Opole, 27 września 2021 roku
Nr 20/2021/H/KNC-K
EDYKT
Dnia 27 lutego 2020 roku postulator s.M. Margarita Cebula CSSE zwróciła się do mnie z prośbą o przeprowadzenie procesu beatyfikacyjnego Siostry Franciszki Werner, współzałożycielki i drugiej przełożonej generalnej Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety.
Siostra Franciszka urodziła się 2 grudnia 1817 roku w Nysie na Śląsku, jako córka Franciszka i Franciszki Werner. 27 września 1842 roku wspólnie z Matyldą Merkert i jej siostrą Marią Luizą Merkert oraz Klarą Wolff zobowiązała się do bezpłatnej, zorganizowanej posługi osobom chorym i najbardziej potrzebującym, zapoczątkowując w ten sposób „Stowarzyszenie Szarych Sióstr pw. Serca Jezusowego dla pielęgnacji opuszczonych chorych”. Formację zakonną zdobyła w nowicjacie sióstr Boromeuszek w Nysie. 19 listopada 1850 roku wraz z Marią Luizą Merkert ponownie poświęciły się pielęgnacji chorych w Nysie, obierając za swoją patronkę św. Elżbietę Węgierską. 5 maja 1860 roku złożyła śluby zakonne we Wrocławiu. 11 marca 1873 roku została wybrana na przełożoną generalną, którą była do śmierci. Założyła 11 placówek zakonnych. Za jej czasów Zgromadzenie liczyło prawie 700 sióstr w 96 domach. Umiejętnie łączyła modlitwę i kontemplację z pracą apostolsko-charytatywną. Zmarła w opinii świętości 14 grudnia 1885 roku w Nysie. Trzy dni później została pochowana na nyskim Cmentarzu Jerozolimskim. Opinia o świętości jej życia gromadziła wiernych przy jej grobie. W 1964 roku jej doczesne szczątki ekshumowano i przeniesiono do kościoła parafialnego pw. św. Jakuba i św. Agnieszki w Nysie.
W związku z powyższym 28 lutego 2020 roku, zgodnie z wytycznymi prawa kanonizacyjnego, zwróciłem się do Konferencji Episkopatu Polski o opinię w sprawie stosowności rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego Siostry Franciszki Werner. Księża Biskupi, zgromadzeni na 386. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski, które obradowało na Jasnej Górze w Częstochowie w dniach 27-29 sierpnia 2020 roku, wyrazili pozytywną opinię (SEP – D/6.3-48).
Zwracam się więc z serdeczną prośbą do wszystkich, którzy posiadają jakiekolwiek dokumenty, pisma, zdjęcia, pamiątki lub wiadomości w przedłożonej sprawie, zarówno pozytywne jak i negatywne, aby zechcieli przekazać je do Kurii Diecezjalnej w Opolu do dnia 27 września 2022 roku.
ks. Wojciech Lippa + Andrzej Czaja
kanclerz Biskup Opolski
Franciszka Werner (1817-1885) była jedną z młodszych członkiń pierwszej grupy dziewcząt, które w roku 1842 w Nysie, śląskim mieście rodzinnym, dołączyły do Klary Wolff, by „z miłości do Boga poświęcić swój czas i siły, niosąc pomoc chorym i cierpiącym”. Po wspólnym zamieszkaniu rozpoczęły posługę dla dobra osób chorych potrzebujących pielęgnacji. Poświęcając siebie i rozpoczęte dzieło Najświętszemu Sercu Jezusowemu, położyły kamień węgielny pod Zgromadzenie Sióstr św. Elżbiety.
Franciszka, kobieta o drobnej sylwetce – przez całe życie cierpiąca na chorobę płuc – dzięki swoim szczególnym uzdolnieniom, niezłomnej wierze w Boga i bezinteresownemu zaangażowaniu, bardzo konkretnie przyczyniła się do rozwoju nowej wspólnoty zakonnej. Jej przykład potwierdza – o czym mówił w czasie ceremonii pogrzebowej w Nysie administrator parafialny Ksiądz Pietsch – że „do wielkich czynów Bóg wybiera na świecie ludzi niewielkich i niepozornych”.
Franciszka Werner, przez Współsiostry żyjące z nią we Wspólnocie, postrzegana była jako osoba miłująca ubóstwo i prostotę, mimo różnych cierpień odznaczająca się pogodą ducha. Na co dzień małomówna, nigdy nie ustawała, by chwalić Miłosierdzie Boże i opowiadać, w jak cudowny sposób sama była wielokrotnie nagradzana za swoje niezachwiane zaufanie Bogu. Jej silne zaufanie Bogu jest myślą przewodnią, widoczną we wszystkich jej listach.
Trudności zagrażające dalszemu istnieniu Zgromadzenia w okresie początkowym oraz w okresie walki rządu pruskiego z Kościołem katolickim, tzw. Kulturkampfu, przysporzyły jej wielu zmartwień i cierpień. Nie zachwiało to jednak jej zaufania Bogu. Po śmierci pierwszej przełożonej generalnej Zgromadzenia – Matki Marii Luizy Merkert, beatyfikowanej w 2007 roku, Matka Franciszka jako druga przełożona generalna podjęła zdecydowane i odważne działanie w celu zachowania działalności Zgromadzenia, „dotkliwie poszkodowanego” na skutek pruskiej ustawy, „gdyż przez siedem lat nie wolno było przyjmować w jego szeregi nowych członkiń”. Matka Franciszka nie bała się otwarcie mówić o trudnościach nękających Zgromadzenie, a nawet zwróciła się z osobistą prośbą o pomoc do cesarza Wilhelma I, do cesarzowej Augusty i do ministra kultury Gustawa von Goβlera. Jednocześnie z pełną gorliwością poświęciła się „wewnętrznemu umacnianiu” Zgromadzenia.
Już za życia była ona dla wielu ludzi wzorem godnym naśladowania. Silne oddziaływanie jej niezwykłej osobowości, przyciąga również dzisiaj wielu ludzi do kroczenia jej drogą, zachęcając ich do konsekwentnego życia w wierze i w ścisłym związku z Kościołem.
___________
Źródło: Przedmowa S. M. Samueli Werbińskiej, przełożonej generalnej
do “Franciszka Werner Listy i dokumenty”
Bp Andrzej Czaja otworzył proces beatyfikacyjny służebnicy Bożej Franciszki Werner, współzałożycielki i drugiej przełożonej generalnej Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety.
Uroczyste rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego służebnicy Bożej Franciszki Werner miało miejsce w bazylice św. Jakuba i św. Agnieszki w Nysie. Poniżej zamieszczamy tekst homilii wygłoszonej przez biskupa Jana Kopca, podczas Mszy Świętej na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego.
Świętość tkwi w nas
Homilia podczas Mszy świętej, na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego M. Franciszki Werner,
Współzałożycielki Zgromadzenia św. Elżbiety
Nysa, kościół św. Jakuba i Agnieszki-24 XI 2021 r.
Drogi Biskupie Andrzeju, Pasterzu Kościoła na śląsku Opolskim,
Drodzy Współbracia w kapłańskiej służbie,
Czcigodne Siostry Elżbietanki z Matką Prowincjalną na czele,
Drodzy Goście,
Siostry i Bracia w Chrystusie Panu!
W tej wyjątkowej chwili doświadczamy bliskości niezwykłego charyzmatu świętości, jaki ujawnia się przez życie i posługę wspaniałej mieszkanki Nysy, Współzałożycielki Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety - Matki Franciszki Werner. Po raz kolejny stajemy jako Kościół partykularny przed niezwykłym darem, jakim dla wspólnoty wierzących w Chrystusa w ramach czcigodnej diecezji wrocławskiej było nowe zgromadzenie zakonne żeńskie, powstałe ze szczerego przejęcia się wezwaniem Zbawiciela, ze ubogich zawsze mieć będziecie wśród was" (Mt 26,11). Takim wskazaniem wszyscy Jego wyznawcy od początku musieli się przejąć i Kościół przez tyle wieków podejmuje wiele inicjatyw, by się oswoić z potrzebami tych, którzy są ubodzy. Rozglądając się w rozpoznaniu przyczyn takiego stanu rzeczy, trzeba sobie uświadomić, ze wszystkim ubogim nie będziemy w stanie zapewnić dobrobytu i zaspokojenia ich potrzeb. Zadajemy sobie pytanie: czy więc warto się trudzić wokół takiego stanu rzeczy, skoro nie zaradzimy wszystkim potrzebom? Podczas dzisiejszego wyjątkowego spotkania, wpatrując się w postać Franciszki Werner, pragniemy przekonać się o aktualności tego odniesienia do człowieczeństwa, jakie sam Zbawiciel ukochał ponad wszystko, przyjmując naszą ludzką naturę W ten sposób jeszcze bardziej przekonująco wskazał na fakt, ze człowiek jest drogą dla każdego wyznawcy Chrystusa i dla Kościoła Świętego, którym my jesteśmy. I wokół nas jest tyle świętości, tylko musimy podjąć wysiłek, by oczyszczonymi oczyma wiary go dostrzec,
Życie Franciszki Werner, zamykające się w latach 1817-1885, stanowi wspaniałą ilustrację podstawowej prawdy, że warto iść za głosem umiłowania człowieka. Jej życiowe drogi są już dobrze znane - także dzisiaj przypomniane dzięki żmudnej pracy nad wydobyciem wszelkich istniejących archiwalnych zapisów, dokumentujących jej aktywność. Kroczenie po śladach tej wspaniałej Niewiasty, jak też kilka lat temu wciągaliśmy się w zew świętości bliskiej Jej duszy, urodzonej w tym samym roku 1817 - bł. Marii Merkert - przekonuje, że w ludzkim sercu i w ludzkiej duszy rozwija się wiele głębokich relacji z tymi, w których możemy odkryć twarz Chrystusa. Odkrywamy ją, uważnie stąpając po ludzkich drogach.
Dla dzisiejszego spotkania owe drogi biorą początek w tym mieście, w Nysie. Ongiś było to dumne miasto, rezydencja książąt-biskupów wrocławskich. Miasto rozwijało się przez wieki pod panowaniem Piastów, czeskich Przemyślidów i narodowych królów XV w., a następnie przedstawicieli dynastii Habsburgów do połowy XVIII w. Po przejściu pod panowanie Prus w połowie XVIII stulecia, wszystko zaczęło się odwracać - aż do bolesnego ciosu z 1810 r., znanego z dekretu króla pruskiego o zniesieniu niemal wszystkich zakonów i klasztorów. To strata nie tylko dla Kościoła, ale też dla społeczeństwa, bo zamknięte zostały przytułki, szpitale, miejsca opieki dla schorowanych, niedołężnych, niepełnosprawnych osób. Obraz biedy, bezdomności, bezradności nie tylko pojedynczych ludzi, przemawiał do serc przejętych ewangelicznym przynagleniem, płynącym z Ewangelii, że ,,ubogich zawsze mieć będzie wśród was". Z tego wyrosło Zgromadzenie, mające początek w 1842 r., które z biegiem czasu wybrało św. Elżbietę jako patronkę i aż do 7 czerwca 1871 r. pracowicie zabiegało o dekret papieski, który ostatecznie zatwierdził nową formację w Kościele. Tak historia stała się tłem dla tej formy życia konsekrowanego, całkowicie oddanego posłudze ubogim i nieszczęśliwym. Nie było łatwo taką drogę wytyczyć. Dla obu Współzałożycielek był to takt niemal jak droga krzyżowa - ale cel został osiągnięty. Chodziło nie o kolejne wspólnotę, zakładającą szpital, lecz o zgromadzenie, które będzie wydobywało smutnych i zaniedbanych ludzi po domach, śpiesząc z ambulatoryjną pomocą. Dzieło się przyjęło i nawet zainteresowało władców z królem pruskim Wilhelmem I oraz królową Augustą na czele. Sama Współzałożycielka przyczyniła się do otwarcia członkiń wspólnoty nie tylko na potrzeby stricte niosące pomoc w zauważonym ubóstwie, ale też na rozwijaniu wrażliwości ekumenicznej szanującej każdego, nie tylko katolika; otwierającego się nie tylko na urzędowy charakter państwa pruskiego, lecz wyczuwającego inne narodowości, języki. Nade wszystko na szacunek zasługuje ułożenie rytmu życia bardzo aktywnego ze wzrastaniem na kontemplacji wielkich Bożych dzieł. Dzisiaj jest nie do wyobrażenia sobie, by Sióstr Elżbietanek nie było w posłudze Kościoła - to dzieło do dziś jest trwałym bogactwem całego Kościoła. Wtopione w zwykłą historię, w życie parafii, wiosek, miasteczek, wielkich metropolii na Śląsku, w całej monarchii pruskiej od 1871 r. w zjednoczonym Cesarstwie Niemieckim aż do dalekiego Hammerfest i za koło podbiegunowe w Norwegii, tworzy fundament, świadczący o wrażliwości sióstr tego Zgromadzenia na ludzkie niedostatki.
Dzisiaj stajemy na początku kolejnej drogi, mającej za przyczyną Współzałożycielki Zgromadzenia Franciszki Werner potwierdzić nadprzyrodzony charyzmat tej wybranej drogi i usłyszeć odpowiedź Kościoła przez uznanie upraszanej przez nas beatyfikacji tej wspaniałej przedstawicielki XIX w. społeczeństwa Nysy. Zagłębianie się w jej życiowe koleje losu, będzie można ów przekonujący obraz w swoim umyśle sobie zestawić. Nam pozostaje postawić sobie zadanie: jak wrażliwość na ludzką biedę wprzęgnąć w konkretne czynienie dobra Franciszka Werner wyniosła tę heroiczną umiejętność z domu rodzinnego - nie przelękła się wyzwań, jakie niesie w każdej epoce historia elit i zwykłych ludzi: wybrała świadomie drogę, niekiedy cierniową, ale wymodloną i oglądaną dzięki Bożemu światłu, jakie Bóg pozwala rozdmuchać w sercach tych, którzy w Bogu się rozmiłowali dla dobra wszystkich ludzi.
Niech Wszechmocny Pan - Dawca wszelkiego dobra - wysłucha naszych pokornych próśb i niech każdy z nas podejmie dzieło współpracy z Nim. O co prosimy. Amen.
zdj. Gość Opolski
W niedzielę 17 października Biskup Opolski Andrzeja Czaja rozpoczął etap diecezjalny Synodu Biskupów «Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo, misja».
DEKRET
POWOŁUJĄCY DIECEZJALNY ZESPÓŁ SYNODALNY
Kierując się pragnieniem odnowy i rozwoju Kościoła jako wspólnoty w diecezji opolskiej, pozostając w pełnej łączności z Biskupem Rzymu i wiernymi Kościoła Powszechnego, odpowiadając na wezwanie Ojca Świętego Franciszka, który 10 października 2021 zwołał Synod Biskupów Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja, niniejszym w oparciu o pkt. 4.2 Vademecum Synodu o synodalności powołuję Diecezjalny Zespół Synodalny w następującym składzie:
- Waldemar Musioł – moderator synodu
- Angela Lasek ISSM – osoba kontaktowa
- dr Piotr Dobrowolski – osoba kontaktowa i odpowiedzialny za środowisko katechetów i nauczycieli
- Mateusz Buczma – odpowiedzialny za ruchy i wspólnoty kościelne
- Paweł Chyla – odpowiedzialny za duszpasterstwo ogólne
- prof. dr hab. Zygfryd Glaeser – odpowiedzialny za ekumenizm
- Krzysztof Kazanowski – odpowiedzialny za duszpasterstwo rodzin
- Marian Kluczny – odpowiedzialny za duszpasterstwo chorych
- Łukasz Knieć – odpowiedzialny za duszpasterstwo młodzieży
- dr Błażej Kurowski OFM – odpowiedzialny za osoby konsekrowane
- prof. dr hab. Marek Lis – odpowiedzialny za naukę i środowisko akademickie
- dr hab. Piotr P. Maniurka – odpowiedzialny za kulturę i środowiska artystyczne
- dr Ewa Skrabacz – odpowiedzialna za środki społecznej komunikacji i osoby związane z mediami
- Aldona Skrzypiec SSPS – odpowiedzialna za dzieła charytatywne i osoby wykluczone
- dr hab. Piotr Tarlinski – odpowiedzialny za duszpasterstwo mniejszości narodowych i etnicznych.
Członkom Zespołu Synodalnego i wszystkim ludziom dobrej woli, którzy w jakikolwiek sposób włączą się w dzieło Synodu życzę światła Bożego Ducha i z serca błogosławię.
ks. Wojciech Lippa + Andrzej Czaja
kanclerz Biskup Opolski
Opole, dnia 17 października 2021 roku
Nr 16/2021/A/KNC-K
Prośba Biskupa Opolskiego o stałą modlitwę za Synod
Biskup zaprasza wszystkich diecezjan do włączenia się do modlitwy za Synod. W związku z tym stosowaną modlitwę, która towarzyszyła każdej sesji Soboru Watykańskiego II, należy odmawiać jak najczęściej, najlepiej na zakończenie każdej Mszy św., by w ten sposób wypraszać moc Bożego Ducha na czas planowanych spotkań, rozmów i konsultacji.
Modlitwa za Synod „Adsumus Sancte Spiritus”
Każda sesja Soboru Watykańskiego II rozpoczynała się modlitwą Adsumus Sancte Spiritus, zwaną tak od pierwszych słów oryginalnej wersji łacińskiej: „Stoimy przed Tobą, Duchu Święty”, która jest tradycyjnie używana podczas soborów, synodów i innych zgromadzeń Kościoła od setek lat, a jej autorstwo przypisuje się świętemu Izydorowi z Sewilli (ok. 560 – 4 kwietnia 636 rok). Kiedy podejmujemy proces synodalny, modlitwa ta zaprasza Ducha Świętego, aby działał w nas, byśmy byli wspólnotą i ludem łaski. Na czas drogi synodalnej w latach 2021-2023 proponujemy następującą uproszczoną wersję odmawiać.
Stajemy przed Tobą, Duchu Święty,
zgromadzeni w Imię Twoje.
Z Tobą jedynie, który nas prowadzisz;
zamieszkaj w naszych sercach,
naucz nas drogi, którą mamy iść
i jak mamy nią podążać.
Jesteśmy słabi i grzeszni,
nie dozwól, abyśmy wprowadzali nieład.
Nie pozwól, by niewiedza sprowadziła nas na niewłaściwą drogę,
albo stronniczość wpływała na nasze działania.
Niech w Tobie odnajdziemy naszą jedność,
abyśmy mogli razem podążać do życia wiecznego,
i abyśmy nie zbaczali z drogi prawdy
i tego, co jest słuszne.
O to wszystko prosimy Ciebie,
który działasz w każdym miejscu i czasie,
w komunii Ojca i Syna,
na wieki wieków.
Amen.
Synod biskupów. Wszystko, co warto o nim wiedzieć
Co to jest Synod?
Nazwa „synod” pochodzi z greckiego „sýnōdos” (σύνωδoς) i oznacza „wspólną drogę, wspólne maszerowanie”. Synod Biskupów to ciało doradcze papieża. Pierwsze zgromadzenia synodalne odbywały się już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, jednak wtedy nie było jasnego rozróżnienia między soborami i synodami.
Jako instytucję stałą synod ustanowił papież Paweł VI na krótko przed zakończeniem Soboru Watykańskiego II. Ogłosił on 15 września 1965 r. dokument Motu proprio «Apostolica sollicitudo», w którym pisze, że synod biskupów “składał się będzie z biskupów mianowanych za naszą zgodą w większości przez Konferencje episkopatów i powołanych przez Papieża, w zależności od potrzeb Kościoła, do celów konsultacji i współpracy, gdy dla pożytku Kościoła Ojciec Święty uzna to za właściwe”. Dodał również, że “ta współpraca episkopatu powinna być dla Stolicy Apostolskiej i Kościoła źródłem największego pożytku. W sposób szczególny służyła będzie codziennej pracy Kurii Rzymskiej.” Papież Jan Paweł II określał Synod jako „szczególnie owocny wyraz i instrument kolegialności biskupów”.
Zgromadzenie Synodu może mieć charakter ogólny i specjalny. Zgromadzenie ogólne dzielimy na zwyczajne i nadzwyczajne. Zwyczajne dotyczą spraw związanych bezpośrednio z dobrem Kościoła powszechnego, a te nadzwyczajne powołuje się dla omówienia spraw wymagających szybkiego rozwiązania. Zgromadzenia specjalne poruszają tematy dotyczące bezpośrednio jednego lub kilku regionów, np. krajów lub kontynentu.
Podłożem synodu jest nauka Soboru Watykańskiego II o łączności biskupów z papieżem, jedności Kościoła, kolegialności biskupów oraz troski wszystkich biskupów o Kościół. Cele tego zgromadzenia są trzy: pobudzanie łączności między Biskupem Rzymu i biskupami, świadczenie papieżowi pomocy swoją radą oraz rozważanie problemów związanych z działaniem Kościoła w świecie. Synod nie ma jednak funkcji ustawodawczej, chyba że decyzją papieża dostanie głos decydujący. Biskupi mają za zadanie rozpatrywanie poszczególnych spraw i wysuwanie wniosków.
Kto bierze w nim udział?
W Synodzie biorą udział biskupi z całego świata, a obrady i dyskusje Synodu odzwierciedlają problemy, doświadczenia i propozycje całego Kościoła. Papież zatwierdza delegacje wystawione przez episkopaty z poszczególnych krajów. Z Polski na Synod biskupów o młodzieży jadą abp Stanisław Gądecki, abp Grzegorz Ryś i bp Marek Solarczyk. Dodatkowo, z nominacji papieża weźmie w nim udział również bp Marian Florczyk.
Kto na Synodzie ma głos decydujący?
Do Papieża jako zwierzchnika Synodu należy zwołanie zgromadzenia, zatwierdzenie jego członków, ustalenie zagadnień koniecznych do omówienia i porządku obrad oraz bezpośrednie lub pośrednie przewodniczenie zgromadzeniu. Papież ma też możliwość zamknięcia, przeniesienia, zawieszenia lub rozwiązania Synodu.
Na kształt synodu mają jednak wpływ wszyscy biskupi i wierni Kościoła. Synod działa kolegialnie, i to do pewnego stopnia w wymiarze uniwersalnym. Najpierw przeprowadza się konsultacje w sprawie przedmiotu obrad. Po wybraniu tematu powstaje dokument wstępny (Lineamenta), który rozsyła się do wszystkich episkopatów z prośbą o uwagi. Na podstawie odpowiedzi tworzony jest dokument roboczy (Instrumentum laboris) i to on jest podstawą dyskusji w czasie Synodu.
Jak pracuje Synod?
Wszyscy biskupi obradują w specjalnej, dedykowanej synodom auli niedaleko Auli Pawła VI. Obrady odbywają się codziennie, z wyłączeniem niedziel i trwają przez cały dzień. Sesje dzielą się na plenarne, gdy uczestniczą w nich naraz wszyscy, oraz prace w mniejszych grupach językowych. Świeccy audytorzy prac synodalnych również w nich uczestniczą, ale w wyznaczonym dla siebie miejscu. Ich udział tym się różni od udziału biskupów, że nie mają prawa głosu w głosowaniach, choć głos – w znaczeniu wypowiedzi – mogą zabierać. Tegoroczny Synom ma być również częściowo “interaktywny”, w znaczeniu bieżącej łączności poprzez media elektroniczne.
Co wynika z Synodu?
Po zgromadzeniu Synodu Biskupów papież ogłasza dokument nazywany “postsynodalną adhortacją apostolską”. Każdy taki dokument mocno nawiązuje do realiów Kościoła i współczesnego świata, ale też dotyczy problemów zgłaszanych przez biskupów i zawiera i propozycje ich rozwiązań. Dzięki temu każda z adhortacji warta jest przeczytania i realizacji zawartych w niej wskazówek. Ostatnią adhortacją postsynodalną był dokument “Amoris Laetitia” wydany przez papieża Franciszka.
Po Synodzie publikowane są również różne przygotowane przez biskupów dokumenty, sprawozdania, komunikaty, oświadczenia, ale nie mają one rangi oficjalnych dokumentów kościelnych.
Jak często się odbywa?
Chociaż powołanie Synodu Biskupów ma charakter stały, jego rzeczywiste funkcjonowanie i konkretna współpraca charakteru takiego nie mają. Innymi słowy Synod Biskupów spotyka się i działa tylko wtedy, gdy Ojciec Święty uzna za konieczne i właściwe zasięgnąć opinii episkopatu.
Do tej pory odbyło się 14 zwyczajnych i 3 nadzwyczajne zgromadzenia ogólne oraz 9 zgromadzeń specjalnych. Ostatni synod odbywał się w październiku 2015 r.
________________
źródło: stacja7.pl
DATY SPRAWOWANIA SAKRAMENTU BIERZMOWANIA DLA DOROSŁYCH 2021/2022:
- w sobotę przed III niedzielą Adwentu tj. 11 grudnia 2021 r.
- w sobotę przed III niedzielą Wielkiego Postu tj. 19 marca 2022 r.
- w sobotę przed uroczystością Zesłania Ducha Świętego tj. 4 czerwca 2022 r.
MIEJSCA I DATY KURSÓW PRZYGOTOWAWCZYCH DO BIERZMOWANIA DLA DOROSŁYCH 2021/2022:
Racibórz, dom katechetyczny przy parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa o godz. 19.00 (soboty)
Nauki w następujących terminach:
Rok 2022
Cykl nauk: 12.02; 19.02; 26.02; 5.03; 12.03
Cykl nauk: 5.11; 12.11; 19.11; 26.11; 3.12
Opole, dom katechetyczny przy parafii świętych Apostołów Piotra i Pawła – spotkania w poniedziałki o godz. 19.00
Nauki w następujących terminach:
Rok 2021
Cykl nauk: 8.11; 15.11; 22.11; 29.11; 6.12;
Rok 2022
Cykl nauk: 14.02; 21.02; 28.02; 7.03; 14.03;
Cykl nauk: 25.04; 9.05; 16.05; 23.05; 30.05;
Kędzierzyn-Koźle, parafia Ducha Świętego i NMP Matki Kościoła - spotkania w czwartki, o godz. 18.45:
Nauki w następujących terminach:
Rok 2021
Cykl nauk: 7 X, 14 X, 21 X, 28 X, 4 XI, 11 XI, 18 XI, 25 XI, 2 XII, 9 XII.
Rok 2022
Cykl nauk: 3 II, 10 II, 17 II, 24 II, 3 III, 10 III, 17 III, 24 III, 31 III, 7 IV.
Cykl nauk: 6 X, 13 X, 20 X, 27 X, 3 XI, 10 XI, 17 XI, 24 XI, 1 XII, 8 XII.
Nysa, parafia Matki Bożej Bolesnej - Zgromadzenie Słowa Boże go SVD, ul. Rodziewiczówny 3, spotkania w soboty o godz. 19.00:
Nauki w następujących terminach:
Rok 2021
Cykl nauk: 10 IV, 17 IV, 24 IV, 8 V, 15 V.
Cykl nauk: 6 XI, 13 XI, 20 XI, 27 XI, 4 XII.
Rok 2022
Cykl nauk: 12 II, 19 II, 26 II, 5 III, 12III.
Cykl nauk: 23 IV, 7 V, 14 V, 21 V, 28 V.
Cykl nauk: 29 X, 5 XI, 19 XI, 26 XI, 3 XII.
1 stycznia 2021 roku w Kościele rozpoczyna się Jubileuszowy Rok Jakubowy. W związku z tym Penitencjaria Apostolska udziela odpustu zupełnego wszystkim wiernym, którzy od dnia 31 grudnia 2020 r. aż do dnia 31 grudnia 2021 r., odrywając się w duchu od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, nawiedzą w formie pielgrzymki kościół stacyjny i pobożnie wezmą tam udział w obchodach jubileuszowych, lub przynajmniej przez odpowiednio długi czas pozostaną na pobożnym rozmyślaniu, kończąc je Modlitwą Pańską, Wyznaniem Wiary oraz wezwaniami do Najświętszej Maryi Panny i Świętego Jakuba Większego, Apostoła. Osoby w podeszłym wieku, chorzy oraz wszyscy, którzy z ważnej przyczyny nie mogą opuścić domu, mogą w równym stopniu uzyskać odpust zupełny, wzbudziwszy w sobie niechęć wobec jakiegokolwiek grzechu oraz intencję wypełnienia, skoro tylko będzie to możliwe, trzech zwyczajnych warunków, jeśli przed jakimkolwiek obrazem Świętego będą się łączyć duchowo z obchodami jubileuszowymi, poleciwszy miłosierdziu Bożemu swoje modlitwy, cierpienia lub niedogodności własnego życia.
W diecezji opolskiej kościołami stacyjnymi są:
- Bazylika Mniejsza św. Jakuba i Agnieszki w Nysie
- Kościół św. Jakuba w Skorogoszczy
- Kościół św. Jakuba w Raciborzu (na Rynku)
PENITENCJARIA APOSTOLSKA
Dnia 14 grudnia 2020 r.
PENITENCJARIA APOSTOLSKA z upoważnienia Ojca Świętego Franciszka chętnie udziela łaski
zgodnie z prośbami na cały Rok Święty Jakubowy, zgodnie z załączonym wykazem od Prot. N.
910/20/I do Prot. N. 957/20/I.
Osoby w podeszłym wieku, chorzy oraz wszyscy, którzy z ważnej przyczyny nie mogą opuścić
domu, mogą w równym stopniu uzyskać odpust zupełny, wzbudziwszy w sobie niechęć wobec
jakiegokolwiek grzechu oraz intencję wypełnienia, skoro tylko będzie to możliwe, trzech
zwyczajnych warunków, jeśli przed jakimkolwiek obrazem Świętego będą się łączyć duchowo z
obchodami jubileuszowymi, poleciwszy miłosierdziu Bożemu swoje modlitwy, cierpienia lub
niedogodności własnego życia.
Dlatego więc, aby dostęp do łaski Bożej, udzielanej mocą władzy kluczy Kościoła, okazał się
łatwiejszy przez duszpasterską miłość, Penitencjaria usilnie prosi, aby kapłani wyposażeni we
właściwe uprawnienia do przyjmowania spowiedzi, ochoczo i wielkodusznie poświęcali się
sprawowaniu sakramentu pokuty.
Bez względu na jakiekolwiek przeciwne zarządzenia.
Mauro Kard. PIACENZA
Penitencjarz Większy
Ks. Krzysztof NYKIEL
Regens
Polski Dzień w Santiago de Compostella
Zrzeszenie różnych instytucji i bractw związanych ze św. Jakubem zaprasza pielgrzymów z Polski do udziału w wydarzeniach zaplanowanych na 15-17 października br. w Santiago de Compostela. Centralnym momentem obchodów Roku św. Jakuba dla pielgrzymów polskojęzycznych będzie Eucharystia sprawowana pod przewodnictwem abp. Stanisława Gądeckiego w sobotę 16 października. Księży zainteresowanych uzyskaniem stosownych wejściówek dla pielgrzymów zorganizowanych przez siebie pielgrzymek prosimy o kontakt z Wydziałem Duszpasterskim.
Ramowy program Dnia Polskiego w SDC (15-17.10.2021)
Piątek, 15 października 2021 r.
Wyjście z Monte del Gozo
Przejście przez Święte Drzwi w katedrze w Santiago de Compostela.
10:00 – Spotkanie z przedstawicielami Biura Pielgrzymów w Santiago.
12:00 – Eucharystia w jednym z kościołów w Santiago.Zwiedzania (muzeum pielgrzymek, muzeum katedralne, stare miasto).
17:00 – Droga Krzyżowa w jednym z kościołów – okazja do spowiedzi św.
Wieczorem: wieczór pielgrzymów, spotkanie z Polonią.
Sobota, 16 października 2021 r.
10:00 – Katecheza w jednym z kościołów w Santiago. Zwiedzanie cd. (muzeum pielgrzymek, katedralne, stare miasto).
15:00 – Okazja do spowiedzi św.
16:00 – Msza św. w katedrze w Santiago de Compostela; botafumeiro.
Obrady Parlamentu Jakubowego na Monte del Gozo.
Niedziela,17 października 2021 r.
Msza św. w Monte del Gozo na zakończenia Dnia Polskiego.
