Kiedy we wrześniu 2011 roku Rada Fundacji podjęła uchwałę o konieczności rozbudowy Domu Matki i Dziecka, która jest jednostką Diecezjalnej Fundacji Ochrony Życia, całe to przedsięwzięcie wydawało się być odległym marzeniem. Przez minioną dekadę pracownicy Fundacji nie szczędzili wysiłków i środków, aby tę misję doprowadzić do końca. Z uwagi na konieczność modernizacji budynku B i jego niezaprzeczalnie ważnej roli dla funkcjonowania Domu, postanowiono działać mimo wielu przeciwności losu. Nie było łatwo, ale się udało dzięki wsparciu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej i wielu darczyńców.
W minioną środę 7.12.2022 nastąpiło uroczyste poświęcenie nowej części budynku Domu Matki i Dziecka przez biskupa opolskiego Andrzeja Czaję. Świętowanie rozpoczęło się od wspólnej modlitwy na Mszy św. w kościele parafialnym w Grudzicach. Po Eucharystii nastąpiła krótka prezentacja, podczas której Dyrektor Biura Fundacji - Pani Beata Balicka-Grabowska omówiła poszczególne etapy rozbudowy Domu, a także opowiedziała o zastosowanych innowacyjnych rozwiązaniach, które podnoszą efektywność ekologiczną i ekonomiczną Domu. W następnej kolejności wręczono statuetki dla Przyjaciół Fundacji, których wśród zgromadzonych gości było sporo. Wśród uhonorowanych znaleźli się:
Pan Przemysław Ligenza
Pan Rafał Desczyk
Ks. Arnold Drechsler
Pani Elżbieta Drucka Lubecka de Séjournet
Pani Dagmara Gieron
Ks. Wolfgang Globisch
Frau Alexandra Grau
Pan Marian Jagielski
Pan Marek Janik
Pan Bernard Jonczyk
Państwo Ewa i Andrzej Jurkiewiczowie
Pani Jadwiga Kamińska
Pan Marian Karliczek
Państwo Anna i Ireneusz Kierpiec
Ks. Ryszard Kinder
Pan Piotr Kler
Ks. Waldemar Klinger
Pan Karol Koch
Pani Magdalena Koczur-Miedziejko
Ks. Jerzy Kostorz
Pan Eugeniusz Kowalcze
Pan Andrzej Kubiak
Pan Ryszard Kubik
Ks. Zygmunt Lubieniecki
Pan Janusz Lissy
Ks. Erwin Mateja
Pan Bartosz Młynarski
Bp Waldemar Musioł
Pan Andrzej Nowak
Państwo Magdalena i Marcin Nowakowie
Ks. Piotr Pierończyk
Ks. Jan Polok
Pan Zbigniew Rogalski
Pan Marek Rychlicki
Pan Jan Serafin
Panie Izabela Skorupa i Monika Kościów-Skorupa
Pan Dawid Soll
Pan Andrzej Szindzielorz
Ks. Witold Śmigielski
Ks. Józef Urban
Ks. Henryk Wollny
Ks. Andrzej Ziółkowski
Ks. Ginter Żmuda
Pani Danuta Karwowska
Pani Beata Balicka-Grabowska
Siostra Anna Bonk
Siostra Marianna Ewa Lyga
Pani Irena Stężała
ks. Józef Mikołajec
Ks. Paweł Landwójtowicz
Następnie wszyscy zgromadzeni w kościele mieli okazję wysłuchać koncertu zespołu SOLIDARIS BRASS, który został ufundowany przez firmę Solidaris Sp. z o.o. Zespół to muzycy z Filharmonii Opolskiej i NOSPR w Katowicach.
Po koncercie pracownicy Fundacji i Goście udali się do sali konferencyjnej w Domu Matki i Dziecka, gdzie nastąpiło poświęcenie przez bp. A. Czaję jego nowych pomieszczeń. Potem wszyscy zostali zaproszeni na wspólny posiłek.
Tego dnia świętowano również jubileusz 30-lecia istnienia Diecezjalnej Fundacji Ochrony Życia, w ramach której działa Dom Matki i Dziecka, Katolicki Ośrodek Adopcyjny i Opiekuńczy oraz Poradnia Rodzinna. Przez te wszystkie lata działalność Fundacji na stale wpisała się w mapę wysokospecjalistycznego wsparcia udzielanego rodzinom w kryzysie i potrzebie. Swoje statutowe działania Fundacja wykonuje przy wsparciu lokalnych władz, funduszy unijnych, wielu instytucji społecznych oraz wolontariuszy. Obecnie realizuje zadania publiczne z zakresu m.in. wsparcia dla dzieci z FASD, wspierania ofiar przestępstw i przemocy, aktywizacji osób zagrożonych wykluczeniem społecznym, w zakresie profilaktyki, poradnictwa prawnego, psychologicznego i rodzinnego, terapii indywidualnej i rodzinnej, terapii uzależnień, mediacji rodzinnych oraz wsparcia duszpasterskiego itd. Działalność Fundacji to także reagowanie na bieżące potrzeby społeczne i angażowanie się w pomoc tam, gdzie jest najbardziej potrzebna. Beneficjentów wspiera wykwalifikowana kadra specjalistów m.in. psychologów, psychoterapeutów, psychotraumatologa, fizjoterapeuty, psychiatry, pedagogów, prawników itd. Pracownicy Fundacji są organizatorami eventów i konferencji, prowadzą szkolenia i świadczą profesjonalne doradztwo. Przyświeca im motto, wzięte z twórczości Jana Twardowskiego: „nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia…”.
Wydarzenie było także okazją do spotkania opłatkowego i kolędowania dla wszystkich pracowników Fundacji oraz wolontariuszy. W świątecznej atmosferze złożono sobie najlepsze życzenia.
LIST RZYMSKOKATOLICKIEGO EPISKOPATU UKRAINY DO DUCHOWIEŃSTWA I WIERNYCH KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO W POLSCE
II Niedziela Adwentu, jest wielkim dniem solidarności Wspólnoty Kościoła w Polsce wobec Wspólnoty Kościoła na Wschodzie, a w tym roku w szczególny sposób w Ukrainie. To już po raz dwudziesty trzeci Polacy spoglądają w stronę Wschodu, aby dać piękne świadectwo pamięci o żyjących tam katolikach, którzy mimo trudności i wielu przeciwności zachowali wiarę. Uczynili to z wielkim poczuciem swojej tożsamości i jedności z całym Kościołem Powszechnym. Nigdy nie zerwali łączności ze Stolicą Apostolską i nie wyrzekli się wiary, a wielu stając w jej obronie cierpiało dla imienia Jezus, przyjmując karę więzienia, upokorzenia i zabrania możliwości kształcenia się. Wielu, a nie jest to mała liczba, ponieśli śmierć, składając swoje życie jako kamień węgielny Kościoła i przykład niezłomności. Postawę ich można zamknąć słowami św. Pawła Apostoła, który w Liście do Filipin pisał: „Dla mnie bowiem żyć - to Chrystus, a umrzeć - to zysk.” (Flp 1,21). I rzeczywiście tak się stało. Ich cierpienie, ufamy w to bardzo mocno, okazało się dla nich zyskiem, bo jak podpowiada nam wiara, przyznając się do Boga, otrzymali z Jego ręki nagrodę. Dostrzegamy ją i widzimy w zbawieniu, które stało się ich udziałem w gronie świętych i błogosławionych, oraz w owocu ziemskim ich ofiary, jakim było odnowienie struktur Kościoła po upadku reżimu komunistycznego.
Biedny, zniszczony i rozproszony Kościół podjął wielką drogę wolności. Od samego początku nie była ona łatwa. Trzeba było bowiem odzyskiwać i odbudowywać kościoły. Trzeba było zatroszczyć się o powołania kapłańskie i zakonne. Trzeba było duszpastersko zatroszczyć się o wiernych. Dzisiaj możemy stwierdzić, że temu zadaniu Kościół sprostał. Było to możliwe w dużej mierze dzięki kapłanom i osobom zakonnym przybyłym z Polski. To oni stanęli obok nielicznych miejscowych duszpasterzy i podejmując wielki trud duszpasterskiej posługi, dzieląc niewygody i pokonując wszelkie przeszkody ze strony władzy, dali nowe oblicze Kościołowi. Stało się tak, ponieważ za nimi solidarnie stanęły ich wspólnoty diecezjalne i zakonne, parafie w których kiedyś pracowali i z których pochodzili. Dzięki ich posłudze nawiązały się więzy przyjaźni pomiędzy wspólnotami parafialnymi. Trwają one nadal i są świadectwem i obrazem żywej Ewangelii miłości i troski o bliźnich będących w potrzebie.
W tym miejscu przychodzą na myśl słowa św. Pawła Apostoła zapisane w Liście do Kolosan: „A wszystko, co czynicie w słowie lub w uczynku, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu i Ojcu przez niego.” (Kol 3,17). Zatem pouczeni słowem Apostoła dziękujemy Kościołowi w Polsce za okazaną braterską miłość na przestrzeni tych ponad 30 lat wolności Kościoła w Ukrainie. To podziękowanie jest pierwszym, jakie dzisiaj chcemy jako Episkopat Kościoła Rzymsko-Katolickiego w Ukrainie wypowiedzieć i pozostawić pośród Polaków, którzy nie będąc najbogatszymi na świecie, potrafili się podzielić z jeszcze biedniejszymi.
Idąc dalej, chcemy zwrócić uwagę na hasło tegorocznego Dnia Modlitwy i Pomocy Kościołowi na Wschodzie, jakim jest: „Posłani w pokoju Chrystusa”. Pośród trwającej wojny w Ukrainie jest ono dla nas światłem nadziei, a zarazem dumą z postawy Polaków. Pan Jezus powiedział: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili.” (Mt 25,40). Zatem kolejny raz wypowiadając słowo dziękujemy, wypełniamy je treścią ewangelicznej miłości, jaką okazaliście w tych ostatnich miesiącach, gdy nakarmiliście głodnych, spragnionym daliście pić, przybyszów przyjęliście, nagich przyodzialiście i chorym podaliście pomocną dłoń. Uczyniliście to w swoim domu, któremu na imię – Polska. Za tę postawę bądźcie błogosławieni i weźcie w posiadanie obiecane przez Boga królestwo – prawdy, pokoju i sprawiedliwości.
Jesteśmy głęboko wzruszeni Waszą stałą życzliwością, solidarnością i jakże konkretną pomocą. Taka postawa jest wyrazem żywej wiary, bo jak powiada Apostoł Jakub: „Wiara bez uczynków jest martwa. Bo jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków?” (Jk 2,14). Zatem wraz z całą wspólnotą Kościoła w Ukrainie dziękujemy i prosimy nadal pamiętajcie o nas. Wasza życzliwa pamięć niech przejawia się w modlitwie błagalnej o szybkie zakończenie wojny i nastanie pokoju, ale również, o co z pokorą ośmielamy się prosić, także w ofiarach i darach materialnych.
Zdajemy sobie sprawę, że i wam jest trudno żyć. Pomyślcie jednak o waszych braciach i siostrach w wierze, którzy stoją na progu katastrofy humanitarnej, związanej ze zniszczeniami infrastruktury energetycznej, a co za tym idzie, lękiem i strachem przed nadchodzącą zimą. Już dzisiaj wszyscy doświadczamy braku prądu, a konsekwencją tego jest brak ciepła i wody. W całej praktycznie Ukrainie można z niego korzystać tylko 4 godziny na dobę. Są również miejsca, gdzie nie ma go całymi dniami. Zatem zbliża się do nas wróg, którego imieniem jest zimno, paraliż komunikacyjny i strach. Dzisiaj wojna to nie tylko front, gdzie toczą się walki przynoszące śmierć i raniące żołnierzy i osoby cywilne, ale również paraliż codziennego życia.
Święty Jan Paweł II powiedział: „Wierzę, że im bardziej się kocha, tym więcej się czyni, gdyż miłości, która nie jest niczym więcej niż uczuciem, nie mógłbym nawet nazwać miłością”. Prosimy was o tę właśnie miłość wyrażoną we wsparciu materialnym. Ono pomoże nam zabezpieczyć podstawowe potrzeby, takie jak chociażby zakup agregatów prądotwórczych, dzięki którym w naszych parafiach będziemy mogli zorganizować miejsca schronienia dla naszych wiernych, aby w krytycznym momencie mogli się ogrzać czy ugotować ciepły posiłek.
W czasie tak wielkiego doświadczenia, kiedy wojna pozostawia po sobie śmierć, cierpienie i zgliszcza, wspólnota Kościoła w Ukrainie nie jest sama, bo jest z nią Kościół w Polsce. Jesteście z nami od 24 lutego, gdy rozpoczęła się wojna. Trudno jest dzisiaj podsumować w liczbach otrzymaną pomoc, ale jest ona wielka, tak jak wielkie są serca Polaków. Prosimy bądźcie nadal blisko nas! Ta nasza prośba, którą kierujemy do Kościoła w Polsce, czyniąc to na ręce Episkopatu Polski, jest apelem lęku i trwogi o przetrwanie. Tak więc dziękujemy kolejny raz za dar modlitwy i pomoc finansową, jaką wesprzecie nas w II Niedzielę Adwentu. Na dzień dzisiejszy, wdzięczność naszą możemy najskuteczniej wyrazić poprzez modlitwę za ludzi dobrej woli.
Niech za wszelkie dobro nam okazane błogosławi Was Bóg, Ojciec Miłosierdzia i ochrania Najświętsza Maryja Panna, nasza wspólna Królowa i Matka.
Rzymskokatoliccy Biskupi Ukrainy
zebrani na plenarnym posiedzeniu
Konferencji Episkopatu Ukrainy
Lwów, 25 listopada 2022 roku
