Decyzją Ojca Świętego Franciszka dnia 29 października 2022 r. ks. Waldemar Musioł, dotychczasowy dyrektor Wydziału Duszpasterskiego Kurii Diecezjalnej w Opolu, został mianowany biskupem pomocniczym diecezji opolskiej. W Kościele utrwalił się zwyczaj obierania przez nowo mianowanego biskupa herbu i zawołania, które w pewnym stopniu określają program jego posługi pasterskiej. Papież każdemu nowemu biskupowi pomocniczemu wyznacza też stolicę tytularną. Praktyki te stały się udziałem również naszego nowego biskupa. Poniżej prezentujemy ich znaczenie.

Herb: symbolika i wymowa

Herb biskupa Waldemara Musioła kolorystyką nawiązuje do barw flag kościelnych (papieskiej i maryjnej). Kolor niebieski kieruje nasz wzrok ku niebu, ku wiecznej szczęśliwości. Wskazuje na nadzieję i przypomina, że przyszłość jest w rękach Boga. Barwa żółta jest symbolem piękna i znakiem Jezusa – Słońca, które nie zna zachodu (por. Antyfona Adwentowa na 21 grudnia), a biała – wiąże się z czystością, doskonałością i radością, których źródło jest w Bogu. Kolory żółty i niebieski użyte w herbie - w ludzkim porządku - nawiązują do barw województwa opolskiego, z którego biskup Waldemar pochodzi.

Według zasad heraldyki kościelnej nad tarczą herbową znajduje się kapelusz w kolorze zielonym. W takim samym kolorze jest też sznur i dwanaście chwostów, rozmieszczonych po sześć, po obu stronach tarczy w trzech rzędach. Za tarczą herbową (lub na niej) znajduje się krzyż, będący znakiem głoszenia Ewangelii, naśladowania Chrystusa i posługi apostolskiej, której źródłem jest udział w tajemnicy Odkupienia.

Na niebieskim tle tarczy herbowej umieszczono cztery symbole: gołębicę z siedmioma płomieniami i otwartą księgę z pierwszą i ostatnią literą alfabetu greckiego: Α i Ω (w układzie wertykalnym) oraz literę M zwieńczoną koroną i literę J z wpisaną lilią i kątownikiem stolarskim (w układzie horyzontalnym).   

W górnej części herbu znajduje się znak gołębicy z siedmioma płomieniami – symbol Ducha Świętego i pełni Jego darów. W historii zbawienia Duch Święty, zesłany od Ojca jako pierwszy dar dla wierzących, nadal prowadzi Jego dzieło w świecie i dopełnia wszelkiego uświęcenia (por. IV Modlitwa Eucharystyczna). W życiu każdego chrześcijanina i w posłudze biskupiej jest On źródłem mocy do życia i służby, odwagi do głoszenia Słowa Bożego oraz gwarantem Bożego prowadzenia.

Trzy pozostałe symbole tarczy łącznie nawiązują do tajemnicy wcielenia Syna Bożego wyrażonej w scenie Bożego Narodzenia, gdzie Maryja i Józef pochylają się nad Jezusem – „Słowem, które stało się Ciałem”. Każdy z tych trzech symboli odnosi się zarówno do historii, jak i zamierzeń związanych z posługą biskupa Waldemara. Otwarta księga z literami Α i Ω, w dolnej części herbu, oznacza zawarte w księdze Pisma Świętego Boże orędzie, na którym nowy biskup pragnie oprzeć swoje posługiwanie i jego głoszeniu poświęcić swoje życie. Umieszczając w herbie litery M i J, biskup Waldemar chce wyrazić swoje nabożeństwo do Matki Bożej i św. Józefa, stawiając ich sobie nadal za wzór bezkompromisowego zaufania do Pana Boga i wierności w wypełnianiu Jego woli. Umieszczenie nad literą M korony zdobiącej statuę Matki Bożej w Fatimie jest ukłonem wobec rodzinnej wspólnoty parafialnej, w której żywy kult Matki Bożej z Fatimy ukształtował jego dziecięcą religijność i sprawił, że głoszenie przypomnianego w Fatimie ewangelicznego orędzia pokoju i nawrócenia stało się ważnym elementem jego dotychczasowego kapłańskiego życia i przepowiadania. Kontekst czasu, w którym nowy biskup rozpoczyna swoją posługę, wyznaczony m.in. przez konflikt zbrojny w Ukrainie, czyni to orędzie ważnym i aktualnym także w przyszłości.

Święty Józef, jako Oblubieniec Najświętszej Maryi Panny, co symbolizują w herbie lilie, oraz jako Robotnik, co wyraża symbol kątownika stolarskiego, wpisał się szczególnie w historię biskupa Waldemara z dniem erygowania 1 maja 2012 r. Bractwa Świętego Józefa – wspólnoty mężczyzn diecezji opolskiej, którzy wybierają św. Józefa jako swojego patrona, duchowego ojca i przewodnika. Będąc od początku rektorem tej wspólnoty i prowadząc jej dzieło formacyjne, pragnie nadal jako biskup naśladować Józefowe posłuszeństwo i czułość, a jednocześnie odwagę i wierność. Dlatego wstawiennictwu św. Józefa zawierza swoją posługę biskupią, co znajduje wyraz także w jego biskupim zawołaniu.

Zawołanie: Patris corde amare – Kochać sercem ojcowskim

Biskupie zawołanie nawiązuje do pierwszych słów wydanego 8 grudnia 2020 r., z okazji 150. rocznicy ogłoszenia Świętego Józefa Patronem Kościoła Powszechnego, Listu Apostolskiego „Patris corde” Ojca Świętego Franciszka.

Osobiste doświadczenie bliskości Boga jako Ojca w życiu św. Józefa zaowocowało m.in. odwagą podjęcia się roli ziemskiego ojca Jezusa. Powołując się na słowa św. Pawła VI, papież Franciszek w swoim liście tłumaczy, że „jego ojcostwo wyrażało się konkretnie w tym, że uczynił ze swego życia służbę, złożył je w ofierze tajemnicy wcielenia i związanej z nią odkupieńczej misji; posłużył się władzą, przysługującą mu prawnie w Świętej Rodzinie, aby złożyć całkowity dar z siebie, ze swego życia, ze swej pracy; przekształcił swe ludzkie powołanie do rodzinnej miłości w ponadludzką ofiarę z siebie, ze swego serca i wszystkich zdolności, w miłość oddaną na służbę Mesjaszowi, wzrastającemu w jego domu”.

Ojcostwo głęboko zaszczepione w miłości Boga Ojca i realizowane poprzez dar z siebie, ze swego serca i wszystkich zdolności wobec Jezusa żyjącego w ludzkich sercach i wobec wspólnoty Kościoła jest wpisane w naturę biskupiej posługi. Wybierając na swoje biskupie zawołanie słowa: „Kochać sercem ojcowskim”, nowy biskup wyznacza sobie zadanie naśladowania miłości ojcowskiego serca św. Józefa wobec Jezusa i realizowania tego ideału wobec każdego człowieka. 

Stolica tytularna: Bagis

Zgodnie ze zwyczajem, zainicjowanym przez papieża Klemensa V w XIV wieku, biskupom pomocniczym wyznacza się także tzw. stolice tytularne, czyli związane z nieistniejącymi już diecezjami. Powstanie tego zwyczaju wiąże się z podbojami obszarów chrześcijańskich na Bliskim Wschodzie, w Afryce i w Hiszpanii (VII-VIII wiek). Przydzielenie stolicy tytularnej podkreśla powszechność Kościoła i upamiętnia chrześcijan, którzy oddali życie za wiarę.

Bagis (łac. Bagenus, wł. Bagi) to dawna stolica historycznej diecezji, położonej w prowincji Lidia, której stolicą było miasto Sardes, znane jako jedno z „siedmiu Kościołów w Azji” – adresatów listów w Apokalipsie św. Jana. Diecezja Bagis stanowiła część kościelnego patriarchatu konstantynopolitańskiego. Geograficznie teren tej dawnej diecezji znajduje się obecnie na terenie Turcji. Bagis jest stolicą tytularną od 1898 r. Biskup Waldemar Musioł jest jej dziewiątym biskupem tytularnym. Jego poprzednikiem był biskup João Evangelista Martins Terra, biskup pomocniczy Archidiecezji Brasília w Brazylii, który zmarł 11 marca 2022 r.

Kiedy we wrześniu 2011 roku Rada Fundacji podjęła uchwałę o konieczności rozbudowy Domu Matki i Dziecka, która jest jednostką Diecezjalnej Fundacji Ochrony Życia, całe to przedsięwzięcie wydawało się być odległym marzeniem. Przez minioną dekadę pracownicy Fundacji nie szczędzili wysiłków i środków, aby tę misję doprowadzić do końca. Z uwagi na konieczność modernizacji budynku B i jego niezaprzeczalnie ważnej roli dla funkcjonowania Domu, postanowiono działać mimo wielu przeciwności losu. Nie było łatwo, ale się udało dzięki wsparciu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej i wielu darczyńców.

W minioną środę 7.12.2022 nastąpiło uroczyste poświęcenie nowej części budynku Domu Matki i Dziecka przez biskupa opolskiego Andrzeja Czaję.  Świętowanie rozpoczęło się od wspólnej modlitwy na Mszy św. w kościele parafialnym w Grudzicach. Po Eucharystii nastąpiła krótka prezentacja, podczas której Dyrektor Biura Fundacji - Pani Beata Balicka-Grabowska omówiła poszczególne etapy rozbudowy Domu, a także opowiedziała o zastosowanych innowacyjnych rozwiązaniach, które podnoszą efektywność ekologiczną i ekonomiczną Domu. W następnej kolejności wręczono statuetki dla Przyjaciół Fundacji, których wśród zgromadzonych gości było sporo. Wśród uhonorowanych znaleźli się:

Pan Przemysław Ligenza

Pan Rafał Desczyk

Ks. Arnold Drechsler

Pani Elżbieta Drucka Lubecka de Séjournet

Pani Dagmara Gieron

Ks. Wolfgang Globisch

Frau Alexandra Grau

Pan Marian Jagielski

Pan Marek Janik

Pan Bernard Jonczyk

Państwo Ewa i Andrzej Jurkiewiczowie

Pani Jadwiga  Kamińska

Pan Marian Karliczek

Państwo Anna i Ireneusz Kierpiec

Ks. Ryszard Kinder

Pan Piotr Kler

Ks. Waldemar Klinger

Pan Karol Koch

Pani Magdalena  Koczur-Miedziejko

Ks. Jerzy Kostorz

Pan Eugeniusz Kowalcze

Pan Andrzej Kubiak

Pan Ryszard Kubik

Ks. Zygmunt Lubieniecki

Pan Janusz Lissy

Ks. Erwin Mateja

Pan Bartosz Młynarski

Bp Waldemar Musioł

Pan Andrzej Nowak

Państwo Magdalena i Marcin Nowakowie

Ks. Piotr Pierończyk

Ks. Jan Polok

Pan Zbigniew Rogalski

Pan Marek Rychlicki

Pan Jan Serafin

Panie Izabela Skorupa i Monika Kościów-Skorupa

Pan Dawid Soll

Pan Andrzej Szindzielorz

Ks. Witold Śmigielski

Ks. Józef Urban

Ks. Henryk Wollny

Ks. Andrzej Ziółkowski

Ks. Ginter Żmuda

Pani Danuta Karwowska

Pani  Beata Balicka-Grabowska

Siostra  Anna Bonk

Siostra Marianna Ewa  Lyga

Pani  Irena Stężała

ks. Józef Mikołajec

Ks. Paweł Landwójtowicz

Następnie wszyscy zgromadzeni w kościele mieli okazję wysłuchać koncertu zespołu SOLIDARIS BRASS, który został ufundowany przez firmę Solidaris Sp. z o.o. Zespół to muzycy z Filharmonii Opolskiej i NOSPR w Katowicach.

Po koncercie pracownicy Fundacji i Goście udali się do sali konferencyjnej w Domu Matki i Dziecka, gdzie nastąpiło poświęcenie przez bp. A. Czaję jego nowych pomieszczeń. Potem wszyscy zostali zaproszeni na wspólny posiłek.

Tego dnia świętowano również jubileusz 30-lecia istnienia Diecezjalnej Fundacji Ochrony Życia, w ramach której działa Dom Matki i Dziecka, Katolicki Ośrodek Adopcyjny i Opiekuńczy oraz Poradnia Rodzinna. Przez te wszystkie lata działalność Fundacji na stale wpisała się w mapę wysokospecjalistycznego wsparcia udzielanego rodzinom w kryzysie i potrzebie. Swoje statutowe działania Fundacja wykonuje przy wsparciu lokalnych władz, funduszy unijnych, wielu instytucji społecznych oraz wolontariuszy. Obecnie realizuje zadania publiczne z zakresu m.in. wsparcia dla dzieci z FASD, wspierania ofiar przestępstw i przemocy, aktywizacji osób zagrożonych wykluczeniem społecznym, w zakresie profilaktyki, poradnictwa prawnego, psychologicznego i rodzinnego, terapii indywidualnej i rodzinnej, terapii uzależnień, mediacji rodzinnych oraz wsparcia duszpasterskiego itd.  Działalność Fundacji to także reagowanie na bieżące potrzeby społeczne i angażowanie się w pomoc tam, gdzie jest najbardziej potrzebna. Beneficjentów wspiera wykwalifikowana kadra specjalistów m.in. psychologów, psychoterapeutów, psychotraumatologa, fizjoterapeuty, psychiatry, pedagogów, prawników itd. Pracownicy Fundacji są organizatorami eventów i konferencji, prowadzą szkolenia i świadczą profesjonalne doradztwo. Przyświeca im motto, wzięte z twórczości Jana Twardowskiego: „nie ma sytuacji na ziemi bez wyjścia…”.

Wydarzenie było także okazją do spotkania opłatkowego i kolędowania dla wszystkich pracowników Fundacji oraz wolontariuszy. W świątecznej atmosferze złożono sobie najlepsze życzenia.

LIST RZYMSKOKATOLICKIEGO EPISKOPATU UKRAINY DO DUCHOWIEŃSTWA I WIERNYCH KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO W POLSCE

II Niedziela Adwentu, jest wielkim dniem solidarności Wspólnoty Kościoła w Polsce wobec Wspólnoty Kościoła na Wschodzie, a w tym roku w szczególny sposób w Ukrainie. To już po raz dwudziesty trzeci Polacy spoglądają w stronę Wschodu, aby dać piękne świadectwo pamięci o żyjących tam katolikach, którzy mimo trudności i wielu przeciwności zachowali wiarę. Uczynili to z wielkim poczuciem swojej tożsamości i jedności z całym Kościołem Powszechnym. Nigdy nie zerwali łączności ze Stolicą Apostolską i nie wyrzekli się wiary, a wielu stając w jej obronie cierpiało dla imienia Jezus, przyjmując karę więzienia, upokorzenia i zabrania możliwości kształcenia się. Wielu, a nie jest to mała liczba, ponieśli śmierć, składając swoje życie jako kamień węgielny Kościoła i przykład niezłomności. Postawę ich można zamknąć słowami św. Pawła Apostoła, który w Liście do Filipin pisał: „Dla mnie bowiem żyć - to Chrystus, a umrzeć - to zysk.” (Flp 1,21). I rzeczywiście tak się stało. Ich cierpienie, ufamy w to bardzo mocno, okazało się dla nich zyskiem, bo jak podpowiada nam wiara, przyznając się do Boga, otrzymali z Jego ręki nagrodę. Dostrzegamy ją i widzimy w zbawieniu, które stało się ich udziałem w gronie świętych i błogosławionych, oraz w owocu ziemskim ich ofiary, jakim było odnowienie struktur Kościoła po upadku reżimu komunistycznego.

Biedny, zniszczony i rozproszony Kościół podjął wielką drogę wolności. Od samego początku nie była ona łatwa. Trzeba było bowiem odzyskiwać i odbudowywać kościoły. Trzeba było zatroszczyć się o powołania kapłańskie i zakonne. Trzeba było duszpastersko zatroszczyć się o wiernych. Dzisiaj możemy stwierdzić, że temu zadaniu Kościół sprostał. Było to możliwe w dużej mierze dzięki kapłanom i osobom zakonnym przybyłym z Polski. To oni stanęli obok nielicznych miejscowych duszpasterzy i podejmując wielki trud duszpasterskiej posługi, dzieląc niewygody i pokonując wszelkie przeszkody ze strony władzy, dali nowe oblicze Kościołowi. Stało się tak, ponieważ za nimi solidarnie stanęły ich wspólnoty diecezjalne i zakonne, parafie w których kiedyś pracowali i z których pochodzili. Dzięki ich posłudze nawiązały się więzy przyjaźni pomiędzy wspólnotami parafialnymi. Trwają one nadal i są świadectwem i obrazem żywej Ewangelii miłości i troski o bliźnich będących w potrzebie.

W tym miejscu przychodzą na myśl słowa św. Pawła Apostoła zapisane w Liście do Kolosan: „A wszystko, co czynicie w słowie lub w uczynku, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu i Ojcu przez niego.” (Kol 3,17). Zatem pouczeni słowem Apostoła dziękujemy Kościołowi w Polsce za okazaną braterską miłość na przestrzeni tych ponad 30 lat wolności Kościoła w Ukrainie. To podziękowanie jest pierwszym, jakie dzisiaj chcemy jako Episkopat Kościoła Rzymsko-Katolickiego w Ukrainie wypowiedzieć i pozostawić pośród Polaków, którzy nie będąc najbogatszymi na świecie, potrafili się podzielić z jeszcze biedniejszymi.

Idąc dalej, chcemy zwrócić uwagę na hasło tegorocznego Dnia Modlitwy i Pomocy Kościołowi na Wschodzie, jakim jest: „Posłani w pokoju Chrystusa”. Pośród trwającej wojny w Ukrainie jest ono dla nas światłem nadziei, a zarazem dumą z postawy Polaków. Pan Jezus powiedział: „Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili.” (Mt 25,40). Zatem kolejny raz wypowiadając słowo dziękujemy, wypełniamy je treścią ewangelicznej miłości, jaką okazaliście w tych ostatnich miesiącach, gdy nakarmiliście głodnych, spragnionym daliście pić, przybyszów przyjęliście, nagich przyodzialiście i chorym podaliście pomocną dłoń. Uczyniliście to w swoim domu, któremu na imię – Polska. Za tę postawę bądźcie błogosławieni i weźcie w posiadanie obiecane przez Boga królestwo – prawdy, pokoju i sprawiedliwości.

Jesteśmy głęboko wzruszeni Waszą stałą życzliwością, solidarnością i jakże konkretną pomocą. Taka postawa jest wyrazem żywej wiary, bo jak powiada Apostoł Jakub: „Wiara bez uczynków jest martwa. Bo jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków?” (Jk 2,14). Zatem wraz z całą wspólnotą Kościoła w Ukrainie dziękujemy i prosimy nadal pamiętajcie o nas. Wasza życzliwa pamięć niech przejawia się w modlitwie błagalnej o szybkie zakończenie wojny i nastanie pokoju, ale również, o co z pokorą ośmielamy się prosić, także w ofiarach i darach materialnych.

Zdajemy sobie sprawę, że i wam jest trudno żyć. Pomyślcie jednak o waszych braciach i siostrach w wierze, którzy stoją na progu katastrofy humanitarnej, związanej ze zniszczeniami infrastruktury energetycznej, a co za tym idzie, lękiem i strachem przed nadchodzącą zimą. Już dzisiaj wszyscy doświadczamy braku prądu, a konsekwencją tego jest brak ciepła i wody. W całej praktycznie Ukrainie można z niego korzystać tylko 4 godziny na dobę. Są również miejsca, gdzie nie ma go całymi dniami. Zatem zbliża się do nas wróg, którego imieniem jest zimno, paraliż komunikacyjny i strach. Dzisiaj wojna to nie tylko front, gdzie toczą się walki przynoszące śmierć i raniące żołnierzy i osoby cywilne, ale również paraliż codziennego życia.

Święty Jan Paweł II powiedział: „Wierzę, że im bardziej się kocha, tym więcej się czyni, gdyż miłości, która nie jest niczym więcej niż uczuciem, nie mógłbym nawet nazwać miłością”. Prosimy was o tę właśnie miłość wyrażoną we wsparciu materialnym. Ono pomoże nam zabezpieczyć podstawowe potrzeby, takie jak chociażby zakup agregatów prądotwórczych, dzięki którym w naszych parafiach będziemy mogli zorganizować miejsca schronienia dla naszych wiernych, aby w krytycznym momencie mogli się ogrzać czy ugotować ciepły posiłek.

W czasie tak wielkiego doświadczenia, kiedy wojna pozostawia po sobie śmierć, cierpienie i zgliszcza, wspólnota Kościoła w Ukrainie nie jest sama, bo jest z nią Kościół w Polsce. Jesteście z nami od 24 lutego, gdy rozpoczęła się wojna. Trudno jest dzisiaj podsumować w liczbach otrzymaną pomoc, ale jest ona wielka, tak jak wielkie są serca Polaków. Prosimy bądźcie nadal blisko nas! Ta nasza prośba, którą kierujemy do Kościoła w Polsce, czyniąc to na ręce Episkopatu Polski, jest apelem lęku i trwogi o przetrwanie. Tak więc dziękujemy kolejny raz za dar modlitwy i pomoc finansową, jaką wesprzecie nas w II Niedzielę Adwentu. Na dzień dzisiejszy, wdzięczność naszą możemy najskuteczniej wyrazić poprzez modlitwę za ludzi dobrej woli.

Niech za wszelkie dobro nam okazane błogosławi Was Bóg, Ojciec Miłosierdzia i ochrania Najświętsza Maryja Panna, nasza wspólna Królowa i Matka.

                                                                                 Rzymskokatoliccy Biskupi Ukrainy

                                                                                 zebrani na plenarnym posiedzeniu

                                                                                 Konferencji Episkopatu Ukrainy

Lwów, 25 listopada 2022 roku

Od ponad 20 lat jest organizowana akcja „Szlachetna Paczka dla Dziecka Więźnia". Ideą projektu jest przygotowanie paczki, która zostanie dostarczona dzieciom więźniów na Święta Bożego Narodzenia. Każdy uczestnik projektu otrzyma list od więźnia. Katecheci i nauczyciele mogą zgłosić także swoich uczniów, którym przekażą listy. Swój udział w akcji należy zgłosić za pośrednictwem formularza zgłoszeniowego.