br. z urzędu proboszcza parafii Wniebowzięcia NMP w Białej oraz z urzędu dziekana dekanatu Biała.

Ks. Zygmunt Czech - mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem ex currendo parafii Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Grodzisku, przy jednoczesnym zachowaniu urzędu proboszcza parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Krośnicy.

Ks. Marcin Dobrzański – mianowany z dniem 24 sierpnia br. administratorem parafii Św. Jerzego w Kamienicy oraz proboszczem ex currendo parafii Wszystkich Świętych w Starym Paczkowie, przy jednoczesnym zachowaniu urzędu proboszcza parafii Wszystkich Świętych w Starym Paczkowie.

Ks. dr Mariusz Drygier - mianowany z dniem 1 lipca br. proboszczem parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kątach Opolskich.

Ks. Andrzej Flak – mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem parafii Św. Jadwigi Śl. i Św. Jacka w Biskupicach i odwołany z funkcji wikariusza parafii Bożego Ciała w Oleśnie oraz funkcji dekanalnego duszpasterza młodzieży dekanatu Olesno.

Ks. Tomasz Fortalski – mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem parafii Św. Jakuba Apostoła w Skorogoszczy i odwołany z urzędu proboszcza parafii Trójcy Świętej w Ściborzycach Małych oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza LSO dekanatu Głubczyce.

Ks. Adam Gromada – mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem parafii Św. Wawrzyńca w Kolnicy i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Zygmunta i Św. Jadwigi Śląskiej w Kędzierzynie-Koźlu oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza młodzieży dekanatu Koźle.

Ks. Sławomir Krawczyk – mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem parafii Trójcy Świętej w Opawicy i odwołany z funkcji wikariusza parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gogolinie oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza młodzieży i liturgicznej służby ołtarza dekanatu Kamień Śląski.

Ks. Piotr Kuc – mianowany z dniem 24 sierpnia br. administratorem ex currendo parafii Św. Jadwigi Śląskiej w Bolesławiu.

Ks. Daniel Leśniak - mianowany z dniem 1 lipca br. proboszczem parafii Narodzenia NMP w Głubczycach. Tym samym odwołany z funkcji ojca duchownego w Wyższym Międzydiecezjalnym Seminarium Duchownym w Opolu, Penitencjarza Kościoła Katedralnego w Opolu oraz duszpasterza osób niedosłyszących rejonu Opolskiego.

Ks. Mariusz Pełechaty – mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem parafii Wniebowzięcia NMP w Zębowicach i odwołany z urzędu proboszcza parafii Trójcy Świętej w Opawicy.

Ks. Janusz Rył – mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem parafii Św. Jana Nepomucena w Kosorowicach i odwołany z urzędu proboszcza parafii Św. Wawrzyńca w Kolnicy.

Ks. Tomasz Skowron - mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem ex currendo parafii Trójcy Świętej w Ściborzycach Małych, przy jednoczesnym zachowaniu urzędu proboszcza parafii Św. Jana Chrzciciela w Pomorzowicach.

Ks. Tomasz Struzik – mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem parafii Św. Wawrzyńca w Głuchołazach i odwołany z urzędu proboszcza parafii Św. Jakuba Apostoła w Skorogoszczy oraz wicedziekana dekanatu Niemodlin i funkcji dekanalnego duszpasterza katechetów i animatorów.

O. Ignacy Szczytowski OFM – odwołany z dniem 19 sierpnia z urzędu proboszcza parafii Św. Paschalisa w Raciborzu.

Ks. Gerard Tyralla - mianowany z dniem 25 maja br. proboszczem parafii Św. Jana Chrzciciela w Zimnicach Wielkich.

Ks. Mariusz Wardęga MI – mianowany z dniem 23 sierpnia br. proboszczem parafii Wniebowzięcia NMP w Białej.

Ks. Tomasz Wrona – mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem parafii Św. Szymona i Judy Tadeusza w Jędrzejowie i odwołany z funkcji wikariusza parafii Matki Bożej w Raciborzu.

Ks. Zbigniew Zalewski - mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem ex currendo parafii Narodzenia NMP w Kierpniu, przy jednoczesnym zachowaniu urzędu proboszcza parafii Św. Michała Archanioła w Pisarzowicach.

Ks. Józef Zwarycz – mianowany z dniem 24 sierpnia br. proboszczem parafii Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Bielicach i odwołany z urzędu proboszcza parafii Wniebowzięcia NMP w Zębowicach.

O. Cherubin Żyłka OFM - mianowany z dniem 19 sierpnia br. proboszczem parafii Św. Paschalisa w Raciborzu.

► Wikariusze:

Ks. Markus Bengsz – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Zygmunta i Św. Jadwigi Śl. w Kędzierzynie-Koźlu i odwołany z funkcji wikariusza parafii Wniebowzięcia NMP w Raciborzu.

Ks. Hubert Bieniek MI – odwołany z dniem 22 sierpnia br. z funkcji wikariusza parafii Wniebowzięcia NMP w Białej.

O. Kaziemierz Bojnicki OFM - mianowany z dniem 19 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Franciszka z Asyżu w Borkach Wielkich.

Ks. Vitalij Burko – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Antoniego w Zdzieszowicach.

O. Lotar Rafał Czora OFM - mianowany z dniem 1 września br. wikariuszem parafii Św. Andrzeja Apostoła w Ujeździe.

Ks. Marcin Fikus – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Trójcy Świętej w Leśnicy oraz skierowany do posługi wobec osób niesłyszących dla miasta Strzelce Opolskie i jego okolic, i odwołany z funkcji wikariusza parafii Najśw. Serca Pana Jezusa w Kluczborku oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza niesłyszących rejonu kluczborskiego.

Ks. Jakub Furca – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Wita, Modesta i Krescencji w Pietrowicach Wielkich i odwołany z funkcji wikariusza parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza LSO dekanatu Opole.

Ks. Wiesław Hus CMSA – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Zygmunta i Św. Jadwigi Śl. w Kędzierzynie-Koźlu i odwołany z funkcji wikariusza parafii Wniebowzięcia NMP w Krapkowicach.

Ks. Stanisław Janowiak CM - mianowany z dniem 1 lipca br. wikariuszem parafii Św. Michała Archanioła w Grodkowie.

Ks. Michał Kaczówka – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Michała Archanioła w Prudniku i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Wawrzyńca w Głuchołazach oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza młodzieży dekanatu Głuchołazy.

Ks. Łukasz Klęczar – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Kluczborku i odwołany z funkcji wikariusza parafii Ducha Świętego i NMP Matki Kościoła w Kędzierzynie-Koźlu.

Ks. Piotr Kłonowski – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Ap. Piotra i Pawła w Opolu i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Jana Apostoła w Paczkowie.

Ks. Paweł Knop – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Najśw. Serca Pana Jezusa w Raciborzu i odwołany z funkcji wikariusza parafii Trójcy Świętej w Leśnicy oraz z funkcji duszpasterza niesłyszących dla miasta Strzelce Opolskie i jego okolic.

O. Szymon Kogut OFM - mianowany z dniem 19 sierpnia br. wikariuszem parafii Najśw. Serca Pana Jezusa w Zawadzkiem.

Ks. Tadeusz Komorek – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Jana Apostoła w Paczkowie i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Bartłomieja Apostoła w Głogówku oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza młodzieży dekanatu Głogówek, oraz z funkcji koordynatora kędzierzyńskiego rejonu duszpasterstwa młodzieży.

Ks. Godfred Koranteng SVD – odwołany z dniem 31 sierpnia br. z funkcji wikariusza parafii MB Bolesnej w Nysie.

Ks. Mateusz Kozielski – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Karola Boromeusza w Opolu i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Jana Chrzciciela w Ozimku.

Ks. Mariusz Kubów SJ – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Mikołaja i Franciszka Ksawerego w Otmuchowie.

Ks. Wojciech Kuzyszyn – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Dobrzeniu Wielkim i odwołany z funkcji wikariusza parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Kluczborku.

O. Wiktor Lata OFM - mianowany z dniem 19 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Paschalisa w Raciborzu i odwołany z funkcji wikariusza parafii Najśw. Serca Pana Jezusa w Zawadzkiem.

O. Makary Lika OFM - odwołany z dniem 19 sierpnia br. z funkcji wikariusza parafii Św. Franciszka z Asyżu w Borkach Wielkich.

Ks. Daniel Litwin – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Matki Bożej w Raciborzu i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Ap. Piotra i Pawła w Opolu.

Ks. Hubert Łucjanek SVD – odwołany z dniem 1 września br. z funkcji wikariusza parafii MB Bolesnej w Nysie.

Ks. Tomasz Łuczkowski – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Przemienienia Pańskiego w Opolu i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Michała Archanioła w Prudniku.

Ks. Tomasz Maintok – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Michała Archanioła w Prudniku i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Antoniego w Zdzieszowicach oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza LSO i młodzieży dekanatu Leśnica.

Ks. Mateusz Mandalka – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Bartłomieja Apostoła w Głogówku i odwołany z funkcji wikariusza parafii Miłosierdzia Bożego w Prudniku.

Ks. Michael Muskała – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Wniebowzięcia NMP w Krapkowicach i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Dobrzeniu Wielkim.

Ks. Zygmunt Nagel – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gogolinie i odwołany z funkcji administratora parafii Narodzenia NMP w Głubczycach oraz z funkcji kapelana Zakladu Karnego w Głubczycach.

Ks. Mariusz Ołdak – z dniem 24 sierpnia br. odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Wita, Modesta i Krescencji w Pietrowicach Wielkich.

Ks. Jan Pander – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Jana Chrzciciela w Ozimku i odwołany z funkcji wikariusza parafii Wniebowzięcia NMP w Niemodlinie oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza LSO i młodzieży dekanatu Niemodlin.

Ks. Jacek Piątek CM – odwołany z dniem 1 lipca br. z funkcji wikariusza parafii Św. Michała Archanioła w Grodkowie.

O. Krzysztof Potempa OFM - odwołany z dniem 19 sierpnia br. z funkcji wikariusza parafii Św. Elżbiety Węgierskiej w Nysie.

Ks. Leszek Rychlik – z dniem 24 sierpnia odwołany z funkcji wikariusza parafii Wniebowzięcia NMP w Krapkowicach oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza LSO dekanatu Krapkowice.

Ks. Dawid Sichma – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Matki Bożej w Raciborzu i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Andrzeja Apostoła w Ujeździe oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza młodzieży dekanatu Ujazd.

Ks. Janusz Sobiś – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Wniebowzięcia NMP w Krapkowicach i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Mikołaja i Św. Franciszka Ksawerego w Otmuchowie.

Ks. Tomasz Szczeciński – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Przemienienia Pańskiego w Opolu i odwołany z dniem 1 lipca br. z funkcji diecezjalnego egzorcysty.

O. January Śliwa OFM - mianowany z dniem 19 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Elżbiety Węgierskiej w Nysie.

Ks. Grzegorz Tęczar SJ – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Ap. Piotra i Pawła w Opolu i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Piusa X Papieża i Św. Marii Goretti w Kędzierzynie-Koźlu.

Ks. Waldemar Wołowski MI – mianowany z dniem 23 sierpnia br. wikariuszem parafii Wniebowzięcia NMP w Białej.

Ks. Mateusz Zajdel – mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Wniebowzięcia NMP w Niemodlinie i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Michała Archanioła w Prudniku oraz z funkcji dekanalnego duszpasterza LSO dekanatu Prudnik.

Ks. Adam Zawisza - mianowany z dniem 1 września br. wikariuszem parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu.

Ks. Stanisław Zioła – mianowany z dniem 1 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Mikołaja i Św. Franciszka Ksawerego w Otmuchowie i odwołany z funkcji wikariusza parafii Przemienienia Pańskiego w Opolu

Ks. diakon Jędrzej Baranowski OMI – skierowany z dniem 1 lipca br. do pracy duszpasterskiej w parafii św. Jana Pawła II w Opolu.

► Neoprezbiterzy:

Ks. Krzysztof Bawełkiewicz mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu. 

Ks. Mateusz Cerkowniak mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Św. Wawrzyńca w Głuchołazach. 

Ks. Dominik Czaja mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kluczborku. 

Ks. Wojciech Hejczyk mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Głubczycach. 

Ks. Paweł Korsan mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Ducha Świętego i Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Kędzierzynie-Koźlu.  

Ks. Michał Sośnik mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Bożego Ciała w Oleśnie. 

Ks. Dominik Sowa mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Miłosierdzia Bożego w Prudniku. 

Ks. Damian Wieczorek mianowany z dniem 24 sierpnia br. wikariuszem parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Raciborzu. 

► Rezydenci:

Ks. Krzysztof Gbur – mianowany z dniem 24 sierpnia br. rezydentem parafii Św. Piusa X Papieża i Św. Marii Goretti w Kędzierzynie-Koźlu.

Ks. Andrzej Kałuża – mianowany z dniem 24 sierpnia br. rezydentem parafii Św. Jana Chrzciciela w Ozimku i odwołany z funkcji rezydenta parafii Św. Ap. Piotra i Pawła w Opolu.

Ks. Józef Szpek – mianowany z dniem 1 lipca br. rezydentem parafii Św. Mikołaja w Krapkowicach i odwołany z funkcji rezydenta parafii Bożego Ciała w Oleśnie.

► Kapłani emerytowani:

Ks. Dziekan Jan Bejnar – odwołany z dniem 24 sierpnia br. z urzędu proboszcza parafii Matki Bożej Różańcowej w Schodni i przechodzi na emeryturę.   

Ks. Radca Edward Cichoń – odwołany z dniem 24 sierpnia br. z urzędu proboszcza parafii Św. Wawrzyńca w Głuchołazach i przechodzi na emeryturę.   

Ks. Dziekan Jan Czekański – odwołany z dniem 24 sierpnia br. z urzędu proboszcza parafii Narodzenia NMP w Centawie i przechodzi na emeryturę.   

Ks. Jan Czereda – odwołany z dniem 24 sierpnia br. z urzędu proboszcza parafii Św. Jana Chrzciciela w Zimnicach Wielkich i przechodzi na emeryturę.    

Ks. Dziekan Piotr Janoszka – odwołany z dniem 24 sierpnia br. z urzędu proboszcza parafii Św. Jana Nepomucena w Kosorowicach i przechodzi na emeryturę.   

Ks. Prałat dr Bernard Joszko – odwołany z dniem 24 sierpnia br. z urzędu proboszcza parafii Św. Jadwigi Śl. i Św. Jacka w Biskupicach i przechodzi na emeryturę.   

Ks. Czesław Nowak – odwołany z dniem 24 sierpnia br. z urzędu proboszcza parafii Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Bielicach i przechodzi na emeryturę.   

Ks. Dziekan Henryk Wycisk – odwołany z dniem 24 sierpnia br. z urzędu proboszcza parafii Św. Jadwigi Śląskiej w Bolesławiu i przechodzi na emeryturę.   

Ks. Dziekan Marek Zając – odwołany z dniem 24 sierpnia br. z urzędu proboszcza parafii Św. Jerzego w Kamienicy i przechodzi na emeryturę.   

Ks. Dziekan Edward Zygadło – odwołany z dniem 24 sierpnia br. z urzędu proboszcza parafii Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Grodzisku i przechodzi na emeryturę.   

Zmiany w instytucjach diecezjalnych

Ks. Marcin Cytrycki – mianowany z dniem 1 lipca br. dyrektorem Drukarni i Wydawnictwa Świętego Krzyża w Opolu, przy zachowaniu dotychczasowych obowiązków proboszcza parafii Wniebowzięcia NMP w Opolu Gosławicach.

Ks. Piotr Herok – minowany z dniem 1 września br. audytorem Sądu Diecezji Opolskiej.

Ks. Artur Juzwa – mianowany z dniem 24 sierpnia prefektem Diecezjalnej Szkoły Podstawowej i Diecezjalnego Liceum Humanistycznego w Nysie i odwołany z funkcji wikariusza Matki Bożej w Raciborzu.

Ks. Waldemar Klinger – odwołany z dniem 30 czerwca br. z funkcji dyrektora Drukarni i Wydawnictwa Świętego Krzyża w Opolu.

Ks. Sebastian Krzyżanowski – odwołany z dniem 30 września br. z funkcji kierownika Archiwum Diecezjalnego w Opolu, z zachowaniem obowiązków pracownika archiwum.

Ks. Wojciech Lippa – odwołany z dniem 30 września br. z urzędu kanclerza Kurii Diecezjalnej w Opolu oraz urzędu Wikariusza Biskupiego ds. Kultu i Dyscypliny Sakramentów, przy zachowaniu funkcji Diecezjalnego Inspektora Ochrony Danych. Nadto mianowany diecezjalnym duszpasterzem środowisk twórczych. Mianowany z dniem 1 października br. Diecezjalnym Kustoszem Zabytków oraz dyrektorem Muzeum Diecezjalnego w Opolu, a także ustanowiony kierownikiem Archiwum Diecezjalnego w Opolu.

Ks. Piotr Paweł Maniurka -  odwołany z dniem 30 września br. z funkcji Diecezjalnego Kustosza Zabytków, ze stanowiska dyrektora Muzeum Diecezjalnego w Opolu oraz funkcji diecezjalnego duszpasterza środowisk twórczych z zachowaniem funkcji przewodniczącego Diecezjalnej Komisji ds. Sztuki i Konserwacji Zabytków.

Ks. Daniel Nowak – mianowany z dniem 1 września br. prefektem Wyższego Międzydiecezjalnego Seminarium Duchownego w Opolu i odwołany z funkcji wikariusza parafii Św. Karola Boromeusza w Opolu.

Ks. Andrzej Ochman – mianowany z dniem 1 października br. kanclerzem Kurii Diecezjalnej w Opolu, z zachowaniem zajęć na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Opolskiego. 

Ks. Marcin Patycki – mianowany z dniem 1 września br. notariuszem Kurii diecezjalnej w Opolu oraz obrońcą węzła w Sądzie Diecezji Opolskiej.

Ks. Maciej Skóra – odwołany z dniem 30 września br. z funkcji notariusza Kurii Diecezjalnej w Opolu oraz urzędu Wikariusza Biskupiego ds. Kultu i Dyscypliny Sakramentów, przy zachowaniu funkcji biskupiego magistra obrzędów oraz sekretarza Diecezjalnej Komisji ds. Liturgii i Muzyki Kościelnej. Nadto powierzenie funkcji redaktora naczelnego Wiadomości Urzędowych Diecezji Opolskiej. Z dniem 1 lipca br. ustanowiony Penitencjarzem Kościoła Katedralnego.

Ks. Stanisław Zioła – mianowany z dniem 1 sierpnia br. dyrektorem Domu Miłosierdzia w Otmuchowie.

Ks. Łukasz Żaba – mianowany z dniem 1 września br. ojcem duchownym Wyższego Międzydiecezjalnego Seminarium Duchownego w Opolu.

Inne

Ks. Krzysztof Bawełkiewicz - mianowany z dniem 1 września br. duszpasterzem niesłyszących dla miasta Opola i jego okolic.

O. Tomasz Ewertowski OMI – mianowany z dniem 1 lipca br. diecezjalnym egzorcystą.

O. Arnold Gilner OFM – mianowany z dniem 1 lipca br. diecezjalnym egzorcystą.

Ks. Piotr Kutynia - mianowany z dniem 1 lipca br. duszpasterzem niesłyszących rejonu kluczborskiego.

Ks. Marcin Kleszyk – odwołany z dniem 1 lipca br. z funkcji wikariusza parafii Najśw. Serca Pana Jezusa w Raciborzu z udzieleniem rocznego urlopu.

Ks. Daniel Leśniak - z dniem 1 lipca br. mianowanym ojcem duchownym kapłanów diecezji opolskiej oraz wyznaczony do sprawowania liturgii dla osób niesłyszących w Kędzierzynie-Koźlu.

W uroczystość św. Apostołów Piotra i Pawła biskup opolski Andrzej Czaja sprawował w kościele seminaryjnym Mszę św. wieńczącą diecezjalny etap Synodu Biskupów "Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja". W czasie spotkania presynodalnego została zaprezentowana synteza diecezjalna, która 30 czerwca br. została przekazana do Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego, który przygotuje syntezę krajową na etap kontynentalny synodu.

Poniżej prezentujemy pełny tekst syntezy diecezjalnej: 

DIECEZJALNA SYNTEZA SYNODALNA
«KU KOŚCIOŁOWI SYNODALNEMU: KOMUNIA, UCZESTNICTWO, MISJA»
DIECEZJA OPOLSKA

1. Przebieg synodu w diecezji opolskiej

Uroczyste otwarcie diecezjalnego etapu Synodu o synodalności miało miejsce 17 października 2021 r. w katedrze opolskiej podczas Eucharystii pod przewodnictwem biskupa opolskiego Andrzeja Czai z udziałem duchownych, osób konsekrowanych i wiernych świeckich. Tego dnia Biskup Opolski powołał 15-osobowy Zespół Synodalny, w skład którego weszli: diecezjalny moderator synodu, 2 osoby kontaktowe oraz 13 osób odpowiedzialnych za przygotowanie i koordynowanie konsultacji synodalnych w różnych środowiskach diecezji, które stanowią: parafie i dekanaty, katecheci i nauczyciele, osoby konsekrowane, rodziny, młodzież, chorzy, wykluczeni i zaangażowani w działalność charytatywną, środowiska akademickie i artystyczne, media, mniejszości narodowe oraz środowisko ekumeniczne. Jeden z członków Zespołu łączył funkcję osoby kontaktowej i odpowiedzialnej za środowisko nauczycieli i katechetów.

Członkowie Zespołu Synodalnego po inauguracyjnej Mszy św. spotkali się z Biskupem Opolskim, który zapoznał ich z ideą Synodu oraz wyraził swoje oczekiwania co do przebiegu Synodu w naszej diecezji. Zebrani zostali poproszeni o wyznaczenie kolejnych koordynatorów, którzy odpowiednio przygotowani, przeprowadzą konsultacje synodalne lub przygotują kolejne osoby do zorganizowania tych spotkań. Proces ten zakończył się w listopadzie 2021 roku. Do koordynatorów wyznaczonych przez członków Zespołu Synodalnego dołączyli dziekani 36 dekanatów diecezji opolskiej lub delegowani przez nich duchowni oraz 1-2 osoby świeckie do wsparcia przygotowań i przeprowadzenie m.in. otwartych spotkań międzyparafialnych bądź dekanalnych.

Z powodu ograniczeń związanych z pandemią korespondencja między Sekretariatem Synodu a koordynatorami odbywała się drogą telefoniczną i mailową, a szkolenia koordynatorów z powodzeniem były realizowane w trybie zdalnym z wykorzystaniem platformy Zoom. Dla wsparcia przygotowania duszpasterzy i współpracujących z nimi świeckich koordynatorów, z inicjatywy Biskupa Opolskiego, przekazano do wszystkich parafii polskie tłumaczenie dokumentu Międzynarodowej Komisji Teologicznej „Synodalność w życiu i misji Kościoła”.

W listopadzie 2021 roku na stronie internetowej diecezji utworzono podstronę dotyczącą Synodu, gdzie systematycznie zamieszczano informacje, zaproszenia, kronikę i inne materiały synodalne, a diecezjalna rozgłośnia Radio Doxa rozpoczęła emisję audycji „Synodalne piątki”, w których gośćmi pani redaktor Ewy Skrabacz byli członkowie Zespołu Synodalnego i inne osoby zaangażowane w Synod. Temat Synodu był też żywo obecny w publicznym przepowiadaniu Biskupa Opolskiego.

Od stycznia do maja 2022 roku trwały spotkania synodalne na różnych poziomach, które zostaną opisane niżej. Oprócz spotkań realizowanych przez koordynatorów, dano także możliwość spotkań indywidulanych w Sekretariacie Synodu, gdzie dyżury pełnili wyznaczeni do rozmów kapłani. Ze spotkań tych powstały notatki synodalne, których treść stała się podstawą do opracowania niniejszej statystyki oraz syntezy synodalnej.

W uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła 29 czerwca 2022 r., w kontekście uroczystości Jubileuszu 50-lecia Diecezji Opolskiej, odbyło się Diecezjalne Spotkanie Presynodalne, na którym zaprezentowano niniejszą syntezę. Nazajutrz, 30 czerwca 2022 r., w dniu przekazania syntezy do Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego, Biskup Opolski w towarzystwie m.in. członków Zespołu Synodalnego wyruszył na 4-dniowe Camino Synodalne Nyską Drogą Świętego Jakuba, prowadzącą przez teren diecezji opolskiej, czyniąc je kolejną platformą spotkań, konsultacji i rozmów synodalnych w drodze.   

2. Konsultacje synodalne w diecezji opolskiej – metodologia, dyspozycje i postawy

Konsekwentnie realizowanym założeniem dotyczącym konsultacji synodalnych było podejmowanie ich niemal wyłącznie w trybie bezpośrednich spotkań. Wykluczono zatem przygotowanie ankiet i innych internetowych platform wymiany myśli; pozostała natomiast możliwość kontaktu mailowego i telefonicznego z Sekretariatem Synodu, z którego zresztą korzystali nie tylko koordynatorzy Synodu. Ponadto wykorzystywano strony internetowe, serwisy społecznościowe i inne media, w tym także media diecezjalne, oraz gazetki parafialne i ambony w celu przekazywania informacji o spotkaniach oraz zapraszania na nie.

Spotkania synodalne zaproponowano na czterech poziomach: (1) indywidualnym, animowanym przez Sekretariat Synodu (spotkania indywidualne, rozmowy telefoniczne, korespondencja mailowa);  (2) parafialnym, na które zaproszono członków Parafialnych Rad Duszpasterskich i Parafialnych Rad Ekonomicznych oraz innych chętnych mieszkańców parafii; (3) międzyparafialnym (dekanalnym), gdzie spotkania miały charakter otwarty i gromadziły uczestników z różnych parafii i o różnym stopniu zaangażowania we wspólnocie Kościoła; na poziomie dekanalnym do konsultacji synodalnych Biskup Opolski zaprosił także posługujących tam duszpasterzy; (4) na poziomie wspólnot, ruchów, duszpasterstw i środowisk diecezjalnych, gdzie spotkania były animowane przez członków Zespołu Synodalnego oraz wyznaczonych przez nich koordynatorów. Oprócz tego, konsultacje synodalne, prowadzone osobiście przez Biskupa Opolskiego, odbyły się także w gremiach diecezjalnych, m.in. w Radzie Biskupiej (pełniącej w czasie pandemii niektóre zadania Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej), w Sądzie Diecezji Opolskiej oraz w gronie osób konsekrowanych i świeckich zatrudnionych w Kurii Diecezjalnej w Opolu.

By ułatwić koordynatorom i uczestnikom przeprowadzenie spotkań synodalnych, Sekretariat Synodu przygotował cztery konspekty spotkań, według zaproponowanego przez Biskupa Opolskiego klucza tematów konsultacji synodalnych nawiązującego do tytułu Synodu: (1) Podążanie razem; (2) Komunia; (3) Uczestnictwo; (4) Misja. Każdy konspekt zawierał: modlitwę synodalną, fragment Pisma Świętego z refleksją/komentarzem oraz pytania ułatwiające refleksję wokół zaproponowanego tematu. Druga część niniejszej syntezy, w oparciu o ten właśnie klucz, zaprezentuje doświadczenia i postulaty uczestników konsultacji synodalnych.  

Z przekazanych do Sekretariatu Synodu notatek oraz konsultacji z koordynatorami wynika, że zdecydowana większość spotkań przebiegła w przyjaznej atmosferze, nawet w przypadkach, gdy prezentowane opinie były skrajnie różne. Zdarzyło się, że nieumiejętność spokojnego komunikowania własnych poglądów albo uszanowania odmiennych przekonań u rozmówcy doprowadziła do zakłócenia spotkania, głośnego wyrażenia swojego niezadowolenia, a nawet opuszczenia spotkania przez grupę uczestników. Były to jednak sytuacje sporadyczne, a ich źródeł należy szukać w całkowitym negowaniu przez niektórych wiernych idei Synodu, a nawet woli zakłócenia jego przebiegu.

Wiele spotkań odbyło się w gronie znanych sobie osób (PRD, PRE, wspólnoty), ale też w wielu wypadkach uczestnicy po raz pierwszy mieli okazję spotkać się i dzielić się z innymi własnym doświadczeniem wiary i rozumienia Kościoła oraz podejmować refleksję o jego przyszłości. Ta sytuacja wygenerowała kilka postaw, pośród których można wymienić: wdzięczność i entuzjazm, ale także dystans, obawę i wątpliwości. Entuzjazm i wdzięczność dotyczyły: (1) faktu czynnego włączenia się w refleksję o Kościele i jego kondycji oraz otwartego snucia marzeń o jego przyszłości; (2) możliwości spotkania, zwłaszcza po pandemicznych ograniczeniach, i wzajemnego słuchania oraz wymiany poglądów, co - zdaniem większości uczestników spotkań – jest w Kościele doświadczeniem zbyt rzadkim, a bardzo potrzebnym. Pojawiały się jednak także pytania o zasadność tego typu otwartej refleksji o Kościele i włączania w nią wiernych świeckich, podejrzenia o próby „rozmontowania Kościoła” Synodem, obawy o pójście „niemiecką drogą synodalną” oraz wątpliwości, czy głos uczestników Synodu będzie słyszany i brany pod uwagę na dalszych etapach procesu synodalnego. Niektórzy uczestnicy spotkań synodalnych, zwłaszcza na poziomie parafialnym, mimo uprzedzenia ich o charakterze spotkania, nie zabierali głosu w dyskusji.

Obszerny głos w dyskusji synodalnej zabrało Opolskie Środowisko Tradycji Łacińskiej. Podważając zasadność stawianych temu Środowisku zarzutów nieuznawania legalności Soboru Watykańskiego II i powołując się na Tradycję katolicką, przedstawiciele tego Środowiska przestrzegają przed herezją modernizmu podaną w „atrakcyjnym humanistycznym opakowaniu” i proszą Synod, by odważnie poszukiwał źródeł słabości w samym Kościele oraz inspiracji do odważnego głoszenia Ewangelii, stawania wymagań katolikom oraz bardziej radykalnego świadectwa dawanego przez duchownych.

Dystans do Synodu wykazało, niestety, wielu kapłanów (co odzwierciedlają niżej zamieszczone statystyki), nie biorąc udziału w spotkaniach synodalnych prezbiterium dekanalnego, ignorując zaproszenia do organizowania spotkań synodalnych w swoich parafiach, wreszcie przez jednostronne zdominowanie spotkań i ukierunkowanie ich tak, że nie było możliwości swobodnego wyrażania własnych poglądów czy uwag, np. dotyczących duszpasterstwa parafialnego.

Konsultacje synodalne napotkały też na inne przeszkody. Ich rozpoczęcie w czasie obowiązywania obostrzeń sanitarnych wygenerowało lęk przed zakażeniem Covid-19, a kolejne tygodnie, w kontekst których wpisała się wojna w Ukrainie, powrót wielu do pełnej aktywności życiowej po pandemii oraz prace polowe sprawiły, że zainteresowanie Synodem słabło. W cyklicznych spotkaniach grup synodalnych liczba uczestników systematycznie malała. Niektórym nie odpowiadał sposób prowadzenia spotkań synodalnych i konkretne ukierunkowanie dyskusji, inni uważali przygotowane konspekty za mało użyteczne i napisane zbyt trudnym językiem.

Wśród koordynatorów duchownych i świeckich nie zabrakło osób, które niestrudzenie organizowały wiele spotkań synodalnych, gromadząc wokół siebie ludzi gotowych dzielić odpowiedzialność za Kościół i pragnących te spotkania kontynuować. Z uwagi na bogate doświadczenia współpracy ekumenicznej w naszej diecezji, udało się do grona koordynatorów synodalnych pozyskać m.in. pastora Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego oraz Kościoła Zielonoświątkowego, a konsultacje synodalne przeprowadzić również z wiernymi tych kościołów. Cenny głos w ekumeniczną refleksję synodalną wnieśli też przedstawiciele Kongresu Katoliczek i Katolików, którzy postulowali m.in. włączenie tematyki ekumenicznej do tradycyjnego duszpasterstwa w Kościele katolickim i do katechezy - w celu pogłębienia „ekumenicznej świadomości katolików”, organizowanie ekumenicznej turystyki czy podejmowanie innych inicjatyw, które budowałyby kulturę spotkania i dialogu. Dzięki wprowadzonej kilka lat temu posłudze Jałmużnika Biskupa Opolskiego udało się dotrzeć także do osób bezdomnych i wykluczonych oraz posługujących im wolontariuszy i usłyszeć ich głos w dyskusji synodalnej. Wyjątkowo cenny wydaje się też głos osób wciąż żywo zainteresowanych duszpasterstwem w języku niemieckim oraz - niewielkiej wprawdzie - grupy ludzi młodych, których więź z Kościołem po przyjęciu sakramentu bierzmowania wyraźnie osłabła, a zechcieli jednak wziąć udział w Synodzie.

Mając na uwadze wymienione wyżej grupy, trzeba stwierdzić, że pomimo prób dotarcia do możliwie szerokiego środowiska, usłyszeliśmy niemal wyłącznie głos osób wierzących i zaangażowanych, choć w różnym stopniu, we wspólnocie Kościoła. Chociaż w dyskusjach synodalnych było „słychać” wiele troski o młode pokolenie, sama młodzież uczestniczyła w Synodzie w niewielkim stopniu. Także inne środowiska umiejscowione „na peryferiach Kościoła” wybrzmiewają niewystarczająco w syntezach synodalnych.  

3. Statystyka synodalna diecezji opolskiej

Wymienione wyżej cztery poziomy konsultacji synodalnych w diecezji opolskiej, których ślady przekazano w notatkach synodalnych, można opisać kilkoma liczbami. (1) W spotkaniach indywidualnych (za takie uważa się spotkania w Sekretariacie Synodu, rozmowy telefoniczne oraz wiadomości mailowe mające w treści postulaty synodalne) wzięło udział ok. 15 osób. (2) Dla członków Parafialnych Rad Duszpasterskich i Parafialnych Rad Ekonomicznych oraz zaproszonych osób chętnych zorganizowano 278 spotkań w 94 parafiach. Wzięło w nich udział łącznie ok. 1400 osób. (3) W 25 dekanatach 80 koordynatorów zorganizowało 149 spotkań ponadparafialnych, w których uczestniczyło 1511 osób z 118 parafii. Ponadto w 18 dekanatach na spotkaniach synodalnych zgromadziło się prezbiterium, odbywając w sumie 49 spotkań. (4) Wreszcie na poziomie wspólnot, duszpasterstw i innych środowisk 77 koordynatorów zorganizowało 135 spotkania, w których udział wzięło łącznie 1396 uczestników. W sumie więc w diecezji opolskiej odbyło się 635 spotkań, w których uczestniczyło łącznie ok. 5340 osób. Ponieważ  jednak niektórzy brali udział w kilku spotkaniach, faktyczną liczbę osób biorących udział w konsultacjach synodalnych można szacować na 3800 osób. Osoby te zechciały podjąć refleksję wokół 4 tematów sugerowanych tytułem Synodu. Jej owoce staramy się przedstawić pokrótce w dalszej części tej syntezy w kluczu: doświadczenia i marzenia.  

4. Podążanie razem – doświadczenia i marzenia

Wielu uczestników spotkań synodalnych, reprezentujących różne pokolenia i środowiska, za podstawową przestrzeń wspólnego podążania uważa rodzinę: rodziców, rodzeństwo, współmałżonka czy dziadków. Chcą podążać za Jezusem z kimś i za kimś, kto jest dla nich autorytetem na drodze wiary i bliskości z Bogiem, dając mu nawet prawo do napomnień. Zgodnie jednak zauważa się postępujący kryzys autorytetu i rozkład zdrowych relacji rodzinnych, stąd w głosach osób starszych, ale także młodzieży, pojawia się doświadczenie „podążania samemu”, a w przypadku ludzi młodych także „podążanie donikąd” albo „podążania za pieniądzem, dobrobytem, za tym, co materialne”. Wielu wydaje się słusznie diagnozować, że wzrastające tempo życia, coraz większy indywidualizm i egoizm stanowią poważną przeszkodę we wspólnym kroczeniu naprzód.

Drugim najczęściej wymienianym środowiskiem podążania razem jest wspólnota parafialna, w której udział we Mszy św., przyjmowanie sakramentów świętych, wspólne nabożeństwa, a także przynależność do grup parafialnych oraz inne inicjatywy duszpasterskie, takie jak pielgrzymki, czuwania - dają świadomość wspólnego podążania do celu, którym jest wieczność. We wspólnocie parafialnej wierni szukają autorytetu w duszpasterzach; za nimi chcą podążać, ich słuchać. Od ich przymiotów (otwartości, skłonności do dialogu, gotowości słuchania i poświęcania wiernym czasu, dbałości o piękno liturgii i sposobu przepowiadania Słowa Bożego) uzależniają kondycję wspólnoty i możliwości wspólnego podążania za Chrystusem. Im także przyzwalają na napomnienia i wskazywanie drogi, jednak pod warunkiem klarowności ich postawy i świadectwa życia.   

Członkowie grup i ruchów religijnych upatrują najlepszego środowiska podążania razem w swojej wspólnocie. Wypracowane w niej więzi, zaufanie, a także lojalność i okazywana sobie wzajemnie pomoc dają poczucie bezpieczeństwa i możliwość dzielenia się doświadczeniem, że Bóg nas kocha. Gdy jednak pojawia się w nich rywalizacja albo wynikający z braku zdrowej formacji fanatyzm religijny, środowiska te tracą zdolność inspirowania do duchowego wzrostu i wspólnego kroczenia drogą wiary.

Zabierający głos w dyskusji zgodnie zauważali, że poza rodziną, parafią i wspólnotą, coraz trudniej o świadomość podążania razem, ponieważ środowiska ich życia, pracy i odpoczynku stanowią coraz liczniej ludzie obojętni religijnie i wrogo nastawieni do Kościoła.

Dzieląc się doświadczeniem podążania razem i napotykanymi na te tej drodze trudnościami, uczestnicy odważyli się na zdefiniowanie wielu konkretnych postulatów o charakterze duszpasterskim, a pośród nich:

• budowanie w Kościele dobrych relacji opartych na wzajemnym słuchaniu, definiowaniu swoich potrzeb, rozmowie i dzieleniu się wiarą; potrzeba spotkań i bycia razem (także fizycznego) kapłanów i wiernych nie tylko w czasie liturgii;
• potrzebę duszpasterskiego inwestowania w małżeństwo i rodzinę, by było środowiskiem wzrostu w wierze i przekazywania dobrych tradycji; czynienie małżeństw i rodzin podmiotem w Kościele, wspieranie ich w byciu Kościołami domowymi poprzez katechezę oraz różne formy liturgicznego i pozaliturgicznego oddziaływania; dopuszczanie rodzin do dawania świadectwa wiary we wspólnocie parafialnej, a rodziców do przygotowania swoich dzieci do I Komunii św.;
• konieczność prezentowania przez hierarchów kościelnych jednoznacznego i spójnego stanowiska w kwestiach wiary, moralności oraz w bieżących kwestiach społecznych i budowania w ten sposób autorytetu Kościoła; jasne i klarowne odnoszenie się do medialnych doniesień o grzechach ludzi Kościoła, aby nie było wrażenia „zamiatania trudnych spraw pod dywan”;
• konieczność zachowania przez duszpasterzy jedności w stawianiu wiernym wymagań i egzekwowaniu dyscypliny kościelnej związanej z przyjmowaniem sakramentów („oczekujemy, że Kościół będzie nam wskazywał drogę”) oraz wypełniania przez duszpasterzy postanowień i zaleceń biskupa („ignorowanie dekretów i zarządzeń biskupa jest gorszące i demotywujące do realizacji wskazań proboszcza”);
• potrzebę troski kapłanów o „jakość” liturgii i przepowiadanego Słowa Bożego, które winno być wolne od politycznych odniesień, moralizatorstwa i braku szacunku dla poglądów innych; obecność kapłanów w konfesjonale i w kancelarii, gotowość do kierownictwa duchowego, bycia „towarzyszem a nie rządcą” wiernych;
• podejmowanie inicjatyw duszpasterskich sprzyjających podążaniu razem: inicjowanie małych wspólnot, troska i stała formacja istniejących grup, zwłaszcza zrzeszające młodych ludzi: ministrantów, Dzieci Maryi, schole liturgiczne, Oazę; troska o to, aby wspólnoty nie rywalizowały ze sobą; organizowanie parafialnych forów dyskusyjnych, wyjazdów pielgrzymkowych; rezygnacja z praktyk duszpasterskich sprawowanych on-line w czasie epidemii;
• uszanowanie i powrót do „zdrowej tradycji” Kościoła i unikanie „zgniłych kompromisów” ze współczesnym światem; śmielszy powrót do liturgii trydenckiej i mniejszy dystans pasterzy (biskupów i kapłanów) do jej „zwolenników”.

5. Komunia – doświadczenia i marzenia

„Kościół jako wspólnota ludzi z Bogiem i ludzi między sobą” był tematem drugiego spotkania synodalnego. Jego uczestnicy, kapłani, osoby konsekrowane i wierni świeccy, zgodnie wskazywali na kilka przestrzeni budowania wspólnoty z Bogiem, mianowicie: na osobistą i wspólnotową modlitwę, trwanie przed Panem na adoracji Najświętszego Sakramentu, na Eucharystię i inne sakramenty święte oraz Słowo Boże; rzadziej w pięknie stworzonego świata. Zwrócono uwagę na niebezpieczeństwa zagrażające tej więzi, takie jak: brak religijnej wiedzy, zniewolenie dobrobytem, rozwój technologiczny, pogoń za pieniądzem i konsumpcjonizm, które generują tzw. „cichą apostazję człowieka sytego”. Nie oznacza ona formalnego odejścia od Boga, ale faktyczną niewiarę, obojętność i dystans do Kościoła. Niektóre z tych zjawisk dotykają nawet osób duchownych. Sami duszpasterze przyznają się do „zatracenia w menadżerskich obowiązkach” i przeciążenia pracą, widzą w swoim środowisku ofiary pychy, rutyny, anonimowości czy zawodowego podejścia do kapłańskich obowiązków oraz dostrzegają wyraźny podział na „my, duchowni – wy, świeccy”. Na podział ten i jego konsekwencje w postaci braku dialogu, słuchania, zrozumienia, współpracy wielokrotnie w konsultacjach synodalnych zwracali uwagę także wierni świeccy. Zarówno duchowni, jak i świeccy zauważają też obecne dziś w Kościele wypaczenia zdrowej pobożności, gdy realizuje się ją indywidulanie, „po swojemu”, „obok Kościoła”, słuchając internetowych proroków i wizjonerów. Źródło szczególnego zamętu diagnozuje się w działalności ks. Piotra Natanka, ks. Daniela Galusa oraz niektórych duchownych i świeckich youtuberów. Między innymi ich działalność doprowadziła do głębokiej polaryzacji postaw wobec wprowadzanych w kościołach ograniczeń pandemicznych oraz kwestii udzielania Komunii św. na rękę.

Kościół dla wielu uczestników konsultacji synodalnych jest miejscem budowania więzi z ludźmi. Wspólna modlitwa, udział we Mszy św., nabożeństwa, wspólne inicjatywy i akcje duszpasterskie w parafiach jednoczą, zwłaszcza mniejsze społeczności, a wspólnota wiary z innymi daje motywację do jej mężnego wyznawania na co dzień. W tej kwestii szczególną rolę odgrywają małe wspólnoty modlitewne i formacyjne, których głód deklarowało wielu uczestników spotkań synodalnych. Także niektórzy duchowni wskazywali na konieczność budowania dziś parafii jako wspólnoty wspólnot i dzielenia się ze świeckimi odpowiedzialnością za nią. Niektórzy z nich jednak wciąż niezmiennie wykazują dystans do aktywności świeckich w Kościele, zwłaszcza w dziele ewangelizacji.  Nie zabrakło też świadectw ludzi, którzy we wspólnocie Kościoła czują się samotni, wyalienowani i głodni duchowej bliskości. W kilku miejscach wskazywano na niszczącą siłę plotki, nieżyczliwości, współzawodnictwa, rywalizacji o względy liderów czy duchowych opiekunów w budowaniu mniejszych lub większych wspólnot oraz na inny podział „my-wy” we wspólnotach parafialnych: my – regularnie praktykujący i zaangażowani i wy – niedzielni katolicy, nieintegrujący się ze wspólnotą.

By umocnić kościelną komunię człowieka z Bogiem i ludźmi między sobą, duchowni i świeccy uczestnicy spotkań synodalnych postulowali:

• większą troskę duchownych o piękno liturgii, w tym także o liturgię sprawowaną w języku mniejszości, bez zbędnych uproszczeń i infantylizmów, by były przestrzenią i sposobem pogłębiania osobistej i wspólnotowej więzi z Bogiem;
• otwarcie kościołów, by można było w nich o dowolnej porze dnia adorować Najświętszy Sakrament lub wejść na chwilę modlitwy;
• wykorzystanie różnych możliwości do głoszenia katechezy osobom dorosłym, aby swoją wiarę mogli budować na solidnej wiedzy katechizmowej i biblijnej;
• lepszą współpracę między duszpasterzami a świeckimi katechetami i pomoc we wzajemnym budowaniu autorytetu;
• podejmowanie przez biskupów nauczania i decyzji na poziomie Konferencji Episkopatu w duchu synodalności i inspirującej jedności oraz komunikowanie tego nauczania w homiliach i listach pasterskich bardziej zwięźle oraz językiem prostym i zrozumiałym;
• częstszą obecność biskupów w parafiach (poza wizytacją i bierzmowaniem) oraz we wspólnotach kapłańskich, celem budowania zaufania i podejmowania wspólnej troski o wiernych;
• tworzenie kapłańskich wspólnot dekanalnych i ponaddekanalnych, grup dzielenia i braterskiego wsparcia, okazywanie większego szacunku starszym kapłanom przez młodszych;
• walkę z klerykalizmem podejmowaną przez samych duchownych poprzez sposób bycia i postępowania, sugerujący bardziej braterstwo z wiernymi niż rządzenie nimi;
• wypracowanie systemu weryfikowania teologicznej poprawności i eklezjalności nauk głoszonych w Internecie w imieniu Kościoła;
• zapraszanie do współpracy i integracji ze wspólnotą parafialną nowych mieszkańców parafii i osoby słabo się z nią identyfikujące;
• szeroko pojętą troskę o „domowość” Kościoła z jednoczesnym dbaniem o to, aby akcyjność i „jarmarczność” nie wyparła z Kościoła tego, co najważniejsze.

6. Uczestnictwo – doświadczenia i marzenia

Tym, który buduje Kościół przez wieki, jest sam Bóg. Naszym zadaniem jest przyjąć to, co Bóg „daje” i jednocześnie brać udział w tym, co „zadaje”. To nasze uczestnictwo wymaga „współodpowiedzialności” i „zaangażowania”. Tymi słowami wprowadzono uczestników w temat trzeciego spotkania synodalnego dotyczącego uczestnictwa w życiu Kościoła. Dzieląc się chętnie doświadczeniem swojego zaangażowania w Kościele i w parafii, zarówno duchowni, jak i świeccy wskazywali na różne jego wymiary. Ważnym i podkreślanym przez wielu sposobem budowania Kościoła jest modlitwa, w tym modlitwa za Kościół, za kapłanów i o powołania. Nie brakuje też tych, którzy do modlitwy w tych intencjach dokładają post i inne wyrzeczenia, choroby i cierpienia. Inni „budowanie Kościoła” rozumieją niemal wyłącznie jako materialne wsparcie jego inicjatyw przez ofiarę pieniężną, udział w zbiórkach, materialne wsparcie misji oraz ofiarowanie konkretnej pracy na rzecz Kościoła i parafii (sprzątanie, remonty, prace dekoracyjne). Jeszcze inni wspierają Kościół, wykorzystując swoje zdolności, wykształcenie i kompetencje zawodowe, zasiadając w strukturach Parafialnych Rad Duszpasterskich i Parafialnych Rad Ekonomicznych, katechizując, pracując w przykościelnych poradniach czy służąc poradą proboszczowi w konkretnych kwestiach administracyjnych. Wreszcie wielu rozumie dzieło budowania Kościoła jako „dzieło duchowe”, dołączając do modlitwy zaangażowanie w przygotowanie i celebrowanie liturgii (ministranci, nadzwyczajni szafarze Komunii św., służba kościelna, organiści), przynależność i liderowanie modlitewnym i formacyjnym grupom i wspólnotom parafialnym i ponadparafialnym, wreszcie zaangażowanie charytatywne w Parafialnych Zespołach Caritas, w różnego rodzaju wolontariatach i dziełach wspierania ludzi bezdomnych i marginalizowanych. Ta ostatnia forma „budowania” Kościoła wydaje się być wciąż atrakcyjna także dla ludzi młodych, nawet jeśli deklarują słaby związek z Kościołem i nieregularne praktykowanie wiary. Wśród uczestników spotkań synodalnych, których zapytano o „participatio” we wspólnocie Kościoła, nie zabrakło także i tych, którzy stwierdzili: „w kościele jestem człowiekiem z ławki i nie angażuję się w Jego życie od środka” albo „czas pandemii spowodował zmiany we mnie i nie chcę już angażować się w Kościele”, albo „straciłem zaufanie do Kościoła i nie mam już ochoty w nim być”. Wśród przyczyn takiego stanu rzeczy wymieniano najczęściej tempo życia i związany z nim brak czasu, opór duchownych do podejmowania współpracy, a nawet „gaszenie przez nich inicjatywy świeckich” oraz szereg argumentów z pierwszych stron gazet: skandal pedofilii i wykorzystywania władzy w Kościele, przepych, niemoralność i życie ponad stan osób duchownych, wyniosłość hierarchów i ich zaangażowanie «w sojusz tronu z ołtarzem».

Jeden z kapłanów, używając stwierdzenia, że Kościół to „winnica a nie kamieniołom”, wskazał na konieczność nieustannej troski o wszczepianie w Chrystusa i traktowania Kościoła jako uprawnej roli Boga. Z kolei jeden ze świeckich uczestników wyznał: „Mam marzenie, aby angażować się w coś, co ma przyszłość, a nie podtrzymywać skansen”. Konsultacje synodalne odsłoniły przede wszystkim wielką liczbę zaangażowanych i chcących się angażować w tę uprawę, a także ogrom ich zaangażowania w to dzieło. Ale z tej refleksji kapłanów, osób konsekrowanych i świeckich zrodziły się też postulaty i marzenia:

• nawrócenie pastoralne duchownych i świeckich, które pozwoli przekształcać struktury i z szacunkiem dla nich kształtować wiarę podmiotową i miłość do Kościoła;
• formowanie wiernych świeckich do dzielenia odpowiedzialności za Kościół, zwłaszcza w wymiarze parafialnym, z uwagi na spadek powołań kapłańskich i zakonnych;
• otwartość duszpasterzy na inicjatywy młodych, nawet jeśli wykraczają poza ramy tradycyjnego duszpasterstwa;
• większe zaangażowanie duszpasterzy, zwłaszcza młodych księży, którzy wydają się „stać za ścianą”, choćby w zwyczajną obecność przy osobach zaangażowanych w parafii, wspólną z nimi pracę i bezpośredniość wzajemnych relacji;
• otwartość duszpasterzy w mówieniu o problemach materialnych i duchowych wspólnoty parafialnej oraz gotowość do podzielenia się ze świeckimi zadaniami administrowania parafią;
• ograniczenie ingerencji Kurii w parafialne życie duszpasterskie i przekazywania materiałów duszpasterskich do parafii;
• dbałość o inkluzywny charakter grup i wspólnot parafialnych, by były otwarte na nowych członków, troska o stałą formację wspólnot oraz ich liderów;
• wrażliwość na charyzmaty, którymi Bóg obdarza członków wspólnoty i odważne wykorzystanie ich w służbie Kościoła.

7. Misja – doświadczenia, niepokoje, marzenia

Z nakazu Jezusa Kościół głosi Ewangelię wszystkim ludziom, aby mogli odnaleźć w nim swoje zbawienie. To dzieło misyjne wymaga odważnego świadectwa wiary i apostolskiego zaangażowania każdego chrześcijanina w środowisku, w którym żyje i pracuje. Tymi słowami koordynatorzy spotkań synodalnych wprowadzili uczestników w refleksję o misyjności Kościoła, a mimo tego w ich głosach wybrzmiało bardzo szerokie spektrum jej rozumienia. Dla niektórych misja wciąż kojarzy się jednoznacznie z działalnością misyjną ad gentes, a udział w niej rozumieją niemal wyłącznie jako modlitewne i materialne wsparcie tej działalności. Inni, w tym także duchowni, przestrzeń misyjnej działalności widzą tylko w kościele i w parafii, przy czym nawet spotkań z petentem w kancelarii nie traktują jako odpowiedniej przestrzeni do ewangelizacji. Podobnie myślący wierni świeccy definiują tożsamość ucznia-misjonarza wyłącznie modlitwą, zaangażowaniem w grupy parafialne i podejmowaniem inicjatyw scalających parafię, nie wykluczając przy tym konieczności powrotu Kościoła instytucjonalnego „do pierwotnej surowości i respektowania prawa”, aby „odsiewać ziarna od plew”. Zdecydowana jednak większość uczestników rozmów synodalnych rozumie misję jako wyjście do świata i ludzi obojętnych religijnie, neutralnie lub wrogo nastawionych do Kościoła, przy czym jako adresatów działań misyjnych wskazywano najczęściej młode pokolenie. Kapłani widzą potrzebę powrotu do pierwotnej ewangelicznej gorliwości w „poszukiwaniu owiec zagubionych”, katecheci oceniają wartość świadectwa życia wyżej niż najlepiej przygotowaną katechezę, wierni świeccy coraz częściej „terenem misyjnym” nazywają swój dom i miejsce pracy, a adresatami ewangelizacji swoje dzieci, wnuki, przyjaciół i współpracowników. Wielu zdaje sobie sprawę, że głoszenie Ewangelii poza kościołem „coraz więcej kosztuje” i wiąże się z wyśmiewaniem, wytykaniem palcami a nawet wykluczeniem z grona przyjaciół i znajomych. Dlatego tym trudniej im wskazać skuteczne sposoby realizacji zadania ucznia-misjonarza. Jedni uważają, że wystarczy „bycie sobą”, zwykła uprzejmość i dobroć jako świadectwo przynależności do Chrystusa, inni - sprowokowani bądź nie - gotowi są otwarcie mówić o Bogu i bronić dobrego imienia Kościoła w swoich środowiskach, na rodzinnych przyjęciach czy w miejscach pracy, jeszcze inni (szczególnie odważny głos w tym temacie zabierali członkowie Drogi Neokatechumenalnej oraz świeccy i duchowni zaangażowani w dzieło Nowej Ewangelizacji) gotowi są wyjść na ulice i głosić Chrystusa „w porę i nie w porę”.

Owocem synodalnej refleksji o misyjnym posłannictwie Kościoła były też bardzo konkretne postulaty i oczekiwania:

• potrzeba duchowego wzmacniania rodziny, jako środowiska przekazywania wiary i wartości chrześcijańskich;
• potrzeba czytelnego świadectwa osób duchownych, by swoim życiem „potwierdzali głoszone Słowo Boże i zasady” i byli wierni swemu powołaniu;
• wyjście kapłanów do wiernych (np. po Mszach św. przed kościół) oraz ich obecność w domach przy okazji ważnych okoliczności życia (domowe celebracje, wspólna modlitwa i rozmowa); odważniejsze wychodzenie ze strefy życiowego komfortu;
• konieczność odważnego sięgania przez Kościół po współczesne środki społecznego przekazu, kampanie medialne, serwisy społecznościowe z jednoczesnym unikaniem sympatyzowania z konkretną opcją polityczną i wchodzeniem w zależności, które osłabiają świadectwo; przekaz medialny powinien być profesjonalny i komunikatywny;
• dopuszczanie do głosu osób świeckich, by dawali świadectwo swojej wiary i zmagania się o wierność Jezusowi podczas rekolekcji, misji i innych spotkań parafialnych;
• organizowanie w parafiach spotkań integracyjnych, festynów, koncertów, które stanowiłyby platformę spotkania osób wierzących z obojętnymi religijnie;
• wykorzystanie salek i zabudowań parafialnych na miejsce spotkań z młodzieżą i aktywizację seniorów;
• ożywienie i zintensyfikowanie działalności charytatywnej w parafiach, jako sposobu zaangażowania ludzi młodych „przy parafii i w słusznej sprawie”, aby czuli się potrzebni;
• przełamywanie lęku i dystansu w kontaktach duszpasterzy z ludźmi młodymi: słuchanie, spotkanie, wspólne spędzanie czasu wolnego i realizacja projektów parafialnych.

8. Perspektywy diecezji na drodze synodalności

Opisane wyżej, a właściwie zaledwie streszczone doświadczenia spotkań synodalnych, pozwalają żywić nadzieję, że synodalność, jako podążanie razem w atmosferze wspólnej modlitwy, wzajemnego słuchania, otwartości na działanie Ducha Świętego i dzielenia się odpowiedzialnością za Kościół w działaniu, bardziej odtąd stanie się sposobem codziennego funkcjonowania Kościoła opolskiego. Skuteczna realizacja tego marzenia będzie jednak wymagała podejmowania i optymalizacji już realizowanych działań, m.in.

• tworzenia przestrzeni dialogu i spotkania biskupa z kapłanami, kapłanów między sobą i kapłanów z wiernymi świeckimi; jedną z nich będzie deklarowana przez biskupów częstsza obecność w dekanatach na spotkaniach z kapłanami oraz z wiernymi świeckimi, także poza wizytacją kanoniczną;
• optymalizacji przygotowania wiernych świeckich do pełnienia posług w Kościele i wprowadzenie w diecezji, po odpowiednim przygotowaniu, funkcji katechisty, lektora i akolity;
• powrotu (po pandemii) do regularnej formacji Parafialnych Rad Duszpasterskich, jako ugruntowanej w diecezji struktury synodalnej, i dalsze synodalne ukierunkowanie jej funkcjonowania w parafiach;
• wykorzystania kompetencji członków nowych Parafialnych Rad Ekonomicznych i dzielenie z nimi odpowiedzialności za materialne dobro wspólnot parafialnych;
• optymalizacji formacji stałej kapłanów w kierunku głębszego doświadczenia Kościoła jako Ludu Bożego i gotowości do współpracy oraz dzielenia odpowiedzialności za Kościół z wiernymi świeckimi;
• inwestowania w duszpasterstwo ludzi młodych z wykorzystaniem m.in. metodologii spotkań synodalnych opartej na obecności, spotkaniu, słuchaniu i działaniu dla dobra innych; zaangażowanie w to duszpasterstwo wiernych świeckich, którzy przejawiają głębokie zatroskanie kondycją duchową młodzieży i deklarują chęć kompetentnej pomocy;
• odważnego powrotu po epidemii do regularnej formacji wspólnot i grup parafialnych i ponadparafialnych.  

Podjęcie tych działań z pewnością odsłoni kolejne potrzeby i marzenia, których nie trzeba się obawiać. Doświadczenie spotkań synodalnych ukazało bowiem wielką gorliwość i miłość do Kościoła wielu pasterzy i wiernych. Dlatego - mimo słusznie diagnozowanego w wielu miejscach synodalnej refleksji kryzysu, jakiego doświadcza Kościół w obecnym czasie - jest ciągle „z kim” i „dla kogo” podążać ku Kościołowi synodalnemu poprzez komunię, uczestnictwo i misję.

Opole, dn. 28 czerwca 2022 r., w 50. rocznicę powstania Diecezji Opolskiej

______________________________
Opracowanie syntezy:
ks. Waldemar Musioł, moderator synodu;
s. M. Angela Lasek ISSM, osoba kontaktowa;
ks. Paweł Chyla, członek Zespołu Synodalnego odpowiedzialny za duszpasterstwo ogólne.

Są takie miejsca, gdzie bez względu na poglądy, wyznanie i status społeczny czujesz się wyjątkowo dobrze. Taką przystanią jest Dom Nadziei prowadzony przez grupę wolontariuszy oraz osoby duchowne w Opolu przy ulicy Książąt Opolskich 44. To właśnie tutaj Bezdomni i Ubodzy otrzymują żywność, ubranie i kąpiel, a w tym pakiecie nie brakuje również szacunku, miłosierdzia i tolerancji.

Zachęcamy do obejrzenia filmu poświęconemu Domowi Nadziei zrealizowanemu przez pana Macieja Niemasa. 

Opole, dnia 2 czerwca 2022 roku
Nr 20/2022/A/KNC-K

DEKRET W SPRAWIE ZMIAN TERYTORIALNYCH
W ZWIĄZKU Z ŁĄCZENIEM PARAFII W ROKU 2022

Z uwagi na braki personalne w diecezji opolskiej i wynikającą z tego konieczność obsługi duszpasterskiej kilku parafii przez jednego proboszcza, dla optymalizacji duszpasterstwa w łączonych parafiach z dniem 24 sierpnia br. zarządzam następujące zmiany terytorialne:

Kietlice, dotychczasowa filia parafii Trójcy Świętej w Ściborzycach Małych,
staje się filią parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Lisięcicach.

Kozielno, dotychczasowa filia parafii Św. Jana Apostoła w Paczkowie,
staje się filią parafii św. Jerzego w Kamienicy.

Nowa Schodnia, dotychczasowa filia parafii Matki Bożej Różańcowej w Schodni,
staje się filią parafii św. Jana Chrzciciela w Ozimku.

Rzepce, dotychczasowa filia parafii Narodzenia NMP w Kierpniu,
staje się filią parafii św. Bartłomieja w Głogówku.

Wilamowa, dotychczasowa filia parafii Wszystkich Świętych w Starym Paczkowie,
staje się filią parafii św. Jadwigi w Trzeboszowicach.

                      KANCLERZ KURII               BISKUP OPOLSKI 
                       ks. Wojciech Lippa                     † Andrzej Czaja