W niedzielę (17 października 2021 r.), przed północą zmarł ks. prof. dr hab. nauk teol., protonotariusz apostolski Helmut Sobeczko. 

Urodził się 27 XII 1939 r. w Nędzy k. Raciborza (obecna diecezja gliwicka) w rodzinie Józefa i Marii zd. Mrozek. Kiedy miał półtora roku zmarł jego ojciec; matka powtórnie wyszła za mąż w 1948 r. Szkołę podstawową ukończył w rodzinnej miejscowości w 1953 r. i kontynuował naukę w Męskim Liceum Ogólnokształcącym w Raciborzu, gdzie uzyskał w 1957 r. świadectwo dojrzałości. Po maturze wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Śląska Opolskiego w Nysie. Święcenia kapłańskie przyjął 22 VII 1962 r. z rąk biskupa opolskiego Franciszka Jopa w kościele parafialnym w Nędzy. Bezpośrednio po święceniach został skierowany na studia specjalistyczne z zakresu historii Kościoła i liturgiki w Ka­tolickim Uniwersytecie Lubelskim. 29 V 1965 uzyskał magisterium i licencjat z teologii w tej uczelni na podstawie pracy Kult liturgiczny Św. Wacława na Śląsku w świetle średniowiecznych rę­kopisów liturgicznych pisanej pod kierunkiem ks. prof. Wacława Schenka. Po powrocie ze studiów w 1965 r. został wykładowcą liturgiki w Wyższym Seminarium Duchownym Ślą­ska Opolskiego w Nysie oraz członkiem Diecezjalnej Komisji Liturgicznej. W latach 1965-1980 był notariuszem w Kurii Biskupiej w Opolu, pełnił też funkcję sekretarza bp. Franciszka Jopa, a w latach 1968-1977 był korespondentem prasowym przy Sekretariacie Episkopatu Polski. Od 1977 r. był członkiem międzynarodowego stowarzyszenia naukowego Societas liturgica, a od 1993 r. członkiem Towarzystwa Naukowego KUL. W latach 1977-1980 odbył studia specjalistyczne w Papieskim Instytucie Liturgicznym S. Anselmo w Rzymie, zakończone uzyskaniem stopnia naukowego dok­tora liturgii na podstawie napisanej pod kierunkiem prof. Burgharda Neunheusera OSB rozprawy poświęconej recepcji odnowy liturgicznej w Kościele w Polsce po II Soborze Watykańskim, ze szczególnym uwzględnieniem zaangażowania w to dzieło bp. Franciszka Jopa. W 1993 r. został doktorem habilitowanym (KUL) na podstawie dorobku naukowego i rozprawy Liturgia katedry wrocławskiej według przedtrydenckiego Liber ordinarius z 1563 roku. W 2000 r. uzyskał tytuł naukowy profesora, a w 2003 r. profesora zwyczajnego nauk teologicznych. W latach 1980-2011 pełnił funkcję konsultora Komisji Liturgicznej Konferencji Episkopatu Polski. Od 1989 do 1996 był członkiem Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów II Polskiego Synodu Plenarnego. Należał również do szeregu ważnych gremiów diecezjalnych: w latach 1975-1982 był dyrektorem Studium Organistowskiego w Opolu, w latach 1980-2016 był członkiem kolegium konsultorów i rady kapłańskiej diecezji opolskiej, od 1980 r. był egzaminatorem prosynodalnym i cenzorem ksiąg, w latach 1983-2016 był przewodniczącym Diecezjalnej Komisji ds. Duszpasterstwa Liturgicznego i Muzyki Kościelnej. Był odpowiedzialny również za liturgiczne przygotowanie wizyty papieża Jana Pawła II na Górze Świętej Anny w 1983 r. Po utworzeniu w 1981 r. w Opolu Diecezjalnego Instytutu Teologiczno-Pastoralnego – Filii KUL został jego dyrektorem. Równocześnie w latach 1981-1994 prowadził zajęcia zlecone przy Katedrze Liturgiki WT KUL. Odegrał bardzo ważną rolę w powstaniu w 1994 r. w Opolu pierwszego po zmianach ustrojowych państwowego uniwersytetu z wydziałem teologicznym, którego został pierwszym dziekanem (1994-2002); równocześnie był kierownikiem Katedry Liturgiki, Hagiografii i Obrzędowości na tym wydziale, a w latach 2008-2010 dyrektorem Instytutu Liturgii, Muzyki i Sztuki Sakralnej WT UO. W latach 1994-2010 był dyrektorem Redakcji Wydawnictw Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego oraz od 1995 r. redaktorem naczelnym czasopisma „Liturgia Sacra”. Niezwykle znaczący jest jego wkład w przeprowadzenie I Synodu Diecezji Opolskiej (2002-2005), którego był sekretarzem generalnym, przewodniczącym komisji synodalnej ds. liturgii i głównym redaktorem Statutów Synodalnych. Od 2005 do 2009 r. był wikariuszem generalnym. W 2010 r. przeszedł na emeryturę z pracy etatowej na Uniwersytecie Opolskim, nadal jednak aktywnie udzielał się naukowo jako ceniony recenzent prac naukowych i prelegent podczas konferencji naukowych. Wydatnie przyczynił się do wprowadzenia w 1990 r. w diecezji opolskiej (jako pierwszej diecezji w Polsce) posługi nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. oraz zorganizował ich przygotowanie i formację. W trosce o właściwy przebieg obrzędów liturgicznych wprowadził również specjalny kurs dla fotografów i operatorów sprzętu audiowizualnego. Po wprowadzeniu diakonatu stałego w diecezji opolskiej został w 2011 r. dyrektorem Studium dla Kandydatów do Diakonatu Stałego, a od 2013 r. członkiem Komisji ds. Święceń do Diakonatu Stałego; ponadto w latach 2010-2015 był redaktorem czasopisma „Diakon”. Był autorem około 450 prac i artykułów naukowych z zakresu liturgiki, ale również publikacji pastoralnych, m.in. cenionej w całej Polsce Agendy Liturgicznej Diecezji Opolskiej. W 1983 r. został uhonorowany papieskim tytułem Kapelana Jego Świętobliwości, w 1991 r. został Prałatem Jego Świątobliwości, a w 1992 r. Protonotariuszem Apostolskim (infułatem). Zmarł 17 X 2021 r.

Msza żałobna miała miejsce w środę, 20 października br. o godz. 11:00 w katedrze opolskiej. 
Pogrzeb odbył się w czwartek, 21 października br. o godz. 12:00 w kościele parafialnym Matki Boskiej Różańcowej w Nędzy (diec. gliwicka)

Po uroczystość pogrzebowych w gmachu Wydziału Teologicznego w Opolu przez cały tydzień będzie wyłożona księga kondolencyjna.  

W sanktuarium św. Jacka w Kamieniu Śląskim od 13 do 15 października odbywało się spotkanie dyrektorów Wydziałów Duszpasterskich z całej Polski. Zaprosił ich bp Andrzej Czaja, przewodniczący Komisji Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski. Jego uczestnicy pracowali nad programem pastoralnym dla Kościoła w Polsce na rok 2022/2023.

Na spotkaniu obecni byli – w liczbie 37 – dyrektorzy Wydziałów Duszpasterskich z całej Polski, a także abp Wiktor Skworc, ustępujący przewodniczący komisji oraz gospodarz i jej nowo wybrany zwierzchnik, bp Andrzej Czaja.

– Roboczym tytułem programu duszpasterskiego na rok 2022-2023 są słowa „Wierzę w Kościół” – relacjonuje ks. dr Waldemar Musioł, dyrektor Wydziału Duszpasterskiego Kurii Diecezjalnej w Opolu. – Chcemy wiernym, a najpierw sobie postawić pytanie, co to znaczy wierzyć w Kościół. I dlaczego w Kościół wierzymy.

W czasie obrad refleksje wygłosili ks. Krystian Piechaczek z diecezji gliwickiej: „Dlaczego wierzę w Kościół?”, bp Andrzej Czaja: „Co znaczy wierzyć w Kościół. Podstawowe treści wiary w Kościół”, ks. Waldemar Musioł: „Znaki nadziei dla dzisiejszego Kościoła” oraz ks. Roman Chromy z archidiecezji katowickiej nt. „Wyzwania duszpasterskie dla współczesnego Kościoła w nauczaniu papieża Franciszka”.

Ordynariusz opolski w swoim wystąpieniu opisał m. in. przymioty Kościoła: jeden, święty, powszechny i apostolski.

– Potrzebujemy jasnego dookreślania, co oznacza, że wierzę w Kościół. Dlatego w ramach programu duszpasterskiego chcemy pokazać, co znaczy wierzyć w Kościół, że ta wiara jest konkretyzacją wiary w Boga bliskiego człowiekowi. Chcemy obudzić wiarę w Kościół, żebyśmy spojrzeli na Kościół i z nadzieją, i z miłością.

– Źródłem dla znaków nadziei jest Sobór Watykański II i drogi powolnej, ale mającej miejsce percepcji postanowień soborowych – mówi ks. dr Waldemar Musioł. – Kościół pragnie powrotu do Ewangelii, do jej praktykowania i życia według niej. Dzieje się to na poziomie refleksji teologicznej, na poziomie praktyki duszpasterskiej i na poziomie życia wiernych, którzy chcą Ewangelii nie tylko słuchać, ale ją też przeżywać i przyjmować. To są ci, którzy wychodzą na opłotki, do ludzi w potrzebie i troszczą się o nich. Kolejnym znakiem nadziei jest wspólnota – całe doświadczenie wspólnot religijnych i pragnienie wspólnoty, która jest w nas i tworzy przestrzeń dialogu, wymiany doświadczeń i dawania sobie nawzajem świadectwa. Wreszcie, znakiem nadziei jest dialog – na poziomie międzyreligijnym, ekumenicznym i wewnątrz wspólnoty Kościoła. Przestrzenią dla dialogu i pytania o przyszłość Kościoła ma być także synod zainicjowany przez papieża Franciszka. Za znak nadziei należy również uznać prześladowanie czy dyskryminację Kościoła, w myśl słów Tertuliana: Krew męczenników jest posiewem chrześcijan.

W czwartek po południu i wieczorem uczestnicy sympozjum odwiedzili klasztor oo. Franciszkanów w Prudniku – Lesie, miejsce uwięzienia bł. kardynała Stefana Wyszyńskiego – odprawili tam wspólnie mszę św. – oraz nowo erygowane sanktuarium św. Rity w Głębinowie.

______________
zdj.: Gość Opolski 
tekst: eKAI

W niedzielę 17 października rozpoczął się etap diecezjalny Synodu «Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo, misja». Zainaugurowała go uroczysta Msza św. o godz. 14.00 w katedrze opolskiej, której przewodniczył Biskup Opolski. Ksiądz Biskup Andrzej Czaja zaprosił do udziału w niej przedstawicieli duchowieństwa (zwłaszcza księży dziekanów oraz księży proboszczów parafii miasta Opola), osoby życia konsekrowanego, reprezentujących wspólnoty religijne, młodzież, Parafialne Rady Duszpasterskie i wszystkich wiernych.

Synod biskupów. Wszystko, co warto o nim wiedzieć

Co to jest Synod?

Nazwa „synod” pochodzi z greckiego „sýnōdos” (σύνωδoς) i oznacza „wspólną drogę, wspólne maszerowanie”. Synod Biskupów to ciało doradcze papieża. Pierwsze zgromadzenia synodalne odbywały się już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, jednak wtedy nie było jasnego rozróżnienia między soborami i synodami.

Jako instytucję stałą synod ustanowił papież Paweł VI na krótko przed zakończeniem Soboru Watykańskiego II. Ogłosił on 15 września 1965 r. dokument Motu proprio «Apostolica sollicitudo», w którym pisze, że synod biskupów “składał się będzie z biskupów mianowanych za naszą zgodą w większości przez Konferencje episkopatów i powołanych przez Papieża, w zależności od potrzeb Kościoła, do celów konsultacji i współpracy, gdy dla pożytku Kościoła Ojciec Święty uzna to za właściwe”. Dodał również, że “ta współpraca episkopatu powinna być dla Stolicy Apostolskiej i Kościoła źródłem największego pożytku. W sposób szczególny służyła będzie codziennej pracy Kurii Rzymskiej.” Papież Jan Paweł II określał Synod jako „szczególnie owocny wyraz i instrument kolegialności biskupów”.

Zgromadzenie Synodu może mieć charakter ogólny i specjalny. Zgromadzenie ogólne dzielimy na zwyczajne i nadzwyczajne. Zwyczajne dotyczą spraw związanych bezpośrednio z dobrem Kościoła powszechnego, a te nadzwyczajne powołuje się dla omówienia spraw wymagających szybkiego rozwiązania. Zgromadzenia specjalne poruszają tematy dotyczące bezpośrednio jednego lub kilku regionów, np. krajów lub kontynentu.

Podłożem synodu jest nauka Soboru Watykańskiego II o łączności biskupów z papieżem, jedności Kościoła, kolegialności biskupów oraz troski wszystkich biskupów o Kościół. Cele tego zgromadzenia są trzy: pobudzanie łączności między Biskupem Rzymu i biskupami, świadczenie papieżowi pomocy swoją radą oraz rozważanie problemów związanych z działaniem Kościoła w świecie. Synod nie ma jednak funkcji ustawodawczej, chyba że decyzją papieża dostanie głos decydujący. Biskupi mają za zadanie rozpatrywanie poszczególnych spraw i wysuwanie wniosków.

Kto bierze w nim udział?

W Synodzie biorą udział biskupi z całego świata, a obrady i dyskusje Synodu odzwierciedlają problemy, doświadczenia i propozycje całego Kościoła. Papież zatwierdza delegacje wystawione przez episkopaty z poszczególnych krajów. Z Polski na Synod biskupów o młodzieży jadą abp Stanisław Gądecki, abp Grzegorz Ryś i bp Marek Solarczyk. Dodatkowo, z nominacji papieża weźmie w nim udział również bp Marian Florczyk.

Kto na Synodzie ma głos decydujący?

Do Papieża jako zwierzchnika Synodu należy zwołanie zgromadzenia, zatwierdzenie jego członków, ustalenie zagadnień koniecznych do omówienia i porządku obrad oraz bezpośrednie lub pośrednie przewodniczenie zgromadzeniu. Papież ma też możliwość zamknięcia, przeniesienia, zawieszenia lub rozwiązania Synodu.

Na kształt synodu mają jednak wpływ wszyscy biskupi i wierni Kościoła. Synod działa kolegialnie, i to do pewnego stopnia w wymiarze uniwersalnym. Najpierw przeprowadza się konsultacje w sprawie przedmiotu obrad. Po wybraniu tematu powstaje dokument wstępny (Lineamenta), który rozsyła się do wszystkich episkopatów z prośbą o uwagi. Na podstawie odpowiedzi tworzony jest dokument roboczy (Instrumentum laboris) i to on jest podstawą dyskusji w czasie Synodu.

Jak pracuje Synod?

Wszyscy biskupi obradują w specjalnej, dedykowanej synodom auli niedaleko Auli Pawła VI. Obrady odbywają się codziennie, z wyłączeniem niedziel i trwają przez cały dzień. Sesje dzielą się na plenarne, gdy uczestniczą w nich naraz wszyscy, oraz prace w mniejszych grupach językowych. Świeccy audytorzy prac synodalnych również w nich uczestniczą, ale w wyznaczonym dla siebie miejscu. Ich udział tym się różni od udziału biskupów, że nie mają prawa głosu w głosowaniach, choć głos – w znaczeniu wypowiedzi – mogą zabierać. Tegoroczny Synom ma być również częściowo “interaktywny”, w znaczeniu bieżącej łączności poprzez media elektroniczne.

Co wynika z Synodu?

Po zgromadzeniu Synodu Biskupów papież ogłasza dokument nazywany “postsynodalną adhortacją apostolską”. Każdy taki dokument mocno nawiązuje do realiów Kościoła i współczesnego świata, ale też dotyczy problemów zgłaszanych przez biskupów i zawiera i propozycje ich rozwiązań. Dzięki temu każda z adhortacji warta jest przeczytania i realizacji zawartych w niej wskazówek. Ostatnią adhortacją postsynodalną był dokument “Amoris Laetitia” wydany przez papieża Franciszka.

Po Synodzie publikowane są również różne przygotowane przez biskupów dokumenty, sprawozdania, komunikaty, oświadczenia, ale nie mają one rangi oficjalnych dokumentów kościelnych.

Jak często się odbywa?

Chociaż powołanie Synodu Biskupów ma charakter stały, jego rzeczywiste funkcjonowanie i konkretna współpraca charakteru takiego nie mają. Innymi słowy Synod Biskupów spotyka się i działa tylko wtedy, gdy Ojciec Święty uzna za konieczne i właściwe zasięgnąć opinii episkopatu.

Do tej pory odbyło się 14 zwyczajnych i 3 nadzwyczajne zgromadzenia ogólne oraz 9 zgromadzeń specjalnych. Ostatni synod odbywał się w październiku 2015 r.

________________
źródło: stacja7.pl

Kard. Stanisław Nagy był wspaniałym przykładem naukowca-teologa i kapłana – powiedział podczas odbywającej się na KUL konferencji poświęconej postaci kardynała jeden z jego uczniów, abp Alfons Nossol. Jako naukowiec nie bał się poszukiwania nowych dróg, ale jako teolog i kapłan dbał, aby te poszukiwania pozostawały w zgodzie z nauką Kościoła – wspominał abp Nossol.

Kard. Stanisław Nagy to jedna z osób, które kształtowały teologię nad Wisłą po II Soborze Watykańskim. Był prekursorem nowego spojrzenia na dialog ekumeniczny w duchu posoborowym, które wprowadzał w życie polskiego Kościoła. Przyczynił się do rozwoju badań nad ekumenią na KUL, stając się mistrzem dla kolejnego pokolenia polskich ekumenistów, wśród których byli m.in. późniejsi profesorowie ks. Alfons Nossol, o. Celestyn Napiórkowski i o. Wacław Hryniewicz. - Kościół w Polsce ma mu wiele do zawdzięczenia - podkreślał abp. Nossol. Wspominał, że późniejszy kardynał zawsze dbał o wierność nauczaniu Soboru w obszarze ekumenizmu, która znalazła najpełniejszy wyraz w encyklice Jana Pawła II "Ut unum sint". Zachęcając do odkrywania nowych dróg, zawsze zabiegał o to, aby prowadzone one były w zgodzie z nauką Kościoła. Przyczynił się do powstania na KUL Instytutu Ekumenicznego, którym kierował przez 14 lat, wnosząc znaczący wkład w poszukiwanie dróg jedności.

O zasługach późniejszego kardynała dla uniwersytetu mówił, otwierając konferencję, prorektor ds. studentów i doktorantów prof. Krzysztof Narecki. - Wśród wielu obchodzonych w tym roku rocznic i jubileuszów stulecie urodzin kard. Nagy`ego przypomina nam kolejną wielką i bardzo zasłużoną dla naszej Alma Mater osobę – podkreślił. Przypomniał, że kilka dni temu, dokładnie w setną rocznicę urodzin kardynała, 30 września, największej auli w Centrum Transferu Wiedzy KUL zostało nadane jego imię, a w Gmachu Głównym uniwersytetu odsłonięta została dedykowana mu tablica. – Wierzymy, że kard. Nagy dołączył do grona wielkich budowniczych naszej uczelni, że przebywa razem ze św. Janem Pawłem, bł. kard. Wyszyńskim, sługami Bożymi księżmi Blachnickim i Granatem, że patronuje z góry całemu naszemu uniwersytetowi – mówił prorektor.

KUL / Lublin